POV RALPH:

Toen ik mijn ogen langzaam opende, was het eerst de stilte die me opviel. Geen stemmen, geen geluid van de televisie op de achtergrond, alleen het zachte geluid van mijn ademhaling en die van Viper, die dicht tegen me aan lag. Haar haar, nog een beetje in de war van de nacht, verspreidde zich als een donkere sluier over het kussen.

Ik stond even stil, in de stilte van de kamer, en besefte dat ik haar vast hield. Mijn arm lag om haar heen, haar rug tegen mijn borst, en het voelde... goed. Te goed. Het voelde alsof alles op zijn plek viel, als een stukje dat eindelijk in de puzzel paste.

Haar ademhaling was rustig, en ik kon de lichte warmte van haar huid voelen door de dunne stof van het shirt dat ze droeg. Het voelde vreemd – in een goede manier – om haar zo dichtbij te hebben, haar aanwezigheid, haar geur. Ik had nooit gedacht dat dit het moment zou zijn. Maar hier waren we, in deze ruimte, en ik voelde iets wat ik niet eerder had gevoeld.

Langzaam bewoog ik een beetje, niet om haar wakker te maken, maar om mezelf een beetje ruimte te geven. Haar hand rustte op de mijne, en ik voelde haar vingers zachtjes bewegen. Ik beet even op mijn lip, probeerde niet te denken aan wat de volgende stap zou zijn, wat dit allemaal betekende. Het was een beetje overweldigend.

De gedachten over alles wat er tussen ons was gebeurd, kwamen als een storm in mijn hoofd. We hadden zoveel doorgemaakt, zoveel momenten gedeeld, maar dit... dit was anders. Hoe ging ik dit uitleggen? Hoe zouden we hiermee omgaan?

Viper verroerde zich een beetje, haar gezicht draaiend zodat haar neus bijna tegen mijn borst aan kwam. Ik voelde de warme adem die ze uitblies en het zorgde ervoor dat ik een zachte glimlach op mijn gezicht kreeg.

"Viper..." fluisterde ik zachtjes, maar ze antwoordde niet meteen. Ze leek nog steeds in een diepe slaap te zijn, volledig ontspannen in mijn armen.

Ik leunde even achterover, keek naar het plafond en probeerde mijn gedachten een beetje op een rijtje te krijgen. De hele situatie voelde onwerkelijk, maar tegelijkertijd... het voelde goed. Ik zou de komende uren moeten nadenken over wat dit alles voor ons zou betekenen. Wat nu? Hoe moesten we verder?

Op dat moment was er alleen maar haar aanwezigheid. En dat voelde meer dan genoeg.