POV VIPER:

We zaten al een tijdje op de picknickdeken. Het eten was bijna op, en de zachte gloed van de lampjes en kaarsen maakte de avond bijna magisch. Ralph was ontspannen, iets wat ik niet vaak bij hem zag. Hij leunde achterover met zijn armen losjes over zijn knieën en keek naar de lucht, alsof hij iets belangrijks aan het overdenken was.

Ik probeerde mijn blik af te wenden, maar mijn ogen bleven steeds naar hem teruggaan. Hoe hij er ontspannen uitzag, zijn brede schouders, zijn sterke kaaklijn... Het begon me te frustreren hoe mijn gedachten de laatste tijd steeds vaker naar hem afdwaalden.

Toen ik terugkeek, merkte ik ineens dat hij dichterbij was gekomen. Hij zat nu bijna naast me, zijn knie rakelings tegen de mijne. Ik slikte ongemakkelijk en richtte mijn blik op de lege glazen voor ons, alsof ik hoopte dat ze me konden helpen mijn hart te kalmeren.

"Je bent stil," merkte hij op. Zijn stem was zacht, een stuk minder stoer dan ik gewend was.

"Ik... ik geniet gewoon van de avond," zei ik, hopend dat mijn stem niet te nerveus klonk.

Hij keek me aan, en er was iets in zijn blik dat me ongemakkelijk maar ook... veilig liet voelen. Alsof hij dwars door me heen kon kijken. Ik voelde mijn wangen warm worden en richtte mijn blik weer op mijn handen, die nerveus aan de rand van de deken friemelden.

Ik weet niet waarom, maar voordat ik het doorhad, ging mijn hand voorzichtig naar hem toe. Het was alsof mijn lichaam bewoog zonder dat mijn hoofd het goedkeurde. Mijn vingertoppen raakten lichtjes de rug van zijn hand. Het was maar een klein gebaar, bijna onmerkbaar, maar het voelde alsof de hele wereld even stilviel.

Ralph keek naar mijn hand, en daarna naar mij. Zijn blik verzachtte, en voordat ik iets kon zeggen of doen, bewoog hij. Zijn gezicht kwam dichterbij, langzaam maar vastberaden, alsof hij wachtte op een teken dat ik dit wilde.

Ik had alle tijd om weg te trekken, maar ik bleef zitten. Mijn ademhaling versnelde, en mijn hart bonkte in mijn borst terwijl ik zijn blauwe ogen bleef aankijken.

En toen gebeurde het. Zijn lippen raakten de mijne, zacht en voorzichtig in het begin, alsof hij bang was om iets verkeerd te doen. Mijn ogen vielen vanzelf dicht, en ik voelde hoe hij iets meer druk uitoefende, zelfverzekerder werd.

Mijn hand gleed omhoog naar zijn kaak, en ik kon de lichte stoppelbaard voelen tegen mijn vingertoppen. Het voelde alsof alles wat ons de afgelopen tijd had tegengehouden—de plagerijen, de spanning, de onzekerheid—opeens verdween.

Toen hij zich een beetje terugtrok, bleef zijn gezicht vlakbij. Onze voorhoofden raakten elkaar, en ik voelde zijn warme adem tegen mijn huid.

"Sorry," mompelde hij zacht, alsof hij bang was dat hij te ver was gegaan.

Ik schudde bijna onmerkbaar mijn hoofd. "Niet nodig," fluisterde ik terug, mijn stem nauwelijks hoorbaar.

Ik wist dat dit alles ging veranderen. Dat er geen weg terug was na dit moment. Maar voor het eerst maakte dat me niet bang.