POV VIPER:

Ik zat aan de keukentafel, half verdiept in een oude tijdschrift, toen Leon ineens achter me opdook. "Kom mee," zei hij met een brede grijns.

Ik keek hem achterdochtig aan. "Wat ben je van plan?"

"Je zult het zien. Maar je moet wel vertrouwen hebben. Oh, en—" Hij hield een zwarte blinddoek omhoog en grijnsde nog breder. "Je krijgt deze op."

"Leon," begon ik waarschuwend.

"Geen discussie, Viper," zei hij vastberaden. "Het is voor iets leuks, beloofd."

Ik zuchtte diep, maar kon de nieuwsgierigheid niet onderdrukken. "Oké, vooruit dan."

Hij bond de blinddoek voorzichtig over mijn ogen en pakte mijn hand vast. "Kom op, ik leid je wel."

"Als ik struikel en mijn nek breek, ben jij verantwoordelijk," bromde ik terwijl hij me voorzichtig naar buiten hielp.

"Je bent zo'n dramaqueen," zei hij lachend. "Maar geloof me, je gaat dit leuk vinden."

Ik voelde de koude lucht mijn huid raken en hoorde het zachte knerpen van gras onder mijn voeten. We liepen een stukje verder, en mijn nieuwsgierigheid groeide met elke stap. Waar was hij me in hemelsnaam mee naartoe aan het nemen?

"Oké, stop hier," zei Leon uiteindelijk. Ik hoorde het geluid van iemand die wegrende. "Blijf hier staan en doe je blinddoek pas af als ik het zeg!" riep hij vanuit de verte.

Ik stond daar, omringd door stilte, mijn hart kloppend van nieuwsgierigheid. Toen hoorde ik Leon weer roepen, deze keer van een afstand: "Nu!"

Voorzichtig trok ik de blinddoek af. Het duurde even voordat mijn ogen aan het licht gewend waren, maar toen ik eindelijk scherp zag, stond Ralph recht tegenover me. Hij stond er een beetje ongemakkelijk bij, alsof hij niet helemaal wist wat hij moest doen. In zijn hand hield hij een zwarte blinddoek, die hij net van zijn eigen ogen had gehaald.

Voordat ik iets kon zeggen, zag ik in mijn ooghoek Leon en James naar binnen rennen, breed grijnzend. "Wat hebben jullie—" begon ik, maar ik stopte midden in mijn zin toen ik de scène om me heen beter in me opnam.

We stonden in het midden van de tuin, waar een grote picknickdeken was uitgespreid op het gras. Er stonden manden vol eten, glazen, en een fles wijn. Kleine lampjes en kaarsjes gaven een zachte, romantische gloed aan de omgeving. Het zag eruit als iets uit een film.

Ik keek naar Ralph, die zijn hand door zijn haar haalde en me een ietwat onzekere glimlach gaf. "Ik had hier eigenlijk niets mee te maken," zei hij. "Dit was hun idee."

Ik glimlachte lichtjes, mijn eerdere spanning een beetje afnemend. "Het lijkt alsof ze je een handje wilden helpen."

Ralph haalde zijn schouders op en stapte naar voren. "Misschien. Maar nu we hier toch zijn, kunnen we er net zo goed van genieten, toch?"

Ik keek even naar de deken en vervolgens naar hem. Ondanks zijn brede, gespierde gestalte en zijn vaak stoere houding, leek hij op dit moment bijna... verlegen. Het was een kant van hem die ik niet vaak zag, en het bracht een onverwachte warmte in me naar boven.

"Oké," zei ik uiteindelijk met een lichte glimlach. "Laten we kijken wat ze hebben georganiseerd."

We gingen op de deken zitten, en Ralph begon de manden te openen. Het was een mix van fruit, broodjes, en andere simpele maar heerlijke dingen. Terwijl we begonnen te eten, merkte ik dat de spanning tussen ons langzaam afnam.

"Ik moet toegeven," zei ik terwijl ik een stuk aardbei in mijn mond stopte, "ik had niet verwacht dat dit soort romantische dingen jouw ding waren."

Ralph grinnikte. "Dat zijn ze ook niet echt. Maar Leon en James zijn... aanhoudend."

Ik glimlachte. "Nou, het is lief. En ergens... best wel perfect."

Onze blikken kruisten elkaar, en voor een moment leek de wereld om ons heen stil te staan. Het voelde alsof dit moment, hoe onverwacht ook, precies was waar we moesten zijn.

"Misschien moeten we ze maar eens bedanken," zei Ralph met een lichte grijns.

Ik lachte zachtjes. "Misschien."

We bleven daar nog uren zitten, pratend, lachend, en genietend van de rustige avond. Voor het eerst in lange tijd voelde ik me volledig op mijn gemak.