POV RALPH:

Ik zat aan de keukentafel, een kop koffie dampend in mijn handen. De ochtendzon scheen door de ramen en vulde de keuken met een gouden gloed, maar ik had nauwelijks oog voor de warmte ervan. Mijn gedachten waren ergens anders – of beter gezegd, bij iemand anders.

Leon kwam binnen, zoals altijd ontspannen en nonchalant. Hij haalde een banaan van de fruitschaal en begon er langzaam aan te pellen terwijl hij me aankeek. "Je kijkt alsof je met iemand hebt gevochten en verloren hebt," zei hij met een grijns.

Ik gaf hem een schuine blik en nam een slok van mijn koffie. "Misschien vecht ik wel met mezelf."

James volgde niet veel later, met nog vochtige haren van de douche. Hij keek naar Leon, toen naar mij, en trok een wenkbrauw op. "Wat is er met hem?" vroeg hij aan Leon, alsof ik er niet bij zat.

Leon haalde zijn schouders op en zette zijn tanden in de banaan. "Hij is stil. Dat betekent meestal dat er iets aan de hand is. Of het is gewoon Ralph die Ralph is."

Ik rolde met mijn ogen, maar ik wist dat ze gelijk hadden. Ik was niet mezelf. Niet helemaal, in elk geval. En dat had alles te maken met Viper.

"Oké, wat is er aan de hand?" vroeg James, terwijl hij een stoel naar achteren schoof en tegenover me ging zitten. "Dit gaat over Viper, toch?"

Ik fronste en zette mijn mok neer. "Waarom denken jullie altijd dat alles over haar gaat?"

Leon lachte hardop. "Omdat het dat ook altijd is. Sinds ze hier is, ben je... anders."

"En wat bedoel je daarmee?" vroeg ik scherp.

Leon nam nog een hap van zijn banaan en leunde tegen het aanrecht. "Je bent altijd degene die het overzicht bewaart, de controle heeft. Maar als zij in de buurt is, ben je... ik weet het niet. Chaotisch. Afgeleid."

James knikte. "Leon heeft gelijk. Je bent anders met haar. En dat is niet slecht, Ralph. Maar je moet jezelf wel even onder de loep nemen, want wat wil je nou echt met haar?"

Ik wilde iets zeggen, iets ontwijkends, maar de woorden kwamen niet. De waarheid was dat ik het zelf ook niet wist. Viper was een enigma, een storm die niet te temmen was. Ze bracht chaos in mijn strak georganiseerde wereld, en hoewel het me gek maakte, was het ook precies wat ik nodig had.

"Ze is anders," gaf ik uiteindelijk toe, mijn stem lager dan normaal.

"Dat hebben we ook gemerkt," zei Leon met een grijns. "Maar dat is niet het punt. Wat ga je eraan doen?"

Ik leunde achterover in mijn stoel en keek naar het plafond. "Dat weet ik niet. Ze is... ingewikkeld. Ik wil haar soms door elkaar schudden en tegelijkertijd niet meer loslaten. Het is alsof ik aan een bom werk die elk moment kan ontploffen."

James grinnikte. "Klinkt als liefde."

Ik schoot hem een vernietigende blik toe, maar hij haalde alleen zijn schouders op. "Serieus, Ralph. Als je iets voor haar voelt, zeg het dan. Anders loop je straks met spijt rond omdat je het nooit hebt geprobeerd."

"En wat als zij niets voor mij voelt?" vroeg ik, de gedachte alleen al deed me pijn.

Leon wierp me een blik toe die ik niet helemaal kon plaatsen. "Ralph, als jij echt denkt dat ze niets voor je voelt, dan kijk je niet goed genoeg. Die spanning tussen jullie? Die kan je voelen vanaf de andere kant van het huis."

Ik zweeg en staarde naar mijn koffie. Het was waar wat Leon zei. Er was spanning, maar ik was nooit zeker of het van dezelfde plek kwam als mijn gevoelens.

"Misschien moet je het gewoon simpel houden," zei James. "Weet je, praat met haar. Niet als Ralph de controlefreak, maar als Ralph de... mens. Laat haar weten wat je voelt."

Ik schudde mijn hoofd. "Dat klinkt makkelijker dan het is."

"Dat is het ook," gaf James toe. "Maar het is het waard. Vertrouw me."

Ik dacht terug aan gisteravond, aan hoe ze me haar kwetsbaarheid liet zien, hoe ze zachtjes ademde naast me terwijl ze sliep. Het beeld zat nog steeds in mijn hoofd, en het maakte me zowel gek als hopeloos. Misschien was het tijd om een stap te zetten. Misschien was het tijd om eerlijk te zijn, niet alleen tegen haar, maar ook tegen mezelf.

"Ik zal erover nadenken," mompelde ik uiteindelijk.

Leon en James wisselden een blik uit, een soort geheime taal die ik niet begreep. Maar wat het ook was, het gaf me het gevoel dat ik niet alleen was in dit alles. En misschien, heel misschien, was dat genoeg om me de moed te geven die ik nodig had.