POV RALPH:

Ik hoorde de slaapkamerdeur opengaan en draaide mijn hoofd een beetje, net genoeg om te zien dat Viper binnenkwam. Ze keek even naar het bed, naar mij, en daarna weer weg, alsof ze iets aan het overwegen was. Toen ze bedankte dat ik het bed had opgemaakt, kon ik het niet laten om mijn gebruikelijke toon te gebruiken. Het was een reflex, bijna een spel tussen ons.

Ik volgde haar bewegingen vanuit mijn ooghoeken terwijl ze haar tas pakte en haar slaapkleding eruit haalde. Meestal ging ze naar de badkamer om zich om te kleden, maar deze keer niet. Ze bleef staan, net iets te stil, alsof ze zichzelf moed insprak.

Toen ze haar shirt over haar hoofd trok, keek ik snel weg, alsof ik ineens enorm geïnteresseerd was in het plafond. Niet dat ik het niet wilde zien – ik was ook maar een man – maar ik wist dat ik haar grenzen niet moest overschrijden. Al had ik haar eerder die dag gezoend, dus hoe consequent die gedachte was, wist ik ook niet.

De deken ritselde zachtjes toen ik mezelf wat beter positioneerde, deels om haar niet zenuwachtig te maken, deels omdat het bed ineens een stuk warmer aanvoelde. Toen ze uiteindelijk het bed in kroop, klonk haar stem zachter dan normaal. Ze mompelde een welterusten, bijna alsof ze bang was dat ik het niet zou horen.

"Welterusten, Viper," antwoordde ik. Mijn stem klonk kalm, maar diep vanbinnen voelde ik een spanning die ik niet helemaal kon plaatsen.

Ik bleef liggen, starend naar het plafond terwijl ik haar ademhaling hoorde vertragen. Ze lag met haar rug naar me toe, net ver genoeg om de grens tussen afstand en nabijheid te bewaken.

Wat deed ze met me? Alles aan haar was uitdagend, irritant, onmiskenbaar... interessant. Ik moest oppassen dat ik niet te veel zou toegeven aan wat ik voelde, maar hoe kon ik dat als zij steeds in mijn buurt was? Als ze me tegelijkertijd woedend en gefascineerd maakte?

Ik sloot mijn ogen, maar het enige wat ik kon zien, was Viper.