POV VIPER:

Ik zat stil op de bank, mijn benen opgetrokken terwijl ik mijn handen om mijn mok koffie klemde. De stilte in de woonkamer voelde zwaar, alsof mijn gedachten hardop hoorbaar waren. Ik wist dat ik er niet lang over zou kunnen zwijgen, niet met James en Leon in de buurt. En zoals verwacht duurde het niet lang voordat ze me opmerkten.

"Viper?" James kwam de woonkamer binnen met Leon in zijn kielzog. Zijn blik gleed onderzoekend over me heen. "Wat is er aan de hand? Je kijkt alsof de wereld is vergaan."

Leon plofte naast me neer en keek me nieuwsgierig aan. "Wat heb je op je lever? Je kan het ons gewoon vertellen, je weet dat we niet oordelen."

Ik rolde met mijn ogen, maar ik wist dat ze gelijk hadden. Als ik dit zou opkroppen, zou het alleen maar erger worden. Met een diepe zucht zette ik mijn mok op de salontafel en keek hen aan. "Het is Ralph," begon ik aarzelend.

"Ralph?" James' wenkbrauw schoot omhoog. "Wat heeft die idioot nu weer gedaan?"

Ik zuchtte. "Hij... hij zoende me."

James verstijfde, en Leon's ogen werden groot. "Wacht, wat?" vroeg Leon ongelovig.

"Je hebt me wel gehoord," mompelde ik, terwijl ik mijn blik op de tafel hield gericht. "Hij zoende me. Twee keer zelfs."

"Oké, oké, even terug," zei James, terwijl hij met zijn hand over zijn gezicht wreef. "Hij zoende je, en je zegt dat alsof het niet per se een slecht iets was. Dus... wat voel je erbij?"

Ik haalde diep adem. "Het is ingewikkeld," gaf ik toe. "Ralph is niet altijd makkelijk om mee om te gaan, en soms is hij gewoon zo... gemeen. Maar... ik weet niet." Ik speelde met de rand van mijn trui, mijn stem zachter. "Als hij niet altijd zo gemeen was, dan... dan zou ik hem misschien wel zien zitten."

James en Leon keken elkaar aan, duidelijk verrast door mijn eerlijkheid. "Dat meen je," zei James, meer een constatering dan een vraag.

"Ja," gaf ik toe, een flauwe glimlach op mijn lippen. "En weet je wat het ergste is? Ik heb dat letterlijk ooit tegen hem gezegd, gewoon recht in zijn gezicht. Ik weet niet of hij het serieus nam of niet, maar... blijkbaar heeft hij het onthouden."

Leon leunde naar achteren en grinnikte zacht. "Dus je zegt eigenlijk dat Ralph een kans maakt, zolang hij wat minder bot is?"

"Misschien," zei ik, mijn wangen lichtjes rood. "Maar goed, het gaat er niet om wat ik denk. Hij is... hij is gewoon Ralph. Ik weet niet eens of hij me echt leuk vindt of dat hij me gewoon wilde plagen."

"Ik zeg het je nu alvast," begon James met een brede grijns. "Ralph plaagt je niet zomaar. Als hij die stap heeft gezet, dan betekent het iets. Hij is niet het type dat dat zomaar doet."

Leon knikte instemmend. "Precies. Misschien moet je hem een beetje ruimte geven om te laten zien wie hij echt is. Maar hé, als hij weer gemeen doet, laat het ons weten. Dan zorgen we wel dat hij zich herinnert wie hier de baas is."

Ik kon niet anders dan lachen om hun reacties, ondanks de chaos in mijn hoofd. Misschien hadden ze gelijk. Misschien was Ralph wel meer dan zijn scherpe opmerkingen en arrogante houding. Maar of ik daar echt iets mee durfde te doen, wist ik nog steeds niet.