POV RALPH:

Ik stond daar, voor een moment gewoon in stilte, terwijl ik haar in de ogen keek. Ze stond voor me, de verwarring op haar gezicht duidelijk zichtbaar, maar er was ook iets anders. Een spanning in de lucht die we beiden voelden, maar die ze misschien niet wilde erkennen. Mijn hart bonkte in mijn borst, en ik voelde de behoefte om iets te zeggen, om dit ongemakkelijke moment te doorbreken. Maar wat? Wat moest ik zeggen?

"Viper," zei ik uiteindelijk, mijn stem lager dan ik van plan was. "Je hoeft niet bang te zijn. Dit is... dit is niet iets wat ik van je verwacht. Ik weet dat het veel is, en ik wil niet dat je je ongemakkelijk voelt."

Ze keek naar me, haar ogen zoekend naar antwoorden, en dat maakte het nog moeilijker om te weten wat te doen. Ik voelde me sterker dan ooit tevoren, maar tegelijkertijd was ik bang om haar af te schrikken. Wat als dit alles gewoon te veel was voor haar? Wat als ze zich daarna nog verder van me verwijderd zou voelen?

"Waarom doe je dit?" vroeg ze uiteindelijk, haar stem zacht maar scherp genoeg om me uit mijn gedachten te trekken. "Waarom... waarom nu?"

Ik haalde diep adem en stapte een beetje dichterbij. Ik wilde haar geen afstand geven, maar ik wilde haar ook niet in een situatie duwen die ze niet wilde. Het was ingewikkeld. Dit was alles nieuw voor haar, net als voor mij. Maar er was iets tussen ons, iets dat niet ontkend kon worden.

"Ik weet niet precies waarom," antwoordde ik eerlijk. "Misschien omdat ik niet kan doen alsof alles normaal is als ik zo dicht bij je ben. Je hebt me veranderd, Viper. Ik kan dat niet negeren."

Haar ogen vonden de mijne, en ik kon de twijfels daar zien, maar ook iets anders. Iets dat me vertelde dat ze mijn woorden begreep, maar niet precies wist wat ze ermee moest doen. En misschien was dat precies hetzelfde voor mij.

"Misschien... misschien moeten we gewoon even stoppen," zei ze, haar stem trillend van onzekerheid.

Ik knikte langzaam, haar ruimte gevend, maar ik kon niet ontkennen dat ik ergens in mijn hoofd een verlangen voelde om dichterbij te komen, om haar te laten zien dat ze zich geen zorgen hoefde te maken.

"Oké," zei ik uiteindelijk, met een diepe zucht. "We doen het op jouw tempo. Maar weet dit: ik ben niet van plan om weg te gaan. We doen dit samen, op de manier die jij wilt."

Ze keek me aan, twijfelend, maar ook iets zachter dan net. En hoewel ik niet wist waar dit heen zou gaan, voelde ik ergens dat het de moeite waard zou zijn om te ontdekken.