POV VIPER:

De volgende ochtend werd ik langzaam wakker, met een vaag gevoel van verwarring. Mijn hoofd voelde zwaar en moe, alsof ik maar een paar uur had geslapen, en ik merkte dat mijn lichaam vastzat in een vreemde positie. Toen mijn ogen opengingen, besefte ik waarom. Ik lag letterlijk bovenop Ralph. Mijn hoofd lag tegen zijn borst, mijn arm lag over zijn buik en zijn arm was stevig om mijn middel heen geslagen, als een soort onbewuste bescherming. Het voelde ongemakkelijk—en ik voelde de warmte van zijn lichaam nog steeds tegen de mijne.

Verward en volledig in paniek schoot ik rechtop, wat leidde tot een ongemakkelijke beweging die bijna resulteerde in een val van de bank. Ik keek naar Ralph, die, ondanks dat ik als een dolle gek over hem heen rolde, nog steeds diep in slaap was.

Waarom lag ik daar? Hoe was dit gebeurd?

Nog voordat ik mijn gedachten op een rijtje had, hoorde ik James en Leon van beneden.

"Ralph! Viper!" James' stem klonk luider terwijl hij de trap op kwam. "Hé, wakker worden!"

Als een soort reflex liet ik me snel van Ralph afrollen en maakte ik me uit alle macht los van zijn aanraking. Mijn hart bonkte in mijn borst, mijn gezicht voelde vurig heet. Dit was gewoon gênant.

Ralph, nog steeds slaperig, mompelde iets onverstaanbaars, maar toen hij zijn ogen opende en merkte dat ik naast hem lag, keek hij even verbaasd—en misschien zelfs licht geamuseerd. "Viper," zei hij met een slaperige stem, "wat doe jij nou weer?"

Ik gooide mijn deken over me heen in een poging de situatie te verbergen, maar mijn gezicht had waarschijnlijk al genoeg verraden. Hoe kon dit in godsnaam gebeuren?

James en Leon kwamen de kamer binnen, beide met een grijns die ik kon voelen aankomen. James keek naar ons met een blik van lichte verwarring, maar ook nieuwsgierigheid. "Hé, wat is hier gebeurd?" vroeg hij met een ietwat verontwaardigde toon. "Viper, waarom lig je op Ralph?"

Ik gooide een geërgerde blik naar Ralph, die nu een kleine lach onderdrukte, en met een vermoeide zucht antwoordde ik: "Omdat de bank te klein was, James."

Leon keek naar ons, stikte bijna in zijn lachen, en knikte naar James. "Dit gaat een interessant gesprek worden," zei hij droogjes.

Mijn gezicht brandde van schaamte en ik probeerde snel op te staan. "Ik ga wel even naar boven," mompelde ik, mijn hoofd laag, terwijl ik mijn blikken afwendde. Dit was gewoon te ongemakkelijk voor woorden.

Ralph leunde even naar achteren, leunde op zijn hand en grinnikte zacht. "Ja, nou, ik blijf hier even liggen. Viper, je hebt je plekje wel goed gekozen, hoor," zei hij met een speelse toon.

Met een gefrustreerde zucht liep ik snel naar boven, mijn hart nog steeds bonzend in mijn borst. Hoe had ik me zo in deze situatie kunnen brengen?

"Nou, als je zo doorgaat, krijg je vast en zeker nog een paar vragen van ze," riep Ralph achter me aan, nog altijd met die vervelende grijns.

Ik rolde met mijn ogen, maar zei niks terug. Wat een ochtend.