POV RALPH:

Ik had haar. Eindelijk.

Het geluid van mijn voetstappen galmde door het huis terwijl ik Viper stevig tegen mijn borst geklemd hield. Ze worstelde als een vis op het droge, maar ik liet haar niet ontsnappen. Niet deze keer. James was te snel voor me geweest – de lafaard. Maar Viper... zij had het plan bedacht. Ik zag het aan de schuldige blik in haar ogen toen ik haar te pakken kreeg.

"Je bent stil ineens," zei ik spottend terwijl ik haar de trap af droeg. Haar blik flitste naar mijn gezicht, en ik zag de inspanning waarmee ze probeerde niet te lachen. Oh, ze vond dit grappig?

"Wat ga je doen?" vroeg ze, haar stem een mix van nervositeit en verontwaardiging.

"Dat zou je wel willen weten, hè?" antwoordde ik, terwijl ik mijn blik strak vooruit hield. "Je denkt dat je overal mee weg kunt komen, maar vandaag niet, Viper."

Ze zuchtte dramatisch en liet haar hoofd tegen mijn schouder vallen. "Het was maar een grap, Ralph. Je moet echt leren om te lachen."

"Lachen?" herhaalde ik langzaam, terwijl ik haar een waarschuwende blik toewierp. "Mijn haar is roze, Viper. En ik zie eruit als een wandelende suikerspin. Ik weet niet wat daar precies grappig aan is."

"Het staat je goed," mompelde ze, amper hoorbaar.

Mijn kaak verstrakte, maar ik bleef haar aankijken. "Nog één woord, en je zult zien hoe goed jij eruitziet met je hoofd onder de kraan."

Haar ogen werden groot, en ik hoorde haar zachtjes lachen, alsof ze zichzelf niet kon tegenhouden. Ze was totaal schaamteloos – zelfs nu.

Toen we de woonkamer in liepen, stond James aan de andere kant van de kamer. Hij keek ons met een brede grijns aan, alsof hij ervan genoot om veilig buiten schot te blijven.

"Ik zie dat je er een hebt gevangen," zei hij luchtig, terwijl hij met een kop koffie in zijn hand stond.

"Kom hier," gromde ik, wijzend naar hem met mijn vrije hand. "Jij bent de volgende."

"Misschien morgen," zei James, terwijl hij een stap naar achteren deed. "Ik laat jullie twee dit wel even uitvechten."

Ik voelde hoe Viper zich in mijn armen heen en weer bewoog, haar kleine handen tegen mijn borst duwend. "Oké, Ralph, laat me los. Je hebt je punt gemaakt."

Ik schudde mijn hoofd. "Oh nee, dit is nog maar het begin. Jij blijft voorlopig bij mij in de buurt, zodat ik zeker weet dat je geen nieuwe streken uithaalt."

Ze snoof gefrustreerd, maar ik merkte dat haar schijnbare irritatie meer vermaak was dan echte boosheid. Dat maakte het alleen maar moeilijker om kwaad op haar te blijven.

Toen ik haar eindelijk voorzichtig op de grond neerzette, bleef ik dicht bij haar staan. Ik boog me iets voorover, zodat we op ooghoogte waren. "Als je denkt dat je hiermee wegkomt, Viper, dan ken je me niet zo goed als je denkt."

Haar ogen glinsterden van plezier, ondanks haar poging om serieus te kijken. "Ik heb je haar roze gekregen, Ralph. Dat voelt als een overwinning."

Ik glimlachte, al was het een dreigende. "We zullen zien wie er aan het einde van de dag lacht."

Ze draaide zich om en liep weg, maar ik wist één ding zeker: ik liet haar geen seconde meer uit het oog. Viper had haar lol gehad. Nu was het mijn beurt.