POV RALPH:

Ik zat op de bank, ontspannen met een kop koffie in mijn hand, toen ik haar hoorde aankomen. De manier waarop haar voetstappen over de trap klonken—net iets te zwaar, net iets te aarzelend—vertelde me dat Viper er nog steeds niet overheen was. Een grijns kroop onbewust over mijn gezicht. Ik kon niet wachten om haar op stang te jagen.

Toen ze de woonkamer in liep, deed ze haar uiterste best om onverschillig te lijken. Maar het rode gezicht en de strakke kaak verraadden haar compleet. Ze was boos. Of nog beter: beschaamd. Het was perfect.

"Goedemorgen, Viper," zei ik, zo nonchalant mogelijk. Ik zette mijn koffie neer en keek haar aan, mijn ogen doelbewust op haar gericht. Haar reactie stelde niet teleur. Ze schoot me meteen een waarschuwende blik toe, alsof ze me met pure wilskracht wilde laten zwijgen.

"Hou je mond, Ralph," beet ze me toe. Haar armen waren over elkaar geslagen, en ik zag hoe ze haar best deed om niet volledig te ontploffen.

Ik haalde mijn schouders op en liet een klein, schijnheilig glimlachje zien. "Wat? Ik vraag het alleen maar. Ik bedoel, je zag er gisteren nogal... uitgeteld uit."

Haar ogen vernauwden zich, en ik wist dat ik precies op het randje zat. Perfect. Dit was leuker dan ik had verwacht.

"Ik meen het, Ralph. Geen woord meer."

Maar dat was niet hoe dit werkte. Niet tussen ons. "Je hebt trouwens een hele goede worp, Viper," zei ik luchtig, terwijl ik achterover leunde. "Die shampoofles? Die miste mijn hoofd maar net. Echt indrukwekkend."

Ze rolde met haar ogen en liep de keuken in zonder nog iets te zeggen. Maar ik zag het aan de spanning in haar schouders: ze wilde iets gooien, misschien zelfs naar me schreeuwen, maar ze hield zich in. Jammer. Ik hield wel van een beetje vuur.

Leon en James zaten aan de tafel, duidelijk ongemakkelijk door de situatie. Leon had dat bekende, nerveuze trekje in zijn gezicht, alsof hij elk moment wilde ingrijpen maar geen idee had hoe. James, aan de andere kant, keek me aan met een opgetrokken wenkbrauw en een blik die zei: Echt? Moet je dit nou echt doen?

"Je drijft haar tot waanzin, weet je dat, toch?" zei James uiteindelijk, terwijl hij een slok van zijn koffie nam. Zijn toon was droog, bijna verveeld, maar ik wist dat hij het meende.

Ik grijnsde alleen maar. "Dat is het leuke eraan," antwoordde ik nonchalant.

"Op een dag gooit ze iets wat niet mist," mompelde Leon zacht, terwijl hij zijn koffie met twee handen vasthield.

"Misschien," zei ik schouderophalend. "Maar tot die tijd... geniet ik ervan."

Ik wist dat ik haar aan het testen was, en misschien zou ze me ooit echt terugpakken. Maar het was die blik in haar ogen—dat vuur, die vastberadenheid, zelfs als ze zich schaamde—die me keer op keer intrigeerde. Het maakte alles, zelfs een scène als vanochtend, absoluut de moeite waard.

Toen ik haar naar de eettafel zag lopen om wat water te drinken, ving ik een glimp op van haar gezicht. Nog steeds rood, maar niet meer van schaamte. Nee, dit keer was ze gefocust. Interessant, dacht ik, terwijl ik haar bestudeerde. Wat ze ook in gedachten had, dit zou nog een leuke dag worden.