POV RALPH:

Toen ik beneden in de keuken ging zitten, was het de gebruikelijke chaos. Leon zat achter het aanrecht met een kom cornflakes, terwijl James met zijn telefoon bezig was, waarschijnlijk weer bezig met een of andere onbelangrijke taak. Ik pakte een kop koffie, mijn gedachten nog steeds bij Viper.

Leon keek op toen ik naast hem ging zitten, zijn blik nieuwsgierig. "Hoe is ze?" vroeg hij zonder enige schroom, alsof hij al wist wat ik bedoelde.

"Niet best," antwoordde ik kort, terwijl ik de damp van mijn koffie inspecteerde. Mijn gedachten gingen terug naar gisterenavond, naar wat Viper had gezegd toen we samen in bed lagen. Het was iets wat ik niet meteen van haar had verwacht.

James keek op van zijn telefoon, zijn ogen al op zoek naar de kleinste aanwijzing over wat er zich afspeelde. "Wat is er dan gebeurd?" vroeg hij, zijn toon alsof hij de waarheid wilde horen, niet gewoon een flauwe opmerking.

Ik leunde naar achteren in mijn stoel en nam een slok van mijn koffie, wat ik als een excuus gebruikte om even na te denken. "Gisteravond," begon ik, mijn stem niet helemaal normaal, maar meer alsof ik niet helemaal wist hoe ik het moest zeggen. "Toen we in bed lagen... ze zei iets tegen me."

Leon hield even op met kauwen en James legde zijn telefoon neer, zijn interesse gewekt. Ik kon het niet echt onderdrukken, de woorden kwamen er toch uit. "Ze zei dat ze nog nooit een vriendje had gehad. Ze heeft wel gezoend, maar... ze is nog maagd."

James en Leon wisselden een blik, maar ze gaven geen verdere reactie. Het was alsof ze het verwachtten, of misschien wisten ze dat het iets was wat ze moesten respecteren. "Ze zei ook iets anders," ging ik verder, "dat als ik niet zo... gemeen was, ik wel een leuk vriendje voor haar had kunnen zijn."

Ik voelde mijn kaken verstrakken, maar ik hield mijn emoties in bedwang. Ik wilde niet dat ze zouden denken dat ik me ongemakkelijk voelde. "Ik weet niet... het was vreemd. Ze is zo... afgesloten. Maar voor het eerst liet ze iets van zichzelf zien."

Leon zette zijn lepel neer en keek me serieus aan. "Je weet dat ze niet zomaar iets zegt, toch? Als ze dat zegt, betekent het iets. Misschien is er meer aan de hand dan je denkt."

Ik knikte langzaam, mijn gedachten in verwarring. "Ja, ik weet het. Maar ik ben niet zeker of ze het ook zelf begrijpt." Ik zuchtte en liet mijn handen rusten op de tafel. "Misschien is het gewoon mijn schuld dat ze zo is. Misschien is alles wat ik heb gedaan om haar te veranderen... te veel."

James leunde naar voren, zijn ogen scherp. "Het is niet alleen jou. Ze is altijd zo geweest, je weet wel. Ze heeft haar redenen. Maar misschien kun je iets voor haar betekenen. Misschien niet op de manier die jij denkt, maar ze heeft wel iemand nodig die haar begrijpt."

Ik knikte weer, maar mijn gedachten bleven bij Viper. Ze was moeilijk te doorgronden, maar ik begon me af te vragen of ik misschien iets voor haar kon betekenen, zelfs als ik niet helemaal begreep hoe ik dat moest doen.

Leon zuchtte, brak de spanning een beetje. "Dat klinkt heel diep, maar je moet niet verwachten dat ze snel verandert, Ralph. Ze heeft haar eigen tempo, en je zult haar moeten laten bepalen hoe snel ze die veranderingen doormaakt."

Ik knikte langzaam, de koffie in mijn handen als een soort rustgevende steun. "Ik weet het," zei ik uiteindelijk. "Maar ik wil haar niet verliezen. Hoe dan ook."