POV RALPH:

Toen we eindelijk terug waren bij het huis, was het duidelijk dat Viper vermoeid maar tevreden was van de dag. De tassen vol nieuwe kleding hingen aan mijn armen, en ik had het gevoel dat ik nu eindelijk de Viper zag die iets meer ontspannen was, hoewel er nog steeds iets in haar houding zat dat me het gevoel gaf dat ze niet volledig open was.

We stonden bij de voordeur, en ik draaide me om om haar te volgen naar binnen, maar Viper stopte me plotseling. Ze keek me aan, haar blik was minder scherp dan normaal, maar er was iets in haar ogen dat ik niet kon plaatsen.

"Ralph," zei ze, haar stem had een zachtere toon dan ik gewend was. "Ik... ik wilde je gewoon even zeggen dat ik vandaag echt heb gewaardeerd. Echt." Ze stopte even, haar blik even naar beneden gericht, alsof ze even de woorden zocht. Toen tilde ze haar ogen weer naar mij, en voor het eerst zag ik iets dat meer was dan alleen de constante muur die ze opwierp.

"Wat?" vroeg ik, verrast. Ik was niet gewend om iets van Viper te horen dat zo... oprecht was.

Ze zuchtte, alsof ze iets losliet, en er was een kort glimlachje op haar lippen te zien, ook al was het een klein gebaar. "Dank je wel," zei ze, en voor een moment leek ze echt te betekenen wat ze zei.

Voordat ik iets kon antwoorden, kwam ze plotseling dichterbij. Haar armen omhelsden me in een kleine knuffel, iets wat ik absoluut niet had verwacht. Ik verstijfde een moment, volledig verrast door haar actie, maar het duurde niet lang voordat ik mijn armen om haar heen sloeg. Het was kort, maar de betekenis was niet te missen.

Toen ze zich terugtrok, keek ze me even aan, haar blik zacht maar met een vleugje onzekerheid erin. "Dat was alles," voegde ze snel toe, alsof ze zichzelf even snel afremde, maar haar woorden bleven in de lucht hangen. Ze had me bedankt. Echt bedankt. Voor het eerst in wat lang leek, zag ik de Viper die niet constant op haar hoede was, die zich een beetje had geopend.

Ik had geen idee wat ik ermee moest, en dus glimlachte ik maar. "Het was niets," zei ik, mijn stem een beetje onzeker. "Je hebt niet veel tijd nodig gehad om me die berg met tassen te laten dragen"

Maar in werkelijkheid was het veel meer dan dat. Ze had iets kwetsbaars laten zien, zelfs al was het maar voor een moment. En misschien was dat wel wat het zo onverwacht maakte. In ieder geval, dit was de eerste keer dat ze iets van zichzelf gaf, iets van de muur die ze altijd om zich heen had gebouwd.

Ze keek me nog even aan, en ik zag dat ze zich ongemakkelijk voelde, zoals altijd wanneer ze haar gevoelens toonde. Maar dit keer, voor de eerste keer, deed ik niets om haar verder af te stoten.

"Graag gedaan" zei ik uiteindelijk, mijn stem zacht. "Het was... fijn om je niet zo boos te zien."

Viper rolde met haar ogen, maar ik zag de glimlach die ze onderdrukte. En met dat, liep ze het huis in, de deur achter zich sluitend, terwijl ik achterbleef met het besef dat, ondanks alles, er misschien een klein beetje vooruitgang was geboekt.