POV VIPER:

De tassen die ik bij Ralph in zijn armen had geduwd begonnen steeds zwaarder te worden, maar ik had geen medelijden met hem. Ik had een hoop spullen gepakt, van kleding tot accessoires, en ik had het gevoel dat ik eindelijk iets voor mezelf aan het doen was. Ralph had niets kunnen zeggen, omdat hij blijkbaar te bezorgd was om dat te doen, maar als ik eerlijk was, was het grappig om te zien hoe hij zich erdoor heen worstelde. Ik glimlachte zelfgenoegzaam terwijl ik een blik op hem wierp.

"Zie je, Ralph," zei ik met een glimlach, "dit is waarom je mee moest. Je weet wel, om mijn persoonlijke tasdrager te worden."

Zijn blik gleed van de tassen naar mijn gezicht en ik zag hem een mondhoek optrekken in een bijna onmerkbare glimlach. Voor het eerst leek hij echt een beetje te ontspannen, al was het maar een beetje. Dat vond ik eigenlijk wel leuk om te zien. Normaal was hij altijd zo serieus, zo gecontroleerd. Nu leek hij een klein beetje meer mens te worden.

"Ja, ja, heel grappig," zei hij droog, terwijl hij een van de tassen wat hoger in zijn armen manoeuvreerde.

Ik lachte zachtjes en liep verder, maar toen viel mijn blik op iets anders – een lingeriewinkel. De beslissing was snel genomen. Dit was het moment. Mijn humeur was een beetje opgekrikt, en ik had niet alleen nieuwe kleren nodig, maar misschien een beetje... iets anders voor mezelf. Ik liep er zelfverzekerd op af, mijn vingers al reikend naar de deur.

Ik draaide me snel om naar Ralph, die al zo'n beetje met de tassen aan zijn armen aan het balanceren was. "Jij blijft hier buiten," zei ik met een knipoog, mijn stem uitdagend. "Het is niet echt jouw wereld, toch?"

Ralph zuchtte diep, maar zijn blik bleef vastberaden. "Viper, echt, je weet dat ik niet blijf staan. Je denkt toch niet dat ik jou zomaar alleen laat lopen in deze winkel?"

Ik keek hem strak aan, maar mijn lippen krulden op in een grijns. "Nee, Ralph. Ik wil dat je hier blijft staan. Dit is iets voor... vrouwen."

Hij rolde zijn ogen, maar ik zag aan de manier waarop hij zijn schouders optrok dat hij zich niet wilde laten provoceren. "Jij maakt het me niet gemakkelijk, weet je dat?" Hij zuchtte nogmaals, maar het was duidelijk dat hij geen zin had om met me te vechten. "Maar goed, als je het echt wil..."

Voordat ik het goed en wel doorhad, was hij naast me in de winkel gestapt, de tassen nog steeds stevig in zijn handen. Mijn ogen vernauwden zich lichtjes, maar ik kon het niet helpen. Er was iets over het feit dat hij zich toch niet hield aan mijn verzoek dat me een soort vreemde voldoening gaf. Hij was altijd zo vastbesloten om me te volgen, zelfs als ik het niet wilde.

"Ik kan niet geloven dat je hier bent," zei ik met een grijns, mijn ogen op hem gericht. "Serieus, je dacht echt dat ik zou laten blijven staan?"

"Als jij die tas blijft dragen, zal ik niet klagen," zei hij, een lichte glimlach op zijn gezicht. Het was niet veel, maar het was genoeg om te weten dat hij een beetje ontspande.

Met een zucht liep ik verder de winkel in, maar ik voelde me ergens wel blij dat hij me nog steeds volgde. Zelfs als het niet was wat ik verwachtte, was het misschien beter dan ik dacht.