POV VIPER:

De rit naar het winkelcentrum was ongemakkelijk stil. Ralph reed, zijn ogen strak op de weg gericht, terwijl ik naast hem zat, me afvragend waarom ik in de eerste plaats had gevraagd om hem mee te nemen. Ik had geprobeerd het te negeren, dat ongemakkelijke gevoel, maar elke keer als ik een blik op hem wierp, voelde ik de spanning tussen ons. Wat had ik verwacht? Dat het ineens anders zou zijn? Natuurlijk niet.

Toen de auto stopte en we het parkeerterrein opdraaiden, was mijn eerste gedachte om gewoon te rennen, het winkelcentrum in te duiken en me onder te dompelen in de drukte. Maar Ralph, die als altijd met een intense focus alles in de gaten hield, volgde me, zijn ogen altijd op me gericht. Hij zei niks, maar ik voelde zijn aanwezigheid als een constante schaduw naast me.

Ik stapte uit de auto, voelde de frisse lucht mijn gezicht raken en draaide me snel om naar Ralph. "Kom op," zei ik, mijn stem plotseling veel luchtiger dan ik me voelde. "Laten we gewoon gaan."

Voor een moment leek hij te aarzelen, maar ik stak mijn hand uit en trok hem zonder veel moeite mee. "Kom, Ralph, we gaan shoppen, remember?"

Zijn hand had ik vast, en ik voelde de spanning in zijn vingers, alsof hij zich steeds meer ongemakkelijk begon te voelen. Maar ik was te vastberaden om hem te laten stoppen. Dit was mijn manier om controle terug te krijgen, mijn manier om mezelf een beetje vrijheid te geven. Ik trok hem harder mee, de mensen om ons heen schenen nauwelijks op te vallen.

We liepen door de gangen van het winkelcentrum, en ik kon het niet helpen, maar de adrenaline maakte me bijna vrolijk. Het was zo absurd. Ik had hem hierheen gesleurd, en het voelde goed. De manier waarop Ralph zich ongemakkelijk door de menigte bewoog, zijn handen in zijn zakken, terwijl ik hem een beetje verder het winkelcentrum door trok. Het voelde even als een overwinning, alsof ik mezelf iets terug had gegeven.

"Je had niet echt verwacht dat ik alleen zou gaan, hè?" zei ik, mijn stem een beetje plagerig, terwijl ik naar hem keek.

Ralph keek me aan, maar zei niks. Hij keek om zich heen, duidelijk niet op zijn gemak in de drukte, maar ik had geen zin om het gesprek met hem aan te gaan over waarom hij zich zo gespannen voelde. Hij was hier, en dat was genoeg voor nu. Even was ik de baas, even kon ik het tempo bepalen. Even was het mijn keuze.

Toen trok ik hem naar een kledingwinkel en liet hem binnen, mijn grip om zijn hand nog steviger. "Je blijft gewoon hier staan, oké? Ik wil wat kijken." Ik gooide hem een blik van 'blijf gewoon stil' toe, terwijl ik naar de rekken met kleren liep. Ik voelde me een beetje alsof ik een kind was die een ouder meesleurde naar iets wat ze niet wilde, maar het maakte me niets uit.

Ik liet me onderdompelen in de kleren, de winkel, het geluid van rinkelende kassa's en gesprekken van andere klanten. Even voelde ik me onverschillig, alsof ik eindelijk alles kon loslaten. Maar ik wist dat dit slechts een tijdelijke ontsnapping was. Ralph was hier, en dat zou altijd een herinnering blijven aan alles wat tussen ons speelde.