POV VIPER:

Mijn voeten voelden zwaar toen ik de deur van Ralph's kamer opende. Het was alsof iedere stap me dichterbij een muur van ongemak en frustratie bracht. De kamer was half verduisterd, alleen een zwakke gloed van de maan scheen door de gordijnen. Ralph zat al op het bed, leunend tegen de kussens, zijn benen nonchalant gekruist en zijn blik strak op mij gericht.

"Denk je lang te blijven treuzelen, of ben je klaar om naar bed te gaan?" vroeg hij met een schijnbaar kalme stem, maar de scherpe rand eraan irriteerde me meteen.

Ik antwoordde niet. In plaats daarvan liep ik rechtstreeks naar de kast waar mijn spullen lagen, mijn kaak op elkaar geklemd. Het kostte me al genoeg om mezelf zover te krijgen hier te blijven, ik ging hem echt geen extra munitie geven om mee te schieten.

Met een ruk trok ik de kast open en pakte mijn slaapshirt eruit—een simpel, los vallend shirt dat net lang genoeg was om als jurk door te gaan. Zonder ook maar naar Ralph te kijken, liep ik naar de badkamer en sloot de deur met iets meer kracht dan nodig was.

Mijn handen trilden terwijl ik mijn kleding uittrok en het slaapshirt over mijn hoofd trok. Het zachte katoen voelde bijna troostend tegen mijn huid, maar het deed niets om de zenuwen weg te nemen die door mijn hele lichaam gierden. Hoe had het zover kunnen komen dat ik gedwongen was om hier te slapen, met hem? Ik keek mezelf aan in de spiegel, mijn gezicht bleek en gespannen. Dit moest ik overleven. Gewoon een nacht. Eén nacht en dan zou ik wel weer een manier vinden om mezelf wat ruimte te geven.

Ik haalde diep adem, draaide de deurknop om en stapte terug de kamer in. Ralph keek meteen op, zijn donkere ogen flitsend over me heen terwijl ik naar het bed liep.

"Comfortabel?" vroeg hij luchtig, maar ik hoorde de onderliggende spot in zijn stem.

"Niet bepaald," mompelde ik terwijl ik naar mijn kant van het bed liep. Het matras zakte licht in toen ik ging zitten, en ik voelde zijn blik nog steeds branden in mijn rug.

Ik schoof mezelf onder de deken, mijn bewegingen kortaf en doelbewust. Ik draaide me met mijn rug naar hem toe, maar ik kon zijn aanwezigheid voelen alsof hij tegen me aan zat geplakt. Ralph leek altijd zoveel ruimte in te nemen, zelfs als hij nauwelijks bewoog.

"Je hoeft je niet zo ongemakkelijk te voelen, weet je," zei hij, en ik hoorde het vleugje amusement in zijn stem. "Ik ben hier niet om je op te eten."

Ik snoof zachtjes. "Dat weet ik, Ralph. Maar dat maakt het niet minder ongemakkelijk."

Hij zei niets meer, en de stilte in de kamer werd bijna ondraaglijk. Ik sloot mijn ogen, mijn lichaam gespannen terwijl ik mezelf dwong om te ontspannen. Maar het was alsof mijn hersenen in overdrive gingen. Zijn ademhaling was rustig, kalm, en ik haatte hoe bewust ik me ervan was.

Na wat een eeuwigheid leek, hoorde ik hem zich verplaatsen. Zijn hand gleed over het bed, dichterbij, alsof hij me wilde aanraken, maar hij stopte net op tijd.

"Viper," zei hij zacht, zijn stem nu minder uitdagend en bijna... voorzichtig.

Ik opende mijn ogen, maar keek hem niet aan. "Wat?"

"Je kunt me haten zoveel je wilt, maar je bent veilig hier. Begrijp je dat?"

Ik beet op mijn lip en antwoordde niet. Want eerlijk gezegd wist ik niet meer wat ik geloofde.