POV VIPER:

Het was al donker toen ik Leon in de keuken vond. Hij stond met zijn rug naar me toe, zijn brede schouders ontspannen terwijl hij bezig was een glas water in te schenken. Hij was altijd de rustigste van de groep, de meest benaderbare. Misschien was hij mijn enige kans om aan Ralph te ontsnappen, al was het maar voor één nacht.

"Leon?" vroeg ik zacht terwijl ik de keuken in liep.

Hij draaide zich om, een beetje verrast me daar te zien, maar glimlachte vriendelijk. "Hey, Viper. Alles oké?"

"Ja... nee, eigenlijk niet." Ik zuchtte diep en ging tegen het aanrecht leunen, mijn armen over elkaar geslagen. "Ik moet je iets vragen."

Zijn blik werd meteen wat serieuzer. "Wat is er?"

Ik aarzelde even, speelde met de stof van mijn mouw terwijl ik naar de juiste woorden zocht. "Kijk," begon ik, "ik kan niet nog een nacht bij Ralph slapen. Dat gaat gewoon niet. Hij is—" Ik stopte, mijn adem stokte even. "Hij is te intens. Te dichtbij. Het is alsof ik niet eens kan ademen als hij in de buurt is."

Leon trok een wenkbrauw op en zette het glas water neer op het aanrecht. "Dat klinkt... heftig," zei hij voorzichtig. "Maar je weet dat Ralph niet zomaar iets doet. Hij heeft zijn redenen."

Ik rolde met mijn ogen. "Zijn redenen zijn dat hij een controlfreak is. Hij denkt dat ik elke seconde ga ontsnappen, maar ik ben niet eens van plan om dat te doen. Ik wil gewoon een nacht normaal slapen, zonder dat hij me in de gaten houdt."

Leon haalde een hand door zijn haar, zichtbaar ongemakkelijk door mijn verzoek. "Dus... wat wil je van mij?"

Ik keek hem recht aan, mijn blik smekend maar vastberaden. "Mag ik vannacht bij jou slapen? Gewoon op de bank, of op de grond, wat dan ook. Zolang het maar niet bij Ralph is."

Hij leek even te overwegen wat ik vroeg. Zijn blik gleed naar de deur, alsof hij verwachtte dat Ralph elk moment binnen zou kunnen stormen. "Viper," begon hij zacht, "je weet dat ik je zou willen helpen. Echt. Maar..."

"Maar wat?" vroeg ik scherp.

Hij zuchtte diep en leunde tegen het aanrecht. "Als Ralph erachter komt dat ik je bij me heb laten slapen, zal hij me vermoorden. Misschien niet letterlijk, maar hij zal me het leven zuur maken. En Ralph... Hij is al gestrest genoeg als het om jou gaat. Ik wil het niet erger maken."

Mijn hart zakte in mijn schoenen. "Dus je laat me gewoon stikken?" vroeg ik bitter.

"Het is niet zo simpel," verdedigde hij zichzelf. "Ik probeer hier de vrede te bewaren, Viper. Ralph is... nou ja, Ralph. Als ik tussen jullie kom, maak ik het alleen maar erger."

Ik keek hem aan, voelde een bitter lachje op mijn lippen verschijnen. "Je bent bang voor hem."

Leon hield mijn blik vast, maar zei niets. Zijn stilte sprak boekdelen.

Ik draaide me om en liep naar de deur, mijn armen strak over mijn borst gekruist. "Laat maar," zei ik over mijn schouder. "Ik los het zelf wel op."

"Viper," zei Leon zacht, maar ik negeerde hem en verdween de gang in.

Eenmaal boven voelde ik de woede in me opborrelen. Natuurlijk koos iedereen Ralphs kant. Natuurlijk draaide alles om hem. Ik stond op het punt terug naar zijn kamer te lopen, maar mijn voeten voelden loodzwaar. Hoe moest ik ooit een nacht doorbrengen met hem zo dichtbij, zonder mijn verstand te verliezen?

Ik balde mijn vuisten en ademde diep in. Eén nacht. Ik moest het gewoon volhouden, al kostte het me al mijn trots. Eén nacht.