POV VIPER:

De avond was gevallen, en ik hing onderuit op de bank, een bak chips in mijn handen, terwijl ik naar mijn serie keek. Het geluid van crunchende chips en het zachte geklik van de afstandsbediening waren de enige dingen die de stilte in mijn appartement doorbraken. Mijn voeten lagen op de salontafel, en ik had het gevoel dat ik alles had wat ik wilde—rust, een goede show, en geen mensen die zich ermee bemoeiden.

"Ah, wat een perfect moment," mompelde ik voor mezelf, terwijl ik naar het scherm staarde, maar mijn gedachten waren verre van bij de serie. In plaats daarvan dacht ik aan het vreemde briefje van vanmiddag. Ik had geprobeerd het van me af te zetten, maar het was moeilijker dan ik dacht. Het idee dat iemand zo dicht bij me was gekomen zonder dat ik het wist, dat iemand me al zo lang in de gaten hield... Het gaf me een onbehagelijk gevoel.

Net toen ik me comfortabeler neerlegde, klonk er plotseling een zachte, maar duidelijke ding-dong bij de deur. Ik stak mijn hand uit naar de afstandsbediening om de volumeknop wat lager te zetten, zodat ik kon horen of er nog iemand buiten stond. Mijn hart begon iets sneller te kloppen. Het was al laat, en ik had niemand verwacht.

Zonder veel hoop op een vriendelijk gezicht aan de andere kant van de deur stond ik op en liep langzaam naar de deur. Toen ik de deur opende, was er niemand. Maar daar, op de mat, lag weer een briefje. Dit keer was het groter en duidelijker dan het vorige, met een doordringende kracht die zelfs door de ruimte leek te trillen.

Zonder het te willen, voelde ik mijn maag samentrekken toen ik het briefje oppakte. De woorden waren strak, haast dreigend:

"Je bent van mij, Viper. Je hebt geen keuze. Ik zal je krijgen, en wanneer ik je heb, zul je nooit meer weg kunnen. Dit is je lot."

De woorden stonden in een scherpe, bijna agressieve handschrift die me liet rillen. Dit was geen grap. Dit was iets anders. Mijn vingers trilden een beetje toen ik het briefje opnieuw las. Mijn ogen gleden over de letters, en mijn adem stokte even.

"Wat... wat wil je van me?" fluisterde ik zacht tegen mezelf. Mijn hart bonsde harder in mijn borst, en ik voelde een koude rilling over mijn rug lopen. Er was geen twijfel meer: dit was geen toevallige situatie. Iemand had me gevonden, had me gekend, en was nu vastbesloten om me op een manier te krijgen die ik niet begreep.

De woorden van het briefje deden iets met me, een gevoel van verwarring, spanning en, ergens diep van binnen, een vreemd soort verwachting. Mijn eerste reactie was om de deur dicht te slaan, het briefje te verfrommelen en het gewoon te negeren. Maar mijn lichaam bewoog niet, en ik stond daar gewoon, het papier in mijn handen vasthoudend, alsof iets me tegenhield.

Was dit gewoon een man die zijn tijd verdoet met me terroriseren? Of was er meer aan de hand? De gedachte dat deze onbekende, die me al zo lang in de gaten hield, nu iets van me wilde, maakte me onrustig. Ik was altijd voorbereid op gevechten en uitdagingen, maar dit... dit was anders. Het voelde persoonlijker.

De stilte in mijn appartement werd steeds zwaarder, de lucht dikker, alsof alles zich ophoopte voor iets dat ik nog niet begreep.

"Nooit meer weg kunnen?" Ik herhaalde de woorden in mijn hoofd. Wat bedoelde hij precies? En waarom voelde het alsof hij me niet zomaar kon negeren?

Het was misschien tijd om mijn humor weer tevoorschijn te halen, maar vanavond voelde het niet zo makkelijk. Toch wist ik een ding zeker: dit was nog maar het begin. En ik had het gevoel dat ik hoe dan ook meer van deze man zou moeten gaan leren. Of ik dat wilde of niet.