POV VIPER:

Ik voelde mijn hart bonken in mijn borst terwijl ik mezelf zo ver mogelijk van Ralph probeerde te verplaatsen, zonder daadwerkelijk uit bed te springen. Zijn blik was intens en vol van die onuitgesproken woorden die ik liever niet wilde horen. Maar voordat een van ons iets kon zeggen, klonk een luide stem vanuit beneden.

"Ralph! Viper! Tijd om te ontbijten!" Leon, met zijn altijd zo ongedwongen toon, wist precies hoe hij een moment kon verpesten. Ik voelde een kleine golf van opluchting—hij had onbedoeld een ontsnapping geboden.

Ik duwde mezelf snel overeind en wreef mijn handen over mijn gezicht om de slaap eruit te krijgen, terwijl ik probeerde de spanning in mijn spieren te negeren. "Nou, dat klinkt als een perfecte kans om weg te komen," mompelde ik, meer tegen mezelf dan tegen Ralph.

"Ga je echt doen alsof je me niet hoort, Viper?" Ralphs stem was rustig, maar er zat iets onder dat ik niet kon plaatsen. Hij bleef liggen, zijn armen achter zijn hoofd gevouwen alsof hij niets te doen had.

Ik haalde diep adem, probeerde mijn gezicht in de plooi te houden. "Wat wil je dat ik zeg, Ralph? Dank je wel dat je me vasthield alsof ik een knuffelbeer ben? Want dat ga je niet krijgen."

Hij grinnikte, een diep en laag geluid dat me alleen maar meer irriteerde. "Ik verwachtte al niets minder." Toen duwde hij zichzelf van het bed, zijn bewegingen traag en nonchalant, alsof hij alle tijd van de wereld had.

Ik stond inmiddels aan de andere kant van de kamer, zo ver mogelijk van hem, terwijl hij naar de deur liep. Hij draaide zich om en keek me over zijn schouder aan. "Kom je nog, of blijf je hier zitten mokken?"

Ik rolde met mijn ogen en maakte een afwerend gebaar naar hem. "Ga jij maar vast, ik kom zo wel."

Ralph schudde zijn hoofd met een klein glimlachje. "Ik wacht niet, Viper. Als je niet meegaat, moet je maar uitleggen aan Leon waarom je het ontbijt hebt overgeslagen. En geloof me, hij gaat daar vragen over stellen."

Ik gromde binnensmonds, maar ik wist dat hij gelijk had. Leon zou het niet zomaar laten gaan als ik niet beneden verscheen. Dus met tegenzin liep ik naar de deur, waar Ralph al stond te wachten. Zijn blik bleef op me rusten, net iets te zelfverzekerd naar mijn zin, en ik voelde mijn irritatie weer opborrelen.

"Ik ga niet achter je aanrennen," waarschuwde hij toen ik hem voorbij liep.

"Gelukkig maar," beet ik terug.

Toen ik de trap af liep, hoorde ik Leon alweer praten in de keuken. Hij zei iets over pannenkoeken, en de geur van koffie drong mijn neus binnen. Voor een moment voelde het bijna normaal. Maar ik wist beter. Hier was niets normaal.

Toen ik de keuken binnenliep, keek Leon op en zwaaide vrolijk naar me. "Kijk eens aan, het liefdeskoppel is gearriveerd!"

"Ik sla je zo met je eigen pannenkoek, Leon," mompelde ik, terwijl ik naar de dichtstbijzijnde stoel liep en me erin liet zakken. Ralph volgde me, zijn blik nog steeds op me gericht alsof hij precies wist hoe ik me voelde.

En dat irriteerde me misschien nog wel het meest.