A/N: Dit is iets wat ik voor school moest schrijven. Het gaat over een jongen in de tweede wereldoorlog. Dit is een brief die hij aan zijn beste vriend stuurt, op 3 februari 1945. Ik ben benieuwd wat jullie ervan vinden!

Lieve Rutger,

Het was een vreselijke dag vandaag. Alles begon normaal, zoals elke dag ruilde ik voor mijn vader bonnen en schilderijtjes. Het is momenteel ons enige overlevingsmiddel. Ik hoop maar dat de mensen uit de omliggende dorpen naar de schilderijtjes blijven vragen, anders weet ik niet of we de winter wel doorkomen.

Maar gelukkig is het nog niet zover. Vandaag kon ik nog drie schilderijtjes bezorgen, of dat was de bedoeling. Bij boer Bunt in Stroe kon ik er eentje ruilen voor melk, kaas en aardappels. Toen fietste ik door naar meneer Van Harten, die ik zijn kippenhok woont. Daar kreeg ik wat vlees en havermout.

Ik moest nog maar één schilderijtje bezorgen, toen het begon. Ik reed door het bos, toen ik vliegtuigen boven mijn hoofd hoorde ronken. Mijn hart begon te bonken in mijn keel, ik wist bijna zeker dat mijn laatste uur geslagen had. Ik had nooit gedacht dat ik zo snel een keuze zou moeten maken, een keuze tussen leven en dood. Elke seconde telde, elke seconde kon mijn dood betekenen.

Eigenlijk kon ik niet meer denken, ik mikte mijn fiets aan de kant en sprong de greppel in. Ik dook zo ver mogelijk in elkaar en drukte mijn handen op mijn oren. Ik was bang. Bang dat dit mijn dood zou worden. Bang dat ik papa, mama en Elsje nooit meer zou zien.

Naast mij hoorde ik de bommen vallen, het eerste vliegtuig dropte er twee. De grond trilde toen ze neerkwamen. Een volgend vliegtuig kwam eraan, ik zag de neus ervan boven de rand van de kuil uitsteken. Ik wist zeker dat ik er geweest was, "Dit was het leven van Felix Valk" dacht ik.

De vliegtuigen bleven maar komen. Elke keer als ze weer doken zat in doodsangst of ik nu geraakt zou worden. Mijn ogen kneep ik dicht en mijn handen hield ik voor mijn oren. Ik dacht dat ik niet levend thuis zou komen. Maar wonder boven wonder heeft geen enkele bom mij geraakt.

Toen de vliegtuigen overgevlogen waren klom ik uit de greppel en keek om me heen. Mijn fiets was kapot, maar dat maakte me allemaal niet meer uit. Snel pakte ik de tas met eten en rende naar huis. Onderweg kwam de reactie op de spanning pas. Ik begon te trillen over mijn hele lijf, maar dwong mezelf om verder te lopen. Angst maakte meester van me, want wat als de vliegtuigen terugkwamen? Ik kreeg een knoop in mijn maag en er stonden tranen in mijn ogen. Mijn benen werden slap en ik kreeg een duizelig gevoel. Maar ik was bijna thuis. Toen ik eindelijk veilig thuis was, gaf ik aan mijn lichaam toe. Ik zakte op de mat ineen en hijgde na van de spanning en het rennen.

Ik ben vandaag door het oog van de naald gekropen, dat besef ik heel goed. Ik hoop dat het jou beter afgaat en dat je de winter nog doorkomt.

Groeten,
Felix