Als een zombie kom ik aan op school. Ik heb tot diep in de nacht gezocht, maar uiteindelijk ben ik in slaap gevallen, zonder iets gevonden te hebben. De hele tijd ben ik om me heen aan het kijken om te zien of er misschien mensen aan het fluisteren of aan het wijzen zijn, maar ik zie niks. Ik weet niet of ik opgelucht moet zijn of niet. Anders had ik namelijk misschien geweten wie het heeft.

'Wat zie jij eruit.' Mirren ploft naast mij neer op een stoel. Ze heeft haar haren gekruld en hoge hakken aan. Ik vind het fijn om in haar schaduw te staan.

'Slecht geslapen,' mompel ik.

Mirren kijkt me even onderzoekend aan, waarschijnlijk omdat ik de hulpdienst niet heb gebeld, maar haalt dan haar schouders op en pakt haar wiskundeboeken uit haar tas. 'Ik ben er het laatste lesuur trouwens niet. Ik moet naar de tandarts.'

Ik sla mijn boek open en kijk Mirren aan. 'Naar welk concert ga je nu weer?'

Mirren wordt rood. 'Hoe weet je dat?'

'O, kom op. Ik ken je nu wel langer dan vandaag. De helft van jouw zogenaamde tandartsafspraken zijn gewoon om op tijd bij een concert te zijn.'

'Ja, maar ik moet er wel vroeg zijn,' zegt Mirren lachend. 'Ik wil vooraan staan! En o ja! Over concerten gesproken.' Mirren kijkt me enthousiast aan. 'Zaterdag is het zomerfestival en Smallpools gaat optreden! Dus ga je mee?'

Hoewel ik geen idee heb wie Smallpools is of zijn, waarschijnlijk weer een van Mirrens favoriete indie-rock bandjes, stem ik toch in. Zaterdag een festival, zondag gezinsuitje. Dat is een hele stap. Waarschijnlijk doe ik dan meer dan ik in de hele vakantie heb gedaan.

De wiskundeles verloopt zoals altijd veel te langzaam en Mirren is de hele tijd onopvallend - of wat zij onopvallend noemt - berichtjes aan het sturen naar iemand.

'Naar wie stuur je berichtjes?' vraag ik fluisterend.

Mirren glimlacht. 'Hudson.'

'Wie is Hudson?'

Maar voordat Mirren antwoord kan geven, gaat de bel en is een geheimzinnig lachje het enige antwoord dat ik krijg. Mirren heeft nu geschiedenis en ik heb Engels. Terwijl ik me naar het lokaal haast, bots ik tegen iemand op en ik verlies mijn evenwicht.

'O, sorry. Gaat het?' Isaac steekt zijn hand uit, maar ik negeer het gebaar en sta zelf op. Je moet knappe mensen nooit aanraken, want dan ga je je aangetrokken voelen tot die persoon en dan blijken ze klootzakken te zijn en dan verlies je nog iemand waar je van houdt. Dat is Mirrens regel.

Shit, ik noemde hem knap. Zie je? daar begint het al.

'Ja, hoor,' mompel ik en zonder hem aan te kijken loop ik gehaast door. Hij heeft best wel leuke schoenen, eigenlijk. Ze zien er Frans uit. Wat is schoen in het Frans ook alweer? Ach ja, ik heb Engels nu.

Engels gaat gewoon zoals altijd. Ik krijg wel een medelijdende blik toegeworpen door de leraar, maar ik ben te moe om met m'n ogen te rollen. Het lukt me ook niet echt om me te concentreren, maar dat is niet zo'n probleem, aangezien dit pas de tweede schooldag is en we toch niet zo veel hoeven te doen. Ik hoop maar dat het beter gaat als we wel volgegooid worden met toetsen. Maar dat zie ik dan nog wel.

Tijdens de laatste pauze zit ik weer samen met Mirren aan een tafel. Isaac is dit keer bij een paar jongens gaan zitten. Lauren, die weer helemaal in het zwart is gekleed, zit alleen. We hadden nog overwogen om haar bij ons te laten zitten, maar dan zou ze waarschijnlijk weer een of andere chagrijnige opmerking maken, dus dat hebben we uiteindelijk toch maar niet gedaan.

'Hoe is het met je vaders nieuwe project?' vraagt Mirren, terwijl ze op haar vega-broodje kauwt.

Ik haal mijn schouders op. 'Hij moet nog iets berekenen van zwaartekracht of zoiets. Ik bemoei me er niet echt mee.'

Mirren is de enige aan wie ik de rare gewoontes en hobby's van mijn familie vertel. Dat kan ook niet anders, want we wonen in dezelfde straat en zien elkaar bijna elke dag. En bovendien heb ik ook niet echt iemand anders om mee te praten over familie en hobby's.

Mirren knikt. 'En Jeff? Hij is toch bijna jarig?'

'Ja, volgend weekend. En ik weet eigenlijk niet echt wat hij allemaal doet. Ik stoor hem liever niet als hij in zijn kamer bezig is.'

Het is niet dat hij het mij verbiedt, maar ik zou het ook irritant vinden als iemand zomaar binnenkomt, terwijl ik romans voor de vijftiende keer aan het lezen ben. En wat mijn vader betreft, ja, bij hem is het gewoon gevaarlijk om naar binnen te lopen. Er kunnen dingen ontploffen, je kunt gevaarlijk gas inademen of er vliegt een appel tegen je hoofd. Toch komt hij wel altijd heelhuids zijn kamer uit.

'Vind je het trouwens goed als Hudson zaterdag meegaat?' vraagt Mirren.

Het duurt even voordat ik weet dat ze het over het festival heeft. 'Ja, hoor. Geen probleem.'

De bel gaat en Mirren staat op. 'Top! Maar ik moet nu gaan. Naar de tandarts,' zegt ze knipogend.

Ik sta lachend op. 'Natuurlijk, de tandarts. Veel plezier!'

Ik pak mijn tas en loop de trap op. Ik heb Frans nu. Van professeur Fontaine. Ik loop het lokaal binnen, gevolgd door de professeur die even haar hand op mijn schouder legt. Ik weet dat het goed bedoelt is, maar ik vind fysiek contact altijd zo ongemakkelijk. Alleen Mirren mag een hand op mijn schouder leggen. En knappe jongens. O nee, juist niet. Mirrens regel.

'Mag ik hier zitten?' Isaac wijst naar de stoel naast mij. 'Of zit Mirren daar?'

'Nee, Mirren is naar een con- eh naar de tandarts.' Ik schuif met een rood hoofd de stoel naar achter en gebaar dat hij kan gaan zitten. Isaac neemt plaats en professeur Fontaine gaat voor de klas staan. Nu ze haar plicht als medelevende docent gedaan heeft, heeft ze weer die strenge, Franse gezichtsuitdrukking.

'Ik denk dat jullie elkaar inmiddels wel kennen, dus laten we maar geen voorstelrondje doen,' begint ze. 'Ik wil wel even mezelf voorstellen voor de mensen die nog nooit les van mij hebben gehad.' Fontaine legt haar kop koffie op haar bureau - het verbaast me dat ze geen wijn en een baguette heeft - en gaat op het bureau zitten, zoals alle leraren doen, maar verboden is voor leerlingen.

'Mijn naam is Juliette Fontaine. En dat is dus professeur Fontaine voor jullie. Geen mevrouw, of gewoon Fontaine. Nee, professeur Fontaine. Ik ben opgegroeid in Frankrijk en ik ben later verhuisd naar Atlanta. Voor de rest hebben jullie alle andere jaren ook Frans gehad en daarom gaan we dit jaar een project doen in tweetallen...'

De rest van het verhaal hoor ik niet meer. Ik staar uit het raam en denk aan Mirren die nu op weg is naar een van die vele bandjes waar ze naar luistert. Ik heb afleiding van school erg gemist in de vakantie, maar professeur Fontaine mocht van mij wel wat langer vakantie hebben.

'En dan nu de tweetallen...'

Ik wend mijn blik weer naar Fontaine. Tweetallen. En Mirren is er niet. Top.

'Ik denk dat het handig is om gewoon samen te doen met de persoon naast je,' zegt Fontaine.

Mijn ogen worden groot. Iedereen is opgelucht, omdat ze naast iemand zitten die ze waarschijnlijk aardig vinden. Maar Mirren is er niet. Wat betekent dat ik met meneer Franse Schoenen moet. Knappe meneer Franse Schoenen. Isaac lacht naar mij en ik lach ongemakkelijk terug.

Een blonde jongen, die om een of andere reden Vuilnisbak wordt genoemd, zit alleen achteraan. En ik mag straks aan Mirren uitleggen dat zij met Vuilnisbak samen moet werken. Nou ja, had ze mij maar niet moeten achterlaten bij professeur Fontaine.

Over Fontaine gesproken, blijkbaar heeft ze net die hele opdracht uitgelegd, want iedereen is opeens aan het werk. Isaac kijkt mij afwachtend aan. Vroeg hij iets?

'Ik eh, ik moet naar de wc,' zeg ik. En het is niet eens een smoesje. Ik moet echt naar de wc.

Ik steek mijn hand op en Fontaine kijkt me met die enge Franse blik aan. 'Oui?'

'Mag ik naar de wc?' Ik zet een lieve glimlach op en grijp alvast naar mijn tas. Hint. Hint. Nu moet je me wel laten gaan.

'En français, s'il vous plaît. We zitten niet meer in de brugklas.'

O nee, meent ze dit?

'Je eh je...' Paniekerig kijk ik om me heen, alsof het antwoord op de muur staat geschreven. Isaac tikt me zachtjes aan - shit, aangeraakt door een knap persoon - en schuift een briefje naar me toe.

Je peux aller aux toilettes

Professeur Fontaine kijkt me nog steeds aan, wachtend op een 'ik weet niet wat dat in het Frans is' om vervolgens te kunnen zeggen hoe erg ik gefaald heb met Frans. En dat heb ik ook.

'Je eh, je pux allee oo toilettes?'

Isaac grinnikt en ik kijk hem boos aan. Ik kan er ook niks aan doen dat mijn uitspraak zo vernederend is. Sorry, Fransen, voor het verpesten van jullie taal.

'Oui, en kom wel meteen terug.' Fontaine knikt naar de deur en ik haast me het lokaal uit.