Chapter 45

Ingrid's POV

WEEKS had passed at hindi na ako na ako nabigyan ng chance makausap pa si Hansel dahil bumalik na silang South Korea. Pinilit ko na lang na mag concentrate sa trabaho. Ginawa kong busy ang sarili ko. Pinapagod ko ang sarili ko para pag umuuwi akong bahay ay matutulog na lang ako.

Halos buong araw nakatutok ako sa monitor ko dahil sa madami akong design na kailangan approve-an na gawa ng mga designer ng company. Nangangawit na nga batok ko. I also have to wear reading glass to protect my eyes from radiation. Dinalhan lang nga ako ng secretarya ko ng pagkain for lunch kasi hindi ako makalabas.

"Your office is nice," nag-angat ako ng tingin at nagulat ako na makita si Kio. He was leaning against the wall near the door. Akala ko nasa Seoul na sila?

"Why are you here?" tumayo ako at nagbow sa kanya.

"We have another photoshoot for a magazine. We have arrived last night and I thought of visiting you," nakangiti niyang sabi. Ang charming talaga nito ni Kio.

"That's so nice of you," sabi ko. Gusto sanang itanong kung kasama si Hansel pero nahihiya naman ako. "Are you with Sai?" I asked safely.

"Yup. And Hariko and manager," he answered. I smiled inwardly. Kasama si Hansel. May chance na ako para makausap siya. "Oh, and Hariko's girlfriend," dagdag niya pa.

Pakiramdam ko may dumagan na mabigat na bagay sa dibdib ko. Baka mahirapan akong kausapin siya

"Oh," was all I could muster. Hindi ko pa rin matanggap na may iba na siyang girlfriend. Ako dapat 'yon, eh.

"Actually, I'm here because I wanted to invite you to have coffee with me. Is that okay with you?"

"Aren't you busy?" I asked. Hindi naman sa ayaw ko. Natatakot lang akong baka may makakita sa amin. After all, kasing sikat ni Kio si Hariko. Mamaya kung ano na naman ang kumalat na issue.

" Actually, we're not. Tomorrow will be the start of our shooting,"

"Ah," tangi kong reply.

"Please have a coffee with me. I can wear disguise," he said beaming. Natawa lang ako sa sinabi niya. Hindi ko kayang tanggihan ang cute na mukha ni Kio.

"Your treat?" I said jokingly.

"Of course!"

* * *

Nag-order kami ng iced coffee and muffins. Tinotoo nga ni Kio na magdi-disguise siya. He wore a brown wig, a nerdy spectacles, and a jacket with hoody. He's looks kinda creepy kaya pinagtitinginan siya ng ibang customer sa coffee shop. Kaya umupo kami sa pinakadulo ng shop at tumalikod siya sa may entrance ng door.

"I have something to ask," he said while munching his muffin.

"What is it?" I asked as I sipped the iced coffee.

"What's with you and Hariko?" casual niyang tanong.

"What do you mean?" patay malisya kong sabi.

"I saw the two of you at the Island. Like he was flirting you or something." kibit balikat niyang sabi.

"I don't know what you are talking about," I said innocently. He just gave me a knowing look. Mabuti na lang nga at 'yon lang ang nakita niya. Paano pa kaya kung malaman niyang hinalikan ako ng kaibigan niya sa lobby ng hotel.

"What do you know about Hariko?" natanong ko na lang bigla kay Kio. Gusto ko kasing malaman kung paano naging model si Hansel bilang Hariko.

"Hmm, we all know he grew up from an ophanage. He told us that Eunice is the only family he got. He insisted not breaking up with her when manager asked him to,"

Hindi ko alam kung anong mga kasinungalingan ang sinabi sa kanya ni Eunice. At dahil sa ginawa niya, inilayo niya si Hansel sa totoo nitong pamilya. God, he was away from them for five years. Hindi man lang ba siya naku-konsensya?

Umalis kami sa coffee shop at inimbitahan ako ni Kio sa mamasyal. Inabutan na kami ng lunch kaya kumain pa kami sa mall. Panay naman ang text sa akin ni Gean kung na saan daw ako pero hindi ako nagrereply. I am enjoying Kio's company.

Kung saan-saan kami pumunta. Tuwang-tuwa pa siyang makita ang malaking poster niya sa isang shop sa mall at nagpa-picture siya habang suot ang disguise.

Hanggang sa inabot na kami ng dilim. Niyaya niya akong pumunta sa hotel kung saan sila naka check-in. Nagtext daw si manager at nagkakatuwaan daw sila doon. Kahit ayaw ko ay pumayag ako. Gustong-gusto ko talagang makita si Hansel at kung bibigyan ng pagkataon ay makausap na rin.

Nadatnan namin silang naglalaro ng spin the bottle while drinking soju.

"Where've you been, Kio?" tanong ni Sai at inakbayan niya ako. Tinanggal naman ni Kio ang braso ni Sai sa akin at para bang pino-protektahan niya ako kay Sai. Nahagip ng mata ko sina Hansel at Eunice at katabi sila ni manager.

"I am so glad to see you again, Miss Sy," sabi ni manager.

"Me, too, Hyun," I slightly bowed my head.

Binigyan ako ni Kio ng isang bote ng soju. First time kong iinom ng soju kaya hindi ko alam ang lasa nito. Hindi rin naman kasi ako umiinom, eh.

"Gonbae!" sabay-sabay nilang sabi. Cheers pala ang ibig sabihin no'n kaya itinaas ko rin ang bote na hawak ko. I took a small sip on the bottle. Halos mapapikit ako nang maramdaman ko ang init na dumaloy sa lalamunan ko papunta sa kaibuturan ko.

"Are you okay?" Kio asked me.

"Yeah," I simply said.

Naglaro ulit silang spin the bottle and this time isinama nila ako. Gusto ko na sanang umuwi dahil hindi ko kayang makita si Hansel na may kasamang iba. Nakakainis kasi wala akong magawa. Gusto kong ilayo si Hansel kay Eunice pero natatakot ako na baka ipagtabuyan niya ako.

"Truth or dare," tanong sa akin ni manager. Hala? Bakit sa akin nakatapat ang bote?

"You are spacing out," natatawang sabi ni Kio.

"Dare," matapang na sabi ko. Uminom uli ako ng soju para paghandaan ang kund anong dare ang ipapagawa nila.

"Whoooaa!" komento nilang lahat. Pati si Hansel at Eunice nakikitawa rin.

Ako lang ba talaga ang bitter dito? Nakakainis!

"What's her dare, manager?" excited na tanong ni Sai.

"You—"

"Sing for us," putol ni Hansel kay manager.

"Yeah, yeah. I have guitar here," inilabas ni Sai ang gitara sa likod niya.

"No problem," sabi ko pa. Pakiramdam ko lumakas ang loob ko dahil sa ininom ko. Tumikhim pa ako bago nagsimulang mag strum.

"Itong kantang ito ay para sa taong mahal na mahal ko hanggang ngayon pero hindi na ako maalala. Alalahanin mo ako, please. Kinanta ko 'to sa'yo no'ng sumayaw tayo sa ilalim ng ulan," I said while staring at Hansel.

Alam kong siya lang ang nakakaintindi ng sinabi ko kaya lihim akong nagdadasal na sana ay makuha niya ang mensahe ko. Nagpasalamat naman ako nang tumayo si Eunice kaya may sasagutin daw siyang tawag. Thank you lord. I owe you this one.

"I can feel the magic floating in the air

Being with you gets me that way

I watch the sunlight dance across your face and I've

Never been this swept away"

Kay Hansel lang ako nakatingin habang kumakanta. Pakiramdam ko gusto ko na lang sumigaw sa harap niya at sabihing hindi siya si Hariko. Na ang babaeng sinasabi niyang girlfriend ay peke. Gusto kong sabihin sa kanya na hindi siya isang modelo kundi isang prinsipe. At gusto kong ipagsigawan sa kanya na ako ang babaeng mahal niya at hindi si Eunice.

"All my thoughts just seem to settle on the breeze

When I'm lying wrapped up in your arms

The whole world just fades away

The only thing I hear

Is the beating of your heart"

Ipinikit ko ang aking mga mata habang kumakanta. I can feel the burden inside me. Naniniwala ako na ang nakalimot ang utak niya pero hindi ang puso niya. Hindi ako susuko hanggang sa hindi niya naalala na ako ang totoo niyang mahal.

When I opened my eyes, I saw Hansel's frowning face. Hindi ko alam pero bakit ba nakalukot ang mukha niya. Mas gusto ko siyang nakangiti. O baka hindi na niya 'yon magawa dahil kay Eunice na lang niya naibibigay ang ngiting inaasam asam ko.

Ngayong nagkita na kami pagkatapos ng limang taon, I felt like I can always touch him pero siya ang magkukusang lumalayo. He's so near. Yet, so far.

"Cause I can feel you breathe

It's washing over me

Suddenly I'm melting into you

There's nothing left to prove

Baby all we need is just to be

Caught up in the touch

The slow and steady rush

Baby, isn't that the way that love's supposed to be

I can feel you breathe

Just breathe"

Hindi ko namamalayan na may tumulong luha sa kaliwang pisngi ko. Parang naninikip ang dibdib ko habang kumakanta ako. Nahihirapan akong kumanta.

Kahit mahirapan akong huminga tatapusin ko ang kantang ito. Alalahanin mo ako Hansel. Remember me with this song. Halos paanas ko na lang na kinakanta ang huling verse ng kanta dahil pakiramdam ko kinakapos na ako ng hangin sa baga ko.

"I can feel the magic floating in the air

Being with you gets me that way"

Para kong hinabol ang aking hininga at nabitawan ang gitara. Tumayo ako at napahawak sa dibdib ko. Shit. Bakit ngayon pa ako inatake ng asthma ko. Naninikip ito at parang may bumabara sa esophagus ko.

Next thing I know, bigla na lang akong nahilo at nanlabo ang paningin ko. Then I pass out.

* * *

Hariko's POV

HINDI ko alam kung paano pero agad ko siyang nasalo bago pa siya bumagsak sa sahig. I was caught by her voice na parang siya lang nakikita ko habang kumakanta siya. Ngayon ko lang narinig ang kanta pero nasasabayan ko siya sa utak ko. Para bang minsan ko na siyang narinig noon.

Agad namin siyang itinakbo sa hospital. Si manager ang nagdrive ng van habang nasa tabi ko si Ingrid at walang malay. Pagpasok namin sa hospital ay agad naman siyang in-assist ng mga nurse. Bakit feeling ko nangyari na 'to? Nasapo ko ulo ko ng maramdaman kong kumikirot na naman ito. Parang may gustong pumasok na alaala na hindi ko maintindihan.

"Are you okay, Hariko?" napalingon ako at nakita ko ang mukha ni Eunice na nag-aalala.

"I-I'm fine," tipid kong sagot.

"How about Miss Sy, is she okay?" nag-aalala niya ring sabi.

Napabuntong hininga na lang ako. Hindi na dapat ako nag-iisip nang kung ano-anu. Eunice is my girlfriend at hindi maganda kung pinagdududahan ko ang nararamdaman ko para sa kanya.

"The doctor's still examining her. She will be fine," I said to her. Hinaplos ko ang buhok niya na dahilan para ngumiti siya.

"Hariko!" napalingon kaming dalawa sa galit na boses.

"No PDA, please!" mariing sabi ni manager. Ramdam ko ang lungkot sa mukha ni Eunice. Mahigpit na ipinagbabawal ni manager na malaman ng lahat na may girlfriend na ako.

"S-sorry," pareho naming sabi.

Hindi nagtagal lumabas din naman iyong doctor at sinabing inatake siya ng asthma because of emotional stress at kung puwede daw na kahit idischarge siya sa hospital ay pagpahingahin siya. Meaning wala munang work.

Nasa loob kami lahat at binabantayan siya. Si Eunice naman 'eto at tulog sa couch. Mabuti na lang at malaking kuwarto itong kinuha ni manager.

"Baby!" napatingin kami sa pintuan kung saan iniluwal nito ang magandang ginang na sa palagay ko ay nasa mid forty's na. I bet she's Ingrid's mother dahil sa similarity ng mata nila.

"What happened to my daughter?" nag-aalalang tanong nito.

"Inatake po siya ng asthma," ako ang sumagot na ikinabigla niya. Napatingin siya sa akin ng mataman. Pero binawi rin niya naman agad.

"Kamukhang kamukha mo talaga siya," mahinang sambit niya na hindi ko gaanong naintindihan.

Naguluhan ako sa sinabi ng ginang. Lumabas ako ng kuwarto ni Ingrid na hindi nagpapasama kahit kanino. Nagsuot lang ako ng cap at saka jacket para hindi makilala. Ano ba'ng nangyayari sa akin? Sana may taong mag explain sa akin sa mga nararamdaman ko. Iyong taong nakakaalam ng totoo.