Chapter 42 – A Mother’s Sacrifice

Avia’s POV

“Avia…”

“Hmm?”

“Thank you for saying yes.” He said then beamed. I held his hand and squeeze it.

“I will always say yes, Kier.” I said.

And yes I accepted his proposal. It’s not just because I don’t have a choice or because he is dying. But because I wanted to be his. I wanted to spend my life with his limited time.

“But I’ll understand if you decline it. Ang isang tulad ko na—“

“Kier. I love you, ok? I have to marry you because I need you as much as you need me too.” I can see he blushed and it amuses me knowing I am the reason why his cheeks turned crimson.

“I love you more, Avia.”

‘Eh pa’no ‘yong wedding preperations? Kailan natin ‘yon aasikasuhin?” I asked. Ngumiti naman siya sa akin at hinaplos ang buhok ko.

“I’ll take care of it, Avia. You don’t have to worry anything.” He said. Tumango naman ako.

“I think we need  a blessing from my parents.” I said.

“Pa’no nila malalaman?” he querried.

“Sasabihin ko kay Mommy. Magpapadala ako ng mensahe. “ sabi ko.

“Matatanggap kaya nila ako?”

“They will and they should.” Natatawa kong sabi.

“Eh kumusta na pala yung kaibigan mo? Si Wynner ba ‘yon?” nagulat naman akong banggitin niya si Wynner.

“Hindi ko alam eh. Umuwi ata sakanila. Bakit?”

“Wala naman. Gusto ko lang sana siyang makausap.”

“Close pala kayo?” biro ko sakanya. Nginitian niya lang ako saka ginulo buhok ko. Napasimangot tuloy ako. Ayaw ko pa namang ginugulo buhok ko.

“Akyat lang ako, Avia sa taas.” He said.

“Samahan na kita.” Nag-aalala kong sabi. Baka may mangyari nanaman sakanyang masama eh.

“Ok lang ako. Promise hindi ako magiging tulog mantika.” Ngumiti siya ng pilit.

“S-sige.” Sabi ko. Gusting-gusto ko siyang sundan. Pero may tiwala ako kay Kier na hindi niya ako iiwan nang hindi nag-papaalam.

-=-

Lorelei’s POV

My body is weak pero bukas ang isip ko. Alam kong dinala ako ni Aric sa Villa kasama yung magandang babae. Pinag-uusapan nila ang kaligtasan ko. Gusto kong isigaw na ok lang ako basta iligtas lang ang anak ko. Pero kulang ang lakas ko para ibuka ko bibig ko.

Narinig kong may umiiyak. Si Kyla. I bet she’s worried. I’m fine, Kyla. I’m sorry I didn’t have the chance to call you bestfriend.

I heard Tito’s cussing. Sinisisi niya sarili niya. Tito wala kang kasalanan. H’wag kang magalit sa sarili mo. Ikaw mag-aalaga sa anak ko. Papalakihin mo din siya kagaya ko.

“Gawin mo lahat, Tita Max. Just save Lorelei, please?” Aric’s begging voice. Parang nilulusaw ang puso ko. Unti-unti siya pinipiga dahil sa mga naririnig ko. Nasasaktan sila dahil sa akin. Was I born to hurt my love ones feelings?

“Lolo tulungan niyo po si Lorelei. Nakikiusap po ako.” Nagtatangis si Aric. H’wag mo kong isipin, Mahal ko. H’wag kang panghinaan ng loob. Nahihirapan ako.

“Gusto ng lumabas ng bata pero hindi pa pwede dahil sarado pa ang labasang bata ni Lorelei.” Sabi no’ng boses babae.

Napaliyad ako nang maramdaman kong parang may nag-cramps sa loob ng tyan ko. Parang may pinpilipit sa loob. Parang may gustong lumabas pero masakit kapag pinipilit.

Naramdaman kong may yumakap sa akin. Gusto kong imulat mata ko pero kahit kagalaw ng daliri hindi ko magawa. Mahinang-mahina na ako.

“Lumaban ka, Mahal ko. H’wag mo kong iiwan.”  It was Aric’s sobbing voice. Napaluha na lang ako. Nasasaktan ako physically pero mas nangingibabaw ang sakit na nararamdaman ko dahil kay Aric. Gusto kong haplusin pisngi niya at ibulong sakanyang ayos lang ako at gagawin ko ang lahat para lumaban. Gusto kong sabihin sakanya na mahal na mahal ko siya. Gusto kong makatanggap pa din ng itim na rosas. Gusto ko… kahit sa huling pagkakataon.

Then suddenly I felt weird. Parang sa isang iglap nawala ‘yong sakit na nararamdaman ko. Nakita ko na lang sarili ko nakatayo at nakasuot ng putting bestida.

Nasa parang gubat ako. Yung lugar na pinagdalhan sa akin noon ni Aric. Sa malapit sa cliff kung saan may nangyari sa amin.

Bakit ako nandito? Patay na ba ako? Isa na ba akong ligaw na kaluluwa at kung saan-saan nakakapunta?

“Mama.” Napalingon ako sa tumawag sa akin.

Isang sanggol na nakahiga sa bato. Agad akong tumakbo para kargahin siya pero unti-unti itong lumaki. Dahan-dahan itong tumayo. Mukha siyang 8 years old na bata. Isang lalaki.

“Mama.” Ulit niya.

“I-ikaw ba ang anak ko?” I know it was obvious but I wanted to be sure. The feeling was surreal.

Hinawakan niya kamay ko at nakaramdam ako ng gaan. Feeling ko lahat ng burdens ko nawala. Masaya ang pakiramdam ko.

“Gusto mo ba akong mabuhay, Mama?” Yumuko ako ng kaunti para maging ka-level ko siya. Napangiti ako ng marealize ko kung sino kamukha niya. He looks like just his dad. Perfect almond chinky eyes. Pointed nose. And thin lips.

Nagulat ako when his gray eyes shift to green. The suddenly biglang naghalo ang kulay.

“Gustong-gusto kong mabuhay ka. Gusto kong bigyan ka ng pagkakataon na mabuhay sa mundo.” I told him. Hinaplos ko ang pisngi niya. Malamig ito. Palatandaan na isa siyang anak ng vampire.

“Pero malulungkot si Papa. Mahal na mahal ka po ni Papa.” Nginitian ko naman siya.

“Payakap nga ako?” naluluha kong sabi. Tumango naman siya at niyakap ako ng mahigpit.

“Mama bakit hindi ka po lumalaban? Sinusubukan nilang buhayin ka. Lumaban ka Mama.” Umiling naman ako.

“Hindi pwede. Lalaban ako pero para sayo. Hindi para sa sarili ko.”

Pagkasabi ko no’n bigla na lang unti-unting naglalaho ang anak ko.

“Lumaban ka, Mama!” he cried.

“Mahal na mahal kita. Sabihin mo sa Papa mo na mahal na mahal ko siya.”

-=-

Aric’s POV

Kanina pa ako pabalik-balik sa labas ng kwarto. Hindi ako mapakali. Nasa loob si Lolo at si Tita Maxhene dahil ginagawan nila ng paraan para makalabas ang anak naming ni Lorelei.

“Aric, relax ka lang. Alam kong lalaban ang bestfriend ko. Matapang ‘yon eh.” Sabi sa akin ni Kyla.

“Salamat kasi ikaw nag-alaga sakanya habang wala ako.” Pakiramdam ko napaka-iresponsable kong vampire dahil wala ako no’ng nagbubuntis siya.

“Ang gusto lang ni Nyx mapabuti at maligtas ang anak niyo. Kaya alam ko gagawin niya ang lahat.”

“Lahat?” nagtataka kong tanong. “Ano’ng  ibig mong sabihin na lahat?” nakakunot kong tanong.

“W-wala.” Ngumiti siya ng pilit. “Konting oras na lang lalabas na ang anak niyo.” Sabi niya tapos lumapit kay Edric.

Hindi kaya, balak ni Lorelei na isacripisyo ang buhay niya? Nagulat ako ng makarinig ako ng iyak ng bata.

“Fvck! That can’t be!”

“Uy Aric sa’n ka pupunta?!” sigaw ni Edric.

Hindi ko siya pinansin at derederetsong binuksan ang kwarto papasok kung saan si Lorelei.

“Lorelei!” sigaw ko dahilan para mapalingon si Lolo at Tota Maxhene.

I was dumbfounded. Lorelei’s selflessly lying on the bed, full of blood. Para akong nanghina. Bakit ganyan hitsura niya?

“L-lolo… A-ano po nangyayari kay L-Lorelei?” pakiramdam ko nawalan ako ng lakas.

“A-aric…”

“Lorelei?” nilapitan ko siya. Saka ko hinaplos mukha niya. May ngiti sa labi niya.

“Mahal ko gumising ka! Mahal ko!” Gusto kong magmura. Gusto kong sirain ang buong Villa.

“Hindi! Hindi ‘to pwede! Lorelei! ARGHHHHH! Gumising ka, Mahal ko!!” niyugyug ko siya.

Narinig kong umiiyak din silang lahat. Kung masakit sakanila, mas masakit sa parte ko! Wala akong nagawa kahit konti. Naghirap siya dahil sa akin! Hindi ko dapat hinayaan na may mangyari sa akin. Sana ngayon buhay pa siya.

“A-aric, wala na ang pamangkin ko. Wala na siya.” Mahina ngunit puno ng hinagpis na sabi ni Tito Kent.

Napatingin ako kay Tita Maxhene na may kargang bata.

“S-siya ba ang anak namin?” tanong ko.

“Oo.” Lumapit sa akin si Tita Maxhene at inabot sa akin ang bata.

“Lalaki siya.” Nasabi ko. Kinarga ko yung bata mulat na ang mga mata nito. Hindi siya nakangiti. Nakita kong inabot niya mga maliliit niyang daliri sa akin.

Hinawakan ko ‘yon. “Mahihintay mo ba ang Mama, Papa?” I heard his thought. Nagulat ako.

“Makapangyarihan ang anak mo, Apo. Doble sa kapangyarihan na meron tayo.” Sabi ni Lolo. “Pinagsama-sama ang kapangyarihan ng buong Kang family. Ganyan siya kalakas, Apo.”

Hinawakan ko ang maliit na kamay ng anak ko at tinignan siya na akala mo ay nagkakaintindihan na kami. “Hihintayin ko ang Mama. Hihintayin natin ang Mama.” Sabi ko sakanya sa isip. Then I heard his chuckle.

“A-ano ipapangalan mo sakanya?” tanong sa akin ni Edric. Wala akong maisip. Kung sana nakasama ako ni Lorelei habang nagbubuntis siya, di sana napag-usapan naming ang pangalan ng magiging anak naming.

“Hunter. Name him hunter, Aric.” Said Lolo. Napatingin naman ako sa anak ko na nakangiti.

“Hunter.” Sabi ko.

-=-

 (play the music on the multimedia. I look to you by Boyce Avenue)

“Hindi ka ba pupunta sa libing ni Lorelei?” ani Edric. Hindi ko siya pinansin at pinagmasdan ko lang ang papalubog na araw. Napangiti ako ng mapait. Libing ni Lorelei. Parang hindi kapanipaniwala. Parang isang malaking joke.

“Ang bilis lumaki ni Hunter. Oras-oras ata dumadagdag ng inches ang tangkad niya eh.” Hindi ko ulit siya pinansin.

“S-sige, iwan na muna kita.” Sabi ni Edric. Biglang tumulo ang luha sa pisngi ko. Hindi ko matanggap na wala na siya. Sa isang iglap bakit nawala siya ng wala kong pinaglalaban.

♫ As I lay me down
Heaven hear me now
I’m lost without a cause
After giving it my all ♪

“Lorelei…” I called her name. Then a mirage appeared. She was wearing her sweet perfect smile. She was smiling at me.

“Mahal ko…” she softly said. I walked towards her. I wanted to hug her tight and never let her go.

“H’wag ka ng umalis.” Bulong ko sakanya.

♫Winter storms have come

And darkened my sun

After all that I’ve been through

Who on earth can I turn to?♪

Ngumiti lang siya sa akin. Bakit nagagawa niya pang ngumiti. Ok lang ba sakanya na iiwan niya ako? Kasi sa akin hindi ok. Kung pwede lang na gawin ko siyang vampire ginawa ko na. Pero hindi ‘yon pwede. Nasa vampires’ code na once a year lang pwede gumawa ng vampire kung ayaw mong maging blood sucker siya.

“Alagaan mo siya, Aric. Mahalin mo ang anak natin. H’wag kang mag-alala. Hindi ko kayo iiwan. Nandito lang ako sa paligid, nagmamasid.” She said.

♫I look to you

I look to you

After all my strength is gone

In you I can be strong

I look to you

I look to you

And when melodies are gone

In you I hear a song, I look to you ♪

“Pwede bang makita kita lagi? Pwede bang h’wag ka ng umalis sa tabi ko?” pakiusap ko sakanya.

“Nasa utak mo na ako, Aric. Anytime na gusto mo akong makita sa isipan mo, makikita mo ako. It’s up to you. Pero sana h’wag ako lagi ang iniisip mo. May anak tayo. Siya ang isipin mo.”

“Pangako, aalagaan ko si Hunter.” Sabi ko. Napangiti naman siya.

“Kay gandang pangalan.” Ani niya.

♫About to lose my breath

There’s no more fighting left

Sinking to rise no more

Searching for that open door♪

“Si Lolo ang nagpangalan sakanya. ‘Yon daw ang nakatakdang ipangalan sa anak natin.” Nakita kong may naglandas na luha sa pisngi niya. “Bakit ka umiiyak, Mahal ko?” tanong ko sakanya.

“Patawarin mo ako at hindi na kita masasamahan sa pagpapalaki sa anak natin.” Sabi niya tapos biglang humangin ng malakas. Nilipad ang buhok niya kaya hinawi ko ang mga hiblang dumikit sa pisngi niya.

♫And every road that I’ve taken

Led to my regret

And I don’t know if I’m gonna make it

Nothing to do but lift my head ♪

“Ako ang patawarin mo, Mahal ko. Wala ako sa tabi no’ng oras na kailangan na kailangan mo ako. Napakawalang kwenta kong—“ nilapat niya ang dalawang daliri niya sa labi ko para patigilin ako sa pagsasalita.

“Sshhhh… Wala kang pagkukulang, Mahal ko. Lahat tayo may pagkukulang. Mas grabe nga lang sa akin kasi wala ako para sa pagpapalaki ng anak natin.”

I stared at her with so much love. Mahal na mahal ko si Lorelei at hindi ko maipapaliwanag kung gaano basta nararamdaman ko na lang.

Unti-unti kong nilapit ang mukha ko sakanya. Nakita kong napapikit s’ya.

♫I look to you

I look to you

After all my strength is gone

In you I can be strong

I look to you

I look to you

And when melodies are gone

In you I hear a song, I look to you♪

Dinampi ko ang mga labi naming sa isa’t-isa. Eto ba yung tinatawag na goodbye kiss? Kasi masakit eh. Nahahaluan ng pait yung matamis na halik. Napakasakit.

Hinawakan ko ang mga batok niya para palalimin ang mga halik. It this is all a mirage, please stay like this forever. Ok lang kung sa illusion lang kita makikita, hanggang sa nakikita pa ako. Ok pa ako.

♫My levee’s have broken, my walls have come

Crumbling down on me

The rain is falling, defeat is calling

I need you set me free♪

Naramdaman kong may tumulong luha sa pisngi niya. Kung pwede ko lang siyang pigilan na umalis eh. Pero hindi ako Dyos para gawin ko ‘yon. Ang  tanging magagawa ko lang ay ang makuntentong makasama siya sa imahinasyon ko.

Napamulat ako ng humangin ulit ng malakas. Hurt ang devastation came all over me when I saw her mirage slowly fading. Inabot ko kamay ko para kunin siya at hindi sumama sa hangin pero huli na ako. Wala na siya. Wala ng tuluyan ang Mahal ko.

♫Take me far away from the battle

I need you, shine on me♪

“LORELEEEEEI~” I cried. Napaluhod na lang ako sa sobrang sakit na nararamdaman. Wala bang extension? Hindi ba pwedeng patagalin ng konti?

Parang may nag-eecho naman na boses niya kaya napalibot ako ng tingin. “Nandito lang ako sa paligid, Mahal ko. Alagaan mo si Hunter.”

♫I look to you

I look to you

After all my strength is gone

In you I can be strong

I look to you

I look to you

And when melodies are gone

In you I hear a song, I look to you♪

“Pangako ko ‘yan, aalagaan ko siya.” Nakapikit kong sabi habang dinadama ko siya. Iniisip ko na lang na nasa paligid lang siya. Iisipin ko na lang naglalaro kami ng hide and seek at ako ang taya.

♫I look to you

I look to you♪

--------------------------------------------------------------

A.N: Ansabaw! Hindi ako kuntento. Pagtyagaan niyo na lang. Haaay!

Sa right side si Aric and Lorelei. Pasensya na sa panget na edit. Hindi talaga ako inspired! huhuhu

#LoRic #VCDNYOVS

XOXO

-Thyriza