Ik hoor hoe het volk begint te klappen. Ik ben zenuwachtig maar ik mag het niet laten merken, deze meermensen rekenen op me. Ik sluit mijn ogen en verander mezelf in mijn Varlirgedaante. Ik ben er klaar voor. Met opgeheven hoofd loop ik het balkon op, proberend om zoveel mogelijk zelfvertrouwen uit te stralen. Ik hoor hoe het volk klapt. Als ik eenmaal helemaal in zicht ben stoppen ze echter met klappen. Een vlaag van paniek overspoelt me, was ik niet goed genoeg? Dan beginnen de meermensen langzaam allemaal te buigen voor me. Ik zie zelfs mijn vriendinnen buigen voor me. Ik weet dat ik nu een speech moet geven als ik ze geen rug- en nekpijn wil bezorgen, maar ik kan het gewoon niet. Mijn speeches zijn bar slecht, maar toch probeer ik het.

'Beste Valerianen, het is mij een grote eer om jullie prinses en Varlir te zijn.' begin ik. 'Ik zal alles doen wat in mijn macht ligt om de oorlog tussen Valeria en Rasquelor zo snel mogelijk te laten eindigen. Dit zweer ik op mijn eer als prinses en Varlir. Iedereen met ideeën en iedereen die mee wil helpen vechten in de oorlog is welkom om mij te helpen. Moge het geluk met u zijn!' sprak ik hen toe.

Ik was verbaasd dat ik nog een redelijke speech had kunnen geven. Blijkbaar vond het volk dat ook want een uitbundig applaus weerklonk. Ik zag hoe mijn vader het balkon verliet en dus volgde ik hem. Terwijl ik weer naar binnen zwom zwaaide ik echter nog wel naar het volk.

'Dat was een geweldige speech, Moira. Ik ben trots op je.' zei mijn vader vol trots. Ik glunderde. 'Bedankt, dat betekent veel voor me.'

Nu ik eenmaal officieel de prinses was zouden ik en mijn vriendinnen in het paleis komen wonen.

Ik zwom naar de poort toe en ontmoette daar mijn wachtende vriendinnen. Ik vertelde de wachten dat ze hen binnen konden laten en zo gezegd zo gebeurd.

We zwommen naar mijn vader toe die ons kamers aanwees. We zaten allen in dezelfde vleugel van het paleis, dit was de vleugel voor de dames. Ik had de prinsessensuite.

Ik opende de deur van mijn kamer en ik wist gelijk dat ik deze kamer niet meer kwijt wilde. Het was een ruime kamer met een heel groot raam dat twee zijden besloeg. In dat raam zaten dubbele deuren die naar een balkon leidden. In de kamer stond een tweepersoons hemelbed met prachtige witte gordijnen. Verder was er een grote kast en een badkamer. Op de vloer lag prachtig laminaat.

Ik voelde me hier nu al thuis. Ik ging even op het bed liggen en bedacht me toen dat ik nog langs Ethan moest. Ik zwom weer uit mijn bed en verliet het paleis.

Ik zwom de route naar het strand en transformeerde al in een mens voordat ik bovenwater was. Slecht idee, ademhalen ging nu een stuk lastiger. Snel zwom ik naar boven en haalde een diepe ademteug. Ik keek naar het strand en zag meteen Ethan zitten, hij was iets aan het tekenen met een takje in het zand. Hij had me nog niet opgemerkt en dus besloot ik mezelf onzichtbaar te maken met mijn Psychische krachten en te gaan kijken wat hij aan het tekenen was.

Ik liep het water uit. Ik hoopte dat hij zo druk bezig was met zijn tekening dat hij mijn voetstappen in het zand niet op zou merken. Toen ik eenmaal bij hem aangekomen was wiste ik snel de voetstappen door de voetstappen op het natte zand uit te wissen met een golf en de voetstappen op het droge zand te wissen met een windvlaag.

Nog steeds had Ethan niks door. Ik gluurde over zijn schouder en keek naar zijn tekening. Het was een meermin, om precies te zijn dat was ík. Hij had mij getekend. Ik zag mezelf met een mooie grote staart, een prachtige bikini en prachtig haar. Hij had wel een beetje overdreven maar dat vond ik niet erg. Ik ging naast hem zitten en zo zat ik een poosje zwijgend naast hem.

Ethan stond op en liep weg, waarschijnlijk ging hij even plassen of zoiets. Ik pakte snel zijn takje en begon hem naast mij te tekenen. Ik bakte er niet erg veel van maar je kon tenminste zien dat hij het was. "Ethan" schreef ik erboven.

Ethan kwam al weer terug en dus legde ik heel onopvallend het takje terug op precies dezelfde plek. Ethan ging weer zitten en pakte het takje. Toen hij naar zijn tekening keek schrok hij, er zat immers ineens een persoon bij, hij. Ik besloot dat het tijd was om hem eens te laten schrikken en dus maakte ik me zichtbaar. Ik zat nog steeds zwijgend naast hem.

Ethan haalde zijn handen door zijn haar, waarschijnlijk vroeg hij zich af hoe dit gebeurd was. Ik vond het schattig als hij dat deed. Ethan draaide zijn hoofd om naar de zee te kijken, waarschijnlijk om te kijken of hij mij zag. En hij zag mij ook. Ik keek nog steeds gefocust naar zijn tekening voor de show. Vanuit mijn ooghoek zag ik echter dat Ethan's ogen een paar maten groter waren geworden en dat zijn mond openhing. 'H-hoe?' stotterde hij. Ik draaide mijn hoofd naar hem toe. 'Tja, wat zal ik zeggen? Het is een gave.' zei ik nonchalant.

'Ik moet je trouwens nog wat vertellen.' zei ik. 'Ik ben niet zomaar een meermin.'

Hij keek me verbaasd aan, waarschijnlijk vond hij het feit dát ik een meermin was al bijzonder genoeg. 'Ik ben de prinses van Valeria.'

Hij keek me nu nog verbaasder aan. 'Dit betekent dat ik twee elementen bezit in plaats van één. Er is echter nog iets. Ik ben de Varlir en dus heb ik alle elementen plus extra's.'

'Dus jij hebt alle krachten? Wow, dat is gaaf!' zei hij enthousiast. Ik was blij dag hij een beetje over zijn verbazing heen was.

'Dit betekent dat ik de oorlog moet aanvoeren en ervoor moet zorgen dat deze stopt. Een grote verantwoordelijkheid dus. Ik weet zelf nog niet eens of ik het eigenlijk wel aankan.' zei ik een beetje beteuterd.

'Moira, ik ken je één dag maar ik weet zeker dat als er iemand is die deze oorlog kan stoppen dat jij dat bent. Je bent moedig weet je dat? Ik kwam als een compleet vreemde aanzetten die je aanviel en toch wantrouwde je me niet. Daar heb je moed voor nodig. Ik geloof in je.' zei Ethan vastberaden.

Het voelde goed dat er tenminste iemand was die in me geloofde. Misschien moet ik dat dan ook maar eens gaan doen.