Mijn wereld stond stil. En niet alleen mijn wereld. Ook ik stond stil, stil bij de gedachte dat ik weer een wees was. Of was ik een halfwees? Misschien was het eindelijk tijd om eens na te gaan vragen wie mijn moeder was en haar te gaan zoeken als ze nog leefde.

Ik zwom naar beneden, misschien wist Luxia het. Ik kwam haar tegen op mijn weg naar beneden. 'Heeft u toevallig enig idee wie mijn moeder is?' vroeg ik haar. Ze keek me medelevend aan. 'Ik heb geen idee, het spijt me.' zei ze.

Ik bedankte haar en zwom toen verder, er was niemand anders aan wie de koning het verteld zou kunnen hebben of wacht Venna.

Ik zwom naar Venna's kamer en klopte op de deur. 'Binnen!' klonk het. Ik opende de deur en zwom naar binnen. Wat ik aantrof was echter niet wat ik verwachtte aan te treffen. Venna's kamer was één grote puinzooi. 'Wat is hier gebeurd?' vroeg ik verbaasd. 'Ik eh... had wat probleempjes die te maken hebben met magie.' zei ze onschuldig. Ik moest lachen, wat gek is als je net je vader verloren hebt. Dat dacht Venna waarschijnlijk ook want ze begon ook te lachen, niet heel erg echt.

'Venna, weet jij misschien wie mijn moeder is?' waagde ik te vragen. 'Tja eh... dat weet ik niet, maar ik weet wel aan wie we het kunnen vragen.'
'Wie dan?' vroeg ik nieuwsgierig. 'Het Orakel.' zei Venna mysterieus. 'Het Orakel?'
'Zij weet alles en ze ziet alles, je hoeft het haar enkel te vragen en ze zal je alles vertellen wat je weten wilt. Ze heeft ook voorspellende gaven.' zei ze. 'Waarom zijn we daar dan niet naartoe gegaan voor mijn gevecht met de Revillanleider?' vroeg ik. 'Als je had geweten dat je zou winnen dan had je minder je best gedaan en dan had je verloren. Eenmaal je je toekomst kent, zul je bijna altijd proberen die te veranderen. Soms zelfs onmerkbaar, enkel en alleen doordat jij één dingetje uit de toekomst weet.'

Ze had een punt. Ik zou inderdaad minder gedaan hebben. 'Kunnen we erheen gaan?' vroeg ik. 'Natuurlijk.' antwoordde ze terwijl ze mijn arm pakte en weg begon te zwemmen, door het open raam.

Ze leidde me helemaal langs het rotsplateau waartegen het paleis gebouwd was. Aan de zijkant van het rotsplateau zag ik een grot, niet zomaar een grot, maar een magische grot. Één ding wist ik zeker, deze grot was van het Orakel.

Er brandden lichtjes, paarse lichtjes gemaakt van magie. We volgden de lichtjes tot we uiteindelijk bij een kamer kwamen. Opnieuw de paarstinten die erg goed bij het zwarte gesteente pasten. In het midden stond een tafel en er zat een vrouw aan, het Orakel.

Ze zag er anders uit dan ik had verwacht, in plaats van een oude zeeheks aan te treffen, was deze vrouw nog aardig knap. Ze was halverwege de veertig en ze had net zulk bruin haar en zulke blauwe ogen als ik. 'Wat brengt jullie hier?' vroeg ze.

'O dat was de stroming.' antwoordde Venna. Op sommige momenten vraag ik me af waar zij haar hersens bewaart. 'Ik ben prinses Moira, ik ben opzoek naar mijn moeder, zou u me alstublieft kunnen helpen haar te vinden?' redde ik Venna uit haar situatie. 'Dat weet ik. Ik kan je helpen, laat me me even concentreren.' zei ze terwijl ze met haar wijsvingers haar hoofd aanraakte en haar ogen sloot. Venna en ik bleven een beetje ongemakkelijk staan.

Na een tijdje opende ze haar ogen weer. 'Ik weet wie je moeder is en ik weet ook waar ze is.' zei het Orakel terwijl ze me diep in de ogen keek. 'Wie is ze en waar is ze?' vroeg ik nieuwsgierig. 'Geduld is een schone zaak, meisje.' zei ze waardoor ik mijn zenuwen haast niet meer kon bedwingen. Ik begon te doen wat ik altijd doe als ik zenuwachtig ben, met mijn vingers friemelen.

Blijkbaar viel dit op voor het Orakel want ze begon te praten. 'Mijn naam is Delphi Aquanos.' ze pauzeerde even, waardoor het me opviel dat ze dezelfde achternaam had als mij. 'Ik ben je moeder.'

Het eerste wat er gebeurde was dat mijn mond openviel en mijn ogen zich wagenwijd opensperden. Voor de derde keer binnen 24 uur stond mijn wereld stil. Binnen 24 uur had ik een jongen gekust, een nieuwe wereld ontdekt, draken gezien, mijn vader verloren en mijn moeder gevonden. En de dag daarvoor had ik een heel rijk ten val gebracht. Kon mijn leven nog gekker worden? Mijn moeder was een Orakel!

'Verklaart dit ook het feit dat ik dromen over mijn verleden heb gehad en twee over de toekomst?' vroeg ik haar. Niet de eerste vraag waar je normaalgesproken mee zou komen als je net je moeder voor het eerst als moeder ziet. 'Ja.' antwoordde ze. 'En hoe komt het dat u dezelfde achternaam heeft?'
'Als een meermin en een meerman samen een kind krijgen, dan heeft de meermin vanzelfsprekend de achternaam van de meerman, getrouwd of niet. Het symboliseert namelijk dat ze zo verliefd zijn of waren dat ze samen een kind wilden.'

Dat had ik dus niet verwacht, maar het klonk eigenlijk best mooi. Ik kon het niet laten en gaf mijn moeder een knuffel. Ik wilde haar vragen of ze van mijn vader wist, maar ze was immers niet voor niets een Orakel. 'Ik ben blij dat ik nu weet wie u bent, moeder.' zei ik. Ik zag dat het haar ontroerde en mij ook. Deze dag bleek dus toch niet zo slecht te zijn als ik dacht.