Ik had al wat verwondingen opgelopen, maar de leider had dat ook. Hij begon te praten. 'Dus dit is jouw manier van winnen? Valsspelen door iedereen te verblinden en ze dan in koelen bloede te vermoorden?' zei hij.

Het raakte me, hij had gelijk. Ik had ze gewoon vermoord zonder er bij stil te staan dat het ook levende wezens waren. En dat alleen omdat er een kans was dat ze mij zouden kunnen vermoorden. Ik haatte mezelf erom maar ik kon het niet meer ongedaan maken. Ik besloot hem niets te laten merken van mijn emoties.

'Jij hebt makkelijk praten, jij hebt ook talloze meerminnen in koelen bloede vermoord.' zei ik. 'Dat mag dan wel zo zijn, ik deed het met een doel. Een doel waar alleen jij nog voor in de weg staat.' zei hij terwijl hij een plant om me heen wikkelde. Ik had even niet opgelet, stom.

Hij had mijn idee gestolen en dezelfde plant met doorns omhoog laten komen. Ik kon hem wel wurgen, eigenlijk kon ik dat al heel lang dus dit maakte niet veel verschil. Ik besloot zijn tactiek ook maar eens te stelen en liet de planten om me heen verbranden.

Ik wilde me veranderen in een of ander groot zeemonster maar ik wist dat ik mijn krachten dat niet of bijna niet zou kunnen gebruiken en dus zou het me niet erg veel opleveren. Ik besloot dit eens op de psychische manier te proberen. Ik begon hem te hersenspoelen. Helaas voor mij bleek hij daar ook immuun voor te zijn, was ik ook immuun voor Licht?

Veel tijd om erover na te denken had ik niet wang hij kwam op hoge snelheid naar me toe en stootte een gigantische ijspegel naar me. Ik sloeg mijn handen voor mijn gezicht, ik kon er toch niet meer omheen en wachtte tot de ijspegel me zou raken. Er gebeurde echter iets anders. De ijspegel begon te smelten.

Verbaasd keek ik op, ik had hem niet gesmolten en ik nam aan dat de leider dat ook niet gedaan had. Een stem drong mijn hoofd binnen, telepathie. 'We zijn er als je ons nodig hebt.' hoorde ik de stem van Vaella zeggen, het deed me goed. Viana had de ijspegel vast gesmolten.

Doordat de leider nog verbaasd om zich heen keek en een oorzak voor de verdamping zocht, kreeg ik de kans om hem aan te vallen. Ik begon een wind-, water-, aarde- en vuurspiraal om hem heen te maken. Het kostte me erg veel energie maar hij kon niet ontsnappen. Ik liet wortels uit de bodem omhoogkomen, met doorns, en begon hem langzaam te wurgen.

Hij schreeuwde, maar het deed me niks. Ik was dat lieftallige meisje van een paar maanden geleden niet meer, ik was nu een Varlirprinses met verantwoordelijkheden. Ik was een moordenaar, maar niet zonder rede.

Ik wist dat dit lang ging duren en aangezien ik geen zin had om nog lang naar zijn oerlelijke gekrijs te luisteren, besloot ik het snel te doen. Ik stuurde alle 5 elementen in één keer door zijn hart. Er verdween een groot gapend gat op de plek waar het hoorde te zitten. De leider keek me verbaasd aan. 'Je hebt gewonnen.' stamelde hij vol ongeloof en toen viel hij dood neer.

Ik begon te juichen, ik had zojuist Valeria gered! Vaella en Viana kwamen naar me toe, ze omhelsden me. 'Goed gedaan.' zei Vaella vol blijdschap en ik kon merken dat Viana hetzelfde dacht.

We zwommen terug naar Valerion war iedereen die mij zag gelijk begon te juichen. Het voelde goed, ik was nu een held. Zo wilde ik mezelf echter niet presenteren, ik had alleen geluk gehad de Varlirkachten te hebben.

Er werd een feest gehouden ter ere van mij en mijn overwinning. Mijn vader had een prachtige jurk voor me die ik met alle liefde aantrok. Er werd een banket gehouden en dus betekende dat dat ik me formeel moest gedragen. Ik, die net een heleboel Revillan vermoord had. Het zat me nog steeds niet lekker maar veel kom ik er ook niet meer aandoen, ik deed wat ik moest doen. Blijf jezelf dat vooral vertellen, Moira, dan ga je er vanzelf in geloven. Ik praat echt teveel tegen mezelf in mijn hoofd.

Toen de deuren naar de eetzaal geopend werden en ik naar binnen zwom, stond iedereen op en begon te applaudisseren. Nadat ik plaats had genomen aan het hoofd van de tafel, tegenover mijn vader en stiefmoeder, stopte iedereen met klappen en gingen ze ook zitten.

'Bedankt dat jullie hier allen aanwezig zijn om deze heuglijke dag te vieren.' sprak mijn vader. 'Vandaag zullen we een speciale feestdag instellen, elk jaar vieren we vrijheidsdag.'

Nu had ik dus twee feestdagen die er dankzij mij gekomen waren, ik voelde me vereerd. 'Moira, wilde je nog wat zeggen?' vroeg mijn vader. 'Eh... ja.' zei ik terwijl ik opstond. 'Het is mij een ware eer om vanavond met u allen aanwezig te zijn op deze bijzondere dag. En allen herinner deze dag als de dag waarop de Revillan verslagen waren en wij vrij in ons land kregen!' zei ik terwijl ik mijn arm in de lucht stak. Ik zag hoe de anderen hetzelfde deden en "vrede!" riepen. Het deed me goed om dit te zien.

Het banket zelf was niet zozeer saai, de mensen die uitgenodigd waren ook niet, ik was gewoon uitgeput en dus kreeg ik minder mee van het banket dan zou moeten. Het maakte me niet uit, zolang Valeria maar veilig was.

Nadat het banket afgelopen was realiseerde ik me ineens dat ik Ethan al twee dagen niet meer gezien had en hij nu 16 was. Als een speer verliet ik het paleis en zwom naar het strand. Ik liep het strand op en verwelkomde de warmte die het zand nog had.

Ik keek om me heen, maar Ethan was nergens te vinden. 'Ethan!' riep ik. Maar Ethan reageerde niet, hij was weg.