Ik besluit maar te gaan liggen en te wachten tot Venna terugkeert met haar vrienden. Ik val in slaap en ik krijg een droom, ik heb al eeuwen geen droom gehad.

Het meisje, Moira dat ik al eerder had gezien heeft weer een rol in mijn droom. Nu ik weet hoe ik er zelf uitzie vind ik mezelf eigenlijk best wel op haar lijken, dezelfde blauwe ogen met hetzelfde bruine haar. Moira loopt naar buiten, ze loopt weg van het ziekenhuis. Of wacht, het is een weeshuis. Ze loopt naar een bos. Daar aangekomen gaat ze tegen een boomstronk zitten en ze wacht. Na een hele poos zit ze er nog steeds. Dan begint ze tegen zichzelf te praten. 'Ik ga een huis bouwen, ik ga hier wonen.' Zegt ze. Als ze opkijkt ziet ze een vos. 'Ah Elobard, lang niet gezien. Ik ben blij dat je er bent.' Wacht praatte ze nou tegen een vos? Nou ja het zal wel. De vos staart naar het meisje alsof hij dwars door haar heen kijkt en het meisje staart terug. 'Je hebt gelijk, ik moet maar eens hout gaan verzamelen.' Zegt ze tegen de vos alsof hij net iets gezegd heeft. Ze staat op en begint hout te sprokkelen, een aantal uren. Dan wordt het donker en gaat ze slapen. Ze ziet er heel vredig uit zo. De vos komt naast haar liggen en krult zichzelf op.

Ik word wakker en denk gelijk aan mijn droom. Hij sloot aan bij mijn vorige droom! Zou ik soms stukjes van mijn geheugen terug krijgen? Wat als dat zo was dan heette ik Moira, was ik een wees en praatte ik met dieren.

Mijn ene helft hoopte dat het waar was, mijn andere helft echter niet. Ik wilde geen wees zijn maar ik wilde wel mijn identiteit kennen. En ik zou een beetje gek zijn, wie praat er nou met dieren? Onzin. Ik zou best Moira kunnen zijn, ze leek best op me.

Maar ik moet maar eens stoppen met mezelf dingen aanpraten die misschien wel helemaal niet waar zijn. Ik wacht gewoon tot Venna's vrienden er zijn en dan zie ik wel verder.

Ik kan trouwens nog steeds niet geloven dat Venna en haar vrienden meerminnen zijn. Ze had zelfs nog nooit van mensen gehoord! Maar als dat zo is, dan bevind ik me dus niet in mijn wereld en zal ik hier dus ook geen antwoorden kunnen vinden op mijn vragen. Wie ben ik? Waar kom ik vandaan?

Ik zat met mijn rug tegen een palmboom geleund toen Venna ineens opdook, met nog twee meerminnen. De andere twee meerminnen keken erg verbaasd toen ik naar ze toe liep, ook Venna was nog niet helemaal gewend geraakt aan het idee dat ik benen had.

Ik liep het water in en begon te zwemmen. Ik kon eigenlijk best wel goed zwemmen, was ik misschien een zwemster?

Ik stopte voor de meerminnen, het was best diep dus ik begon te watertrappelen.

De andere twee meerminnen keken me nog steeds vreemd aan maar Venna begon al te praten. 'Hey! Ik heb mijn vrienden meegenomen! Dit is Vaella.' Ze wees naar een meermin met een paarse staart. 'En dit is Viana.'
Ze wees naar een meermin met een bordeauxrode staart.

'Vaella heeft als de psychische kracht, zij kan je waarschijnlijk helpen met het terugkrijgen van je herinneringen. ' zei ze hoopvol.

'Wacht, krachten?' vroeg ik verbaasd. 'Ja, elke meermin krijgt op haar 16e verjaardag een kracht, tot die tijd hebben ze alleen de basiskrachten. Die zijn water verdampen, bevriezen en besturen. Je staart is dan blauw, zoals die van mij. Als je 16 wordt krijg je te weten welke krachten je hebt. Dit gebeurt door het verkleuren van je staart. Vaella's staart is paars en dus hoort ze bij ''psychisch'', zij heeft psychische krachten zoals telekinese, hersenspoelen en gedachtenlezen. Viana heeft een bordeauxrode staart, zij hoort bij vuur. Zij bezit pyrokinese, de kracht om vuur te creëren, besturen en bliksem te besturen. Zij kan ook vuur onderwater maken. Ik ben echter nog geen 16 dus ik zal het met de basiskrachten moeten stellen.'

'En welke krachten zijn er nog meer?' Mijn nieuwsgierigheid heeft ze nu zeker wel gewekt. 'Water, Aarde, Vuur, Lucht, Psychisch, Flora, Fauna, Licht, Magie en Vorm.' somt ze op. 'Wow.'
Is het enige wat ik kan uitbrengen. Vaella komt, nu van haar schrik bekomen, naar me toe. 'Ik kan je hersenspoelen en je zo dwingen om je je herinneringen te herinneren.' zegt ze. 'Nou dat klinkt aantrekkelijk.'

Ze lacht. Ze lacht, dat betekent dat ik minder raar bevonden ben! Dan steekt ze haar handen uit en ik voel een vreemd prikkend gevoel in mijn hersenen. Ze is begonnen. En dan wordt alles één grote waas.