Het knetterende vuur werkte rustgevend. Mijn lichaam ontspannen en ik voelde mijn ogen langzaam dicht vallen.

'Kan je niet slapen?' De stem van Kíli zorgde er voor dat ik meteen mijn ogen weer open deed. Ik draaide mijn hoofd langzaam in zijn richting. Hij keek niet op van de tak die hij aan het slijpen was. Even twijfelde ik of hij het wel tegen mij had. De Dwergen hadden me alleen nog maar weerstand geboden. Geen een van hen was ooit geïnteresseerd in mij geweest. Ik besloot te zwijgen. Ik draaide mijn hoofd terug en zuchtte een keertje.

'Hallo?' Kíli keek op van zijn tak en schudde een keer aan mijn been. Vanuit mijn ooghoeken keek ik naar hem. 'Ik vroeg je wat.'

'Had je het tegen mij?' Vroeg ik verbaasd. Kíli legde de tak aan de kant en draaide zijn dolk een keer rond in zijn hand.

'Tegen wie anders?' Vroeg hij kortaf. Ik haalde nonchalant mijn schouders op.

'Tegen iemand die je wel interesseert,' antwoordde ik. Kíli lachte ontzet.

'Je denkt dat je ons niets interesseert?' Vroeg Kíli.

'Die indruk heb ik wel gekregen.' Mompelde ik.

'Oordeel je niet te vroeg?' Vroeg Fíli. Hij had zijn armen over elkaar heen geslagen en keek me doordringend aan. Hij haalde zijn pijp uit zijn mond en blies langzaam de rook uit.

'Moeten jullie zeggen.' Ik rolde mijn ogen en kruiste mijn armen. Kíli fronste diep en Fíli trok zijn wenkbrauwen verbaasd op.

'Wij hebben nog nooit een woord tegen je gezegd,' zei Kíli verward. 'Hoe kun je dat nou weten?'

'Jullie zijn Dwergen,' Grinnikte ik.

'Dus?' Vroeg Fíli beledigd. 'Het is niet alsof wij ons oordeel al klaar hadden zonder eerst met je te praten.' Lachend sloeg ik mijn ogen ten hemel.

'Dat heb je dan helemaal niet goed duidelijk gemaakt.'

'Je doet alsof alle Dwergen hetzelfde zijn.'

'Dat denken jullie ook over Elfen,' Riep ik uit. Meteen legde Fíli zijn vinger tegen zijn lippen. Ik wierp een snelle blik op de Dwergen. Gelukkig was er geen een wakker geworden.

'Laat ook maar zitten,' zuchtte ik.

'Je ziet zelf hopelijk ook wel in dat je echt onzin uitkraamt,' mompelde Fíli. Hij pakte de tak weer in en begon hek weer te slijpen. Hij maakt korte bewegingen met zij dolk en liet zo de splinters van het hout komen.

'Onzin?' Vroeg ik verward. 'Moet jij nodig zeggen.'

'Ik heb niks gezegd,' zei Fíli nonchalant. Ik lachte ontzet en dacht terug aan de weg die wij al hadden afgelegd. Bilbo, Gandalf en ik reden de hele weg voor Fíli en Kíli. Naast de gezellige gesprekken die ik met Bilbo en Gandalf had gevoerd, had ik ook wat gesprekken opgevangen. Gesprekken over koninkrijken en families. Helaas ook gesprekken over Elfen en zogenaamde "lagere volkeren" die ze niet mochten. Ook Fíli en Kíli hadden het niet kunnen laten. Dit had ik constant genegeerd niets kon mijn humeur toen nog verpesten.

'Doe niet zo onschuldig,' zei ik geïrriteerd. Ik duwde mezelf omhoog tegen de muur en liep daarna weer bij het vuur weg. Zachtjes liep ik langs de slapen Dwergen af. Het gesnurk van deze Dwergen was nu beter te horen. Alsof ze plotseling harder snurkte. Ik zuchtte bij het horen van het gesnurk. Ik kom waarschijnlijk niet meer in slaap komen.

'Silvirin,' zei ik zachtjes. Met een grote stap passeerde ik de laatste Dwerg. Ik was nu bij de pony's aangekomen. Silvirin keek op. Ze brieste een keer en kwam daarna langzaam naar me toe. Voorzichtig legde ik mijn hand op haar neus en duwde mijn voorhoofd tegen die van haar. Zo gingen enkele minuten voorbij.

'Hallo, Meisje,' Hoorde ik plotseling achter me. Ik legde mijn wang tegen Silvirin's neus en wierp een blik over mijn schouder. Bilbo stond bij zijn pony. Hij had zijn rechter hand in zijn jaszak gestoken en aaide met zijn andere hand de neus van zijn pony.

'Jij bent lief.' hij glimlachte naar de pony. Zijn hand ging verder zijn zak in. Hij trok deze er na een tijdje weer uit en haalde een rode appel tevoorschijn. Silvirin trok onmiddellijk haar hoofd weg. Ze brieste kort en draaide haar oren naar voren. Haar ogen waren gericht op de appel. Snel greep ik haar teugels vast. Silvirin was gek op appels. Elke dag bracht ik haar er eentje. Helaas had ze deze al een lange tijd niet meer gehad.

Bilbo keek even achterom. Hij wilde zeker weten dat niemand op hem lette. Hij zag mij hier niet staan.

'Dit is ons geheimpje, Myrtle,' zei Bilbo, terwijl hij de appel onder de neus van Myrtle hield. De pony zette zijn tanden in de appel en at deze dankbaar op. 'Tegen niemand zeggen.' Hij aaide de neus van het beestje en keek daarna glimlachend op. Bilbo was eerst zo bang voor deze pony.  Onderweg naar deze rustplaats was dat veranderd. Hij voelde zich al meer op zijn gemak en leek Myrtle zelfs aardig te vinden. Eerst durfde hij Myrtle niet eens aan te raken. Nu leek het geen probleem meer voor hem te zijn.

'Bilbo,' glimlachte ik. Geschrokken draaide hij zich om. Hij haalde zijn handen bij Myrtle weg en vouwde ze achter zijn rug in elkaar. Myrtle kauwde rustig verder op de appel. Het kwam met veel geknoei en veel geluid. Bilbo ging snel voor haar neus staan en kuchte een keer hard om het geluid te verbergen. Een schuine grijns verscheen op mijn gezicht.

'Valaina,' zei hij wat ongemakkelijk. 'Ik had je daar niet zien staan.' Grijnzend aaide ik Silvirin over haar neus.

'Geen zorgen,' stelde ik hem gerust. 'Ik zal niemand vertellen over je "geheimpje."' Bilbo liet een zucht van opluchting en glimlachte daarna liefjes naar mij. Ik draaide me volledig om naar hem.

'Als je Silvirin ook een appeltje geeft,' voegde ik hier grijnzend aan toe. Silvirin stak haar neus in de lucht en hinnikte zachtjes. Bilbo sloeg zijn ogen ten hemel en liet zijn hand weer in zijn jaszak verdwijnen. Hij haalde er nog een rode appel uit en gaf deze aan mij. Ik bedankte hem met een glimlach en hield daarna de appel onder Silvirin's neus.

'Kijk eens aan,' Zei ik glimlachend. Silvirin nam de appel in haar mond en begon er gulzig op te kauwen.

'Dank je wel, Bilbo,' zei ik, terwijl ik de teugels van Silvirin weer los liet. Bilbo draaide zich weer om naar Myrtle en aaide haar over haar hoofd. Hij keek pas weer op toen er een schel geschreeuw in de verte te horen was. Silvirin's oren draaide meteen naar achteren bij het horen van dit bekende geluid. Haar oren lagen nu in haar nek en haar hoofd was gebogen. Ook ik herkende ik geluid meteen. Het vreselijke geschreeuw van de meest gehate beesten in Midden-Aarde: Orks.

Ik vernauwde mijn ogen en staarde uit over de kale vlaktes. Bilbo liet geschrokken zijn pony los en draaide zich angstig om naar Kíli en Fíli.

'Wat was dat?' Vroeg hij angstig. Kíli keek op van zijn werk en staarde in de verte. Zuchtend draaide ik me terug naar Silvirin. Langzaam draaide ze haar oren weer naar voren.

'Orks,' sprak Kíli na een tijdje. Bilbo rende bij de rand weg en liep naar de twee Dwergen toe. Ik aaide Silvirin nog een keer over haar neus en liep hem zachtjes achterna.

'Orks?' Vroeg Bilbo verward. Zijn stem liet Thorin ontwaken. Thorin zat aan de rand van de berg. Hij leunde met zijn rug tegen een steen. Al die tijd had hij geslapen, maar Bilbo had hem nu wakker gemaakt.

'Strottensnijders,' zei Fíli ernstig. 'Het zijn er tientallen. De Eenzame landen zitten er vol mee.' Bilbo begin nerveus tegen zijn been aan te tikken. Angstig staarde hij om zich heen. Ik stelde me op naast hem en legde beschermend een hand op zijn schouder.

'Ze slaan toe als iedereen slaapt,' voegde Kíli hier aan toe. 'Snel en geruisloos. Geen gegil. Alleen bloed.' Fíli en Kíli keken elkaar aan. Er was een moment van stilte, maar als snel begonnen de twee Dwergen te lachen. Zuchtend zakte ik naast het vuur neer. Thorin sprong overeind en nam mijn plaats in naast Bilbo. Hij keek streng naar de lachende Dwergen.

'Vind je dat grappig?' Vroeg hij nors. Hij ving meteen de aandacht van iedereen die wakker was. 'Denk je dat een aanval van Orks leuk is?'

'We bedoelden er niets mee,' mompelde Kíli. Hij sloeg zijn ogen neer. Zuchtend liep Thorin richting de rand van de berg.

'Dat weet ik,' sprak hij. 'Jullie weten niets van deze wereld.' Iets in zijn stem leek te veranderen. Hij klonk anders. Emotie was er voor het eerst in te horen. Alsof hij een last met zich mee droeg. Een last waar ik niets van af wist. Het werd me wel duidelijk dat de Orks hem niet goed lagen. Een onderwerp waar je niet zomaar over moest beginnen.

'Let maar niet op hem.' De stem van Balin wekte me uit mijn gedachten. Hij leunde met een hand tegen de wand van de berg en keek zo op ons neer. 'Thorin heeft alle reden om Orks te haten.' Mijn gevoel werd bevestigd. Het was een gevoelig onderwerp bij hem. Hij haatte ze zelfs.

Kíli en Fíli keken beiden weg. Een twinkeling was in hun ogen te zien. Emoties druipte van hun gezichten af. Het werd alleen maar duidelijker. Alle Dwergen hadden hier moeite mee..