Jesteś piękny. Wmawiają Ci to tak długo, że zaczynasz wierzyć, że tak jest w rzeczywistości. Nawet, jeśli sam w sobie tej piękności nie dostrzegasz. Z początku bawi Cię to, jest Ci miło, gdy ktoś się Tobą zachwyca. Ale przychodzi taka chwila, kiedy masz dość. Zaczynasz czuć się jak lalka, zaczynasz rozumieć, że jesteś dla innych nikim innym, jak tylko błaznem, na którego zwraca się uwagę, tylko ze względu na powierzchowność. I choć tak bardzo chciałbyś ukazać komuś swoje bogate wnętrze, wciąż traktują Cię jak lalkę, jak człowieka bez duszy.

A ty cierpisz.

Czy naprawdę piękność to dar?

Cześć! Tak, to znowu ja. Chcę Ci tylko powiedzieć, że wszystkie "Myśli Leszka" i Myśli Lidki" są moje, nie mojej mamy.

Miłego dnia/wieczora!