Tato,

nie proszę o dobra materialne. Nie chcę sławy, bogactw, uroku osobistego. Błagam cię o jedno. Zabierz mnie stąd jak najszybciej. Nie chcę się już męczyć. Widzę ludzi, ich rodziny, promienne uśmiechy egzystencji, które coś jednak znaczą. Mijają mnie młode matki z wózkami, babcie trzymające wnuczków za ręce. Nieubłaganie przypominają o tym, czego już nie mam. Rodziny.

Często słyszę od znajomych, że rany mimo wszystko się zabliźniają, że nawet po najdłuższym czasie krwawienie ustaje i zapominamy o bólu, złaknieni normalnego życia.

Prostota codzienności została mi nieodwracalnie odebrana. Nie potrafię po prostu zjeść śniadania, po prostu umyć zębów i po prostu zamówić taksówki. Każdy moment, który mi pozostał zapełniają wspomniania. Odór krwi, złote płomienie tańczące po moim ciele, ogólne poruszenie i panika.

Cameron trafnie ostatnio zauważył, że ja w gruncie rzeczy nie jestem samą skorupą, człowiekiem bez duszy, ale wyłączam się z normalnej, koleżeńskiej konwersacji w najbardziej niespodziewanym momencie, a w dodatku promieniuje od mnie taki smutek, że i on ma czasami przeze mnie ochotę rzucić się z klifu.

Mam nadzieję, że tego nie zrobi. Oprócz nadgorliwej Samanthy jest moim jedynym przyjacielem, a także jedną z niewielu osób, których nie brzydzi mój wygląd.

Chciałabym wrócić to tego, co było kiedyś i porzucić wszystkie blizny, którymi zostałam pokryta. Nie tylko te na sercu. Pozostają jeszcze na brzuchu, plecach, okalają prawą nogę jak sprytny wąż, kończą się za uchem, uprzednio pozostając na ramionach. O twarzy nie wspomnę.

Czasami mam wrażenie, że nadal pieką.

Łykam tabletki przeciwbólowe, ale te uczucie nie ustaje.

Na dzisiaj kończę.
Tato, mam nadzieje, że zobaczymy się niedługo.

Aiden