Nawet kiedy łzy już się skończyły, a pozostałości po nich dawno wyschły, dziewczyna nie podniosła głowy, a Yuri nie zabrał ręki. Z zamkniętymi oczami opierał się o zagłówek łóżka, cały czas trzymając dłoń na ognistych włosach Rosjanki.

— Już? — zapytał cicho i dopiero wtedy dziewczyna podniosła na niego zmęczony wzrok. Chłopak uniósł lekko kącik ust w imitacji uśmiechu i westchnął.

"Dzięki". Blondyn przez chwilę wpatrywał się w napisane przez dziewczynę słowo.

— No... Ja też — mruknął. — Dzięki za to, że się wtedy wydarłaś. Chociaż wolałbym, żebyś siedziała cicho, ale...

Dziewczyna uśmiechnęła się.

"Już się nie produkuj" napisała, a chłopak prychnął.

Przez chwilę siedzieli w ciszy. Wpatrywali się w przeciwne punkty w pomieszczeniu, rozmyślając nad aktualną sytuacją. Oboje doszli do podobnych wniosków. Było chujowo.

"Naprawdę miałam nadzieję, że znowu będę mogła mówić" napisała, a Yuri westchnął.

— Próbujesz wzbudzić we mnie poczucie winy? — spytał. Dziewczyna spojrzała na niego z przerażeniem.

"Co? Nie!"

Chłopak uśmiechnął się.

— To dobrze. Ja i tak nie mam sumienia.

Dziewczyna uśmiechnęła się.

"Wiesz... To trochę dziwne, ale mimo że czuję się podle, a moja przyszłość maluje się w czarnych barwach, naprawdę bawią mnie twoje żarty. Dzięki, Yuri. Naprawdę, dziękuję"

Chłopak przewrócił oczami.

— Oj już daj spokój — westchnął. Dziewczyna uśmiechnęła się i spojrzała na chłopaka. Na bandaż na jego czole, rozgryzioną wargę i te śliczne zielone oczy.

Chłopak również na nią patrzył. Na opatrunek, spuchnięte od płaczu usta i zaczerwienione oczy.

Oboje zatrzymali się na chwilę, wpatrując w swoje oczy, a czas jakby się zatrzymał, przestał istnieć. Oboje się zapomnieli. Wlepiali spojrzenia w siebie nawzajem, jakby chcieli odczytać najwieksze sekrety, ukryte gdzieś w głębi serca. Oboje chcieli odczytać to samo i oboje, o ironio, wmawali sobie, że nie ma szans, by mogli odnaleźć w drugiej osobie to czego szukają.

Yuri ocknął się pierwszy. Trwało to zaledwie parę sekund, ale blondyn i tak poczuł się niezręcznie i odwrócił wzrok. Zresztą tak samo jak Katia.

Dziewczyna podniosła się z łóżka i podeszła do okna, zakładając ramiona na piersi. Wlepiła wzrok w panoramę Paryża i westchnęła. Cholerne miasto miłości.

— Wszystko gra, Ruda? — zapytał chłopak, a dziewczyna pokiwała głową, nie odrywając wzroku od okna.

— Hej, jak się czujecie? — zapytał Iwan, nagle wparowując do sali. Dziewczyna uśmiechnęła się smutno i pokazała kciuk w górę.

— Czuję się świetnie — warknął Yuri. — Nie widać?

— Wyglądasz jak gówno, Plisetsky — powiedział chłopak, rzucając torbę blondyna na łóżko.

— I tak lepiej niż ty, Nikołajewicz — powiedział siedemnastolatek. Starszy łyżwiarz tylko przewrócił oczami i podszedł do dziewczyny. Spojrzał na nią ze smutkiem i delikatnie położył dłoń na jej ramieniu.

— Na pewno wszystko gra? — zapytał cicho, a Katia skinęła głową. Yuri, widząc to, zacisnął pięści.

— Podobno mają cię dzisiaj wypisać — zaczął dwudziestolatek. — Yakov mi mówił.

Dziewczyna pokiwała głową, odchodząc od okna i przysiadając na łóżku Yuriego.

— A ty sobie tu jeszcze poleżysz — zwrócił się Iwan do blondyna.

— Dzięki Bogu — jęknął chłopak. — Im dalej od ciebie tym lepiej.

Katia uśmiechnęła się lekko, a Iwan uniósł brew.

— Kiedyś cię zajebię, gnojku — powiedział. Yuri zaśmiał się głośno.

— Czekam na to.

— Katia, chodź ze mną — powiedział Yakov, wchodząc do pokoju. — Zabieramy papiery i wracamy do hotelu. Iwan zostań z Yurim.

— Haha, nie dzięki — powiedział blondyn. — Weźcie go ze sobą.

Yakov spojrzał na blondyna obojętnym wzrokiem.

— Zostań z nim Iwan.

— Ej no kurwa! — oburzył się chłopak. Katia podeszła do niego i podała mu telefon.

"Zdrowiej szybko"

Yuri oddał jej telefon i prychnął, uśmiechając się lekko.

— Tobie mógłbym powiedzieć to samo, Wiewióra.