Multi video ; Ece Seçkin-Olsun 🎶

Keyifli okumalar 🌸

▪️

Neyeydi bu öfkem? Kimeydi? Beni korumaya çalışan bir adamı orada bırakıp eve gelmiştim. Ama bilmeliydi. Yapmaması gerektiğini bilmeliydi.

Kim bilir nasıl mahcup oldu ailesine. Aptalın tekiyim. Sevgimi onun gibi hissettirmeyi beceremedim. Kapının sesi duyuldu. Geleli iki saat olmuştu ama şimdi gelmişti. Gerçi gelmesine bile şaşırmıştım. Odasında yerde oturuyordum. Kapıdaki gölgesi üzerime düştü. Sesli bir nefes verdi.

"Oturma yerde kalk. Üşütürsün."

Koluma dokunduğu sırada silkinerek kurtuldum.

"Hatalıyım biliyorum!" dedi sakin tutmaya çalıştığı sesiyle. "O ite onun gibi yaparak bulaşmamalıydım. Ama kendini benim yerime koy. Sana zarar veren birini nasıl bir şey olmamış gibi rahat bırakacaktım?"

"Söylesene bana, benim düşündüğüm şey o adama zarar gelmiş olması mı?"

"O şeref yoksununu dövdürürken bileğime takılacak kelepçeyi düşünmüyordum."

"Düşünmeliydin! Ya ona bir şey olsaydı?"

"Olmadı. Hiçbir bok olmadı. Keşke geberseydi."

"Böyle konuşma!" diye bağırdım. Gelip önümde durdu.

"Büşra ben pişman değilim. Yine olsa yine yaparım. Hem de bu sefer kendi ellerimle yaparım. Sırf sen burada yalnız kalma diye kendim gitmedim."

Gözümden akan birkaç damla yanağıma süzüldü. "Ailene rezil oldum."

"Onlara ağrının olduğunu söyledim."

"Yalan söyledin."

"Kusura bakma. Seni görebilmek için evime gitmeye çalışan ve kaç kere yoldan çevirdiğim anneme Büşra size haber vermeyi bile düşünmeden çekip gitti diyemedim."

"Özür-"

"Ya benden özür dileme. Tamam, ben özür dilerim. Senden sakladığım için özür dilerim. Ama yaptığım şey için asla dilemem."

Başımı iki yana salladım. Gözlerim parmağımdaki yüzüğe kaydı.

"Soner ben yapamıyorum." diye mırıldandım. "Beceremiyorum."

"Neyi yapamıyorsun?"

"Senin kadar sevmiyor muyum yoksa belli mi edemiyorum bilmiyorum. Ama olmuyor."

"Neyi yapamıyorsun Büşra?" diye tekrarladı daha yüksek bir sesle.

"Ne kadar kaçarsam kaçayım ailem hep arkamdan geliyor."

"Sana dedim! Senin ailen benim!"

"Olmuyor görmüyor musun?" diye bağırdım. "Bana babamdan daha fazla şefkat gösterdin. Bunun için sana minnettarım. Gerçekten ailem oldun. Onlardan çok sahip çıktın."

"Bunları bana minnet duy diye yapmadım."

Ağzımdan bir hıçkırık çıktığında bana doğru eğildi. Elimi önüme koyup ona engel oldum.

"Yalnız kalmak istiyorum."

"Bırakmayacağımı biliyorsun."

"Soner yalnız kalmak istiyorum."

"Kapıda beklerim."

"Gittiğini göreceğim."

"Niye, gitmek için kendine ortam mı hazırlıyorsun?"

Yutkunamadım.

"Sadece nefes almak istiyorum."

"Bensiz mi?"

"Soner sadece git!"

"Beni bırakmana izin vermem!"

"Bırakmayacağım!"

"Yalan söylüyorsun." dedi fısıldayarak. Gözleri dolmuştu. Dayanamayıp onu kendime çektim. Kollarını bana sıkıca sardı. "Gitme Büşra. Bırak ne yapamıyorsan birlikte yapalım. Ama böyle boktan bir çözüm üretme."

Yüzümü göğsüne gömüp ağlamaya devam ettim. Beni yatağa taşıdı ve üzerimi örttükten sonra arkama uzandı. Gitmemem için yapıyormuş gibi sıkıca sarıldı.

Keşke bu kadar kırık olmasaydım. Beni toparlaması daha kolay olurdu. Ama kendime bir söz vermiştim. Onu kendimle birlikte yormayacaktım.

🌙

Selam. 🙏🏻

Bölüm ve Büşra'nın düşünceleri ile ilgili fikirleriniz neler?

Yeni bölümde görüşmek üzere. Seviliyorsunuz. 💙