Multi video ;Model&Emre Aydın - Bir Pazar Kahvaltısı 🎶

Keyifli okumalar 🌸

▪️

Soner aramadı.

Arar diye duşa bile girmedim ama aramadı. Mesaj da atmadı. Spora gittiğim gibi geri döndüm. Canım hiçbir şey yapmak istemedi. Aklımı kurcalayan şeyler vardı.

Babamın sessizliği gibi.

Annemin onunla konuşmak için onu eve alması gibi.

Sonuçta birkaç gün öncesine kadar onunla karşı karşıya gelmekten korktuğumuz için evden uzaklaşan bizdik. Şimdi ne değişmişti?

Telefonum çalınca bir umut elime aldım. Ama annem arıyordu.

"Efendim anne."

"Büşra, işten erken çıktım. Biraz dolanalım mı?"

"Nasıl erken bıraktılar seni?"

"İş azdı." dedi kısaca.

"Tamam, neredesin?"

"Parkta." Sesindeki yorgunluk canımı sıksa da bir şey demeden telefonu kapattım. O da babamı düşünüyordu biliyorum. Çantamı alıp evden çıktığımda içimde belirmeye başlayan korkuyu kovamadım. Bir şey olmuştu. Annem işten erken çıkmazdı. Çıksa bile hemen eve gelirdi. Biz birlikte alışveriş bile yapmazdık şimdi dolaşmak istemesi aklımı kurcalıyordu. Parka gidince annemi tek başına otururken gördüm. Ama arkasından yaklaşan kişiyi görünce adım atmayı kestim. Nasıl onu da çağırabilirdi? Benimle dalga mı geçiyordu? Buraya kadar. Artık her şeyi anneme anlatacağım. Yanlarına giderken telefonum çaldı. Soner arıyordu. Sıçayım ya! Şimdi ona daha fazla öfkelenmiştim işte. Meşgule atıp telefonu cebime tıktım.

Annem beni görünce ayağa kalktı. "Ne demek oluyor bu?"

"Büşra, sadece seninle konuşmak istedi."

"Ne konuşması ya!" diye bağırdım. Ona döndüğümde buyuk altından sırıttığını gördüm. Hiddetle öne atılıp yakalarına asıldım. "Annemin aklına girmene izin vermeyeceğim. Anladın mı?"

"Büşra bırak!" Annem beni çekip ondan uzaklaştırdı. Bilerek karşılık vermemişti. Annem burada olduğu için sessiz kalmıştı.

"O konuşmayı bilmez. O sadece küfretmeyi, dövmeyi bilir." dedim annemin yüzüne yüzüne.

"Ne dövmesi?"

"Ben Ankara'ya niye gittim sanıyorsun?"

Annem kaşlarını çatıp babama baktı. "Anlamıyorum. Ne yaptın kızıma?"

"Hiçbir şey yapmadım. Onunla konuşmak için evimize gittim."

"Evini başına yıkarım senin!" diyerek üzerine yürüdüm. Annem beni tuttu. "Annem ve benim o ev!"

"Ama Büşra bana saldırdı." dediğinde ağzım şaşkınlıkla açıldı. "Sadece ona sarılmak istedim. Kokusunu içime çekmek istedim. Bıçak alıp üzerime yürüdü."

"Sen nasıl bir insansın?"

Cebimdeki telefon titredi. Ama içim daha çok.

"Demek yerdeki o bıçak..." Hışımla anneme döndüm. Sakın ona inandığını söyleme anne sakın.

"O bıçakla kendisi üzerime yürüdü." dedim anneme dönüp. "Aynanı hatırla. Kırıldı hani. Yanlışlıkla kırmadım anne, bu adam-"

"Yeter! Daha fazla bana iftira atma." Yavaşça ona döndüm. Nasıl da ciddiydi. Nasıl da yüzüne acıklı bir ifade yerleştirmişti. Böyle mi kandırdı annemi? "Sana sarılmak isteyince itmedin mi beni? Sırtımla kırdım ben o aynayı."

"Hayır... Anne hayır. İnanma ona. Yalvarırım."

"Büşra dur." Annem benden uzaklaşıp banka oturdu. Gözlerim dolmuştu.

"Ben senin kızınım. Seni terk etmedim. Yanında oldum. Sana sahip çıkmayan bu adama inanamazsın!" diye bağırdım.

"Anneni seviyorum." dediğinde düşünmeden ona döndüm ve sert olduğunu umduğum bir tokat attım. Elini yüzüne götürüp şaşkın bir ifadeyle bana baktı.

"Sen annemi sevemezsin. Sen kimseyi sevemezsin."

"Büşra kes artık!" Annemi dinlemedim. Ellerimle göğsünden ittim. Tepkisiz kaldı.

"Nasıl, seninkiler kadar sert miydi tokatım! Senin de canın yandı mı?" Bir kere daha ittim. "Bir şey desene. Nasıl böyle acı çeker gibi bakabilirsin! Karşılık versene bana. Vursana!"

"Ne dersen de kızım. Anneni geri kazanmak için elimden geleni yapacağım."

"Ama o asla yanına almayacak seni bir daha."

"Büşra sus artık. Babanı sevmediğini biliyorum ama bu kadarı çok fazla."

"Ona inandın mı?"

"Bana biraz zaman ver kızım. Kafamı toplamam lazım."

Ağlamamak için kendimi sıktım. Arkama dönüp oradan hızla uzaklaşırken canımın yandığını hissettim.

Eğer o adamı evimize sokarsa arkama bakmadan gidecektim ve hakkımı hiçbirine helal etmeyecektim.

🌙

Selam. 🙏🏻

Yine ben. 😂

Saydırma butonu burasıdır. 🚫

Görüşmek üzere. 💙