Wchodzę na dziedziniec szkoły, aby obejrzeć dzisiejszą wystawę prac plastycznych. Obiecałem Megan, że się pojawię, a ja zawsze dotrzymuję słowa. Mimo wszystko jest moją córką i nie mogę jej odtrącić przez jej walniętą matkę. Owszem, czuję się zraniony, że Megan wybrała takie życie, ale niestety nic już z tym nie mogę zrobić. Katie ma zbyt duży wpływ na nią. Niestety.

- Dzień dobry - witam się z nauczycielką plastyki.

- O! Pan Hall - stwierdza mocno zaskoczona. - Co pan tu robi?

- Megan wspomniała o wystawie, na której ma znaleźć się jej praca.

- Oj tak - jej uśmiech blednie. - Niestety Megan wycofała swoje prace w zeszłym tygodniu.

- Naprawdę? - marszczę brwi. - Dlaczego?

- Powiedziała, że to nie dla niej. A dziewczyna naprawdę jest utalentowana. Straciłam najlepszą uczennicę. Ale zapraszam na obejrzenie wystawy.

- Dziękuję - odpowiadam i wchodzę w głąb sali. Tak naprawdę wolałbym stąd wyjść. Skoro nie ma tutaj prac Megan, to nic tu po mnie. Inne dzieciaki mnie nie obchodzą. Wyjmuję z marynarki telefon i wybieram numer telefonu stacjonarnego w moim dawnym domu. Po czterech sygnałach odbiera Megan.

- Megan Hall, mamy nie ma w domu, zadzwoń później - mówi.

- To ja - przerywam.

- Aaa, to cześć.

- Megan - warczę. - Dlaczego wycofałaś swoją pracę?

- Jesteś na wystawie? - pyta mocno zaszokowana.

- Tak, dlaczego miałoby mnie nie być?

- Bo ciągle spędzać czas ze swoją nową dziewczyną - fuka. - Myślałam, że nie przyjdziesz!

- Megan, czy kiedykolwiek cię wystawiłem? - zapada cisza. Oboje wiemy, że spełniam każdą obietnicę i ani razu nie zapomniałem o czymkolwiek związanym z nią.

- Nie - przyznaje. - Ale myślałam, że teraz już cię nie obchodzę.

- Jezu - zamykam oczy. - Co ci znowu matka powiedziała?

- Nic! - zaprzecza z piskiem. - Nic!

- Megan - moja cierpliwość zaczyna się wyczerpywać. Mam dość tego, że Katie nastawia moją córkę przeciwko mnie! Mam prawo z nią spędzić dzień do cholery jasnej.

- Tato, cześć. Nie chcę więcej rysować. - rozłącza się. Kurwa jego mać! To dziecko doprowadzi mnie do zawału. Wychodzę z wystawy i kieruję się do samochodu. Nie zostawię tego tak. Skoro nie chce rozmawiać przez telefon to czas najwyższy ją odwiedzić. Przynajmniej w ten sposób nie uda jej się mnie zbyć. Nie mogę jej chronić przed Katie, ale mogę chronić jej marzenia. Nie chcę, żeby zmarnowała swój talent.

****

- Megan! - wchodzę do domu jak do siebie. Powstrzymuję prychnięcie. Jeszcze kilka tygodni temu, to był mój dom.

- Jeny, tato - marudzi, leżąc na kanapie. - Nie musiałeś tu przyjeżdżać. Nie mam ochoty na ciebie patrzeć.

- Coś ty powiedziała? - zaciskam szczękę.

- To co słyszałeś. Celeste jest dla ciebie ważniejsza!

- Obie jesteście dla mnie ważne. - staram się nie unosić.

- Mama nie była!

- Tu masz rację - siadam na stoliku naprzeciwko niej. - Twoja matka to dno.

- Jak możesz tak mówić?

- Megan, to że nie dogaduję się z twoją matką nie oznacza, że cie nie kocham. Jesteś moją córką i chcę dla ciebie jak najlepiej.

- Zabierz mnie na wakacje! - wydyma wargi. - Chciałabym zwiedzić Ateny. - postawiła mnie między młotem a kowadłem. Nie mam innego wyjścia, muszę ją zabrać, bo inaczej uzna, że jej nie kocham. Boże, ta dziewczyna ma wypalony mózg, który się nie zregeneruje przy Katie.

- Jasne, polecimy do Grecji.

- TAAAAK! - piszczy jak mała dziewczynka i wtula się we mnie.- Dziękuję.

- Ale dam ci jeden warunek, dobrze? - kiwa ochoczo głową.

- Poleci z nami Celeste. Chcę żebyś ją poznała. - mina jej rzednie, ale nie protestuje, tylko przez moment przygląda się mojej twarzy.

- A jak jej nie polubię?

- Polubisz - uśmiecham się. - Stanie się twoją przyjaciółką.

- Skoro tak twierdzisz, to dobrze. Niech z nami leci.

- Cudownie. No to ja lecę załatwić nam wycieczkę

- A ja zacznę się pakować! - idzie tanecznym krokiem do swojego pokoju. Mam nadzieję, że podczas tej podróży przekonam ją do ponownego rysowania. Nie mogę pozwolić, aby straciła wszystkie swoje ambicje.

*****

- Zgubiłeś rozum, bambusie ? - zwraca się Will do syna. - Na jaką cholerę potrzebna ci stówka? Myślisz, że ja na kasie śpię?

- Idziemy z Noah do parku rozrywki - marudzi mniejsza kopia Willa.

- Ja wam mogę zapewnić rozrywkę - kwituje. - Trawnik trzeba wykosić i samochód umyć.

- Ale tatoooo - Blake robi minę zbitego psa. Chyba trzeba mu pomóc, bo Will rzadko kiedy ukazuje ludzkie uczucie do dziecka.

- Will - wtrącam. - Mój celibat dobiegł końca.

- Pierdolisz? - unosi z zaskoczenia brwi. - Opowiadaj!

- Przy dzieciaku? - wskazuję na Blake'a, a następnie Will spogląda na niego i bez zastanowienia sięga po portfel.

- Masz szczylu - podaje mu stu dolarowy banknot. - Zmykaj.

- Dzięki wujek - przybijam z nim piątkę, zanim wychodzi z domu z głośnym trzaśnięciem drzwiami.

- Opowiadaj - Will wygodnie rozsiada się na kanapie. - Ja chętnie posłucham....

----
Hej misie ❤️
Przepraszam za tak długą przerwę, ale cały weekend miałam zawalony 😘😘
Buziole 😘