priča.

moja rebra uvijek vidljiva su kroz naježenu kožu. i makar njemačku krv vučem ona nije vidljiva na mojoj koži.
bockam noktima u rebra, kroz debelu duksicu koja nije moja, jer nervozna sam oko ovog svijeta a moja rebra su jednostavno ovdje. ona mi štite unutrašnjost, sve moje organe, ali i toplu prazninu koja skriva se iza njih.
rebra, košćata, tanka, oštra, kavez su mojoj duši i mom srcu. ona kavez su koji ne smeta mi, jer bujica mojih emocija zadržana je iza njihovih vrata. štite me od same sebe, taj dvosjekli mač i dvostrani kavez.

moja rebra baza su mi tijela. drže me u komadu, skrivajući se iza tanke kože koju preko njih pokriva pokoji ožiljak. tako su jednostavna i čine se beznačajna, ali moja su osnova.