Sanki kapkaranlık kapısı olmayan camsız bir odanın içindeyim. çığlık atsam kimse duymaz çıkmak istesem bir çıkışı olmayan bir oda, o kadar yalnız hissediyordum ki. kimsesiz ıssız bir ormandaymış gibi, çıkışı olmayan bir mağaranın yada dipsiz bir kuyuya düşmüş gibiydim. kimseyi göremiyordum dokunamıyordum da.

          Siz hiç böyle hissettiniz mi? bir şeyler yapmaya yada düşünmeye çalışırsın ama hiç bir şey gelmez aklına yada bir şeyleri unutmaya çalışırsın kötü anılarını ama o sürekli aklında dolanıp durur. işte ben tam o andayım. kendime sadece "Neden?" diyordum. defalarca tekrarlıyordum bu kelimeyi "Neden? neden? neden? neden?..." çaresizdim, ne yapacağımı bilemiyordum. kendimi tuvalete kilitlemiştim, yüzümü defalarca yıkıyordum yaşlar içinde. bu anı ilk defa yaşamıştım ne olduğunu bile bilmediğim bu iğrençliği, adam ne yapmıştı bana, kafam bir türlü almıyordu, yaşlarım durmuyordu, aynada kendi yansımama baktım gözlerim kıp kırmızıydı sanki kanıyacak gibi olmuştu yavaş yavaş nefes almaya başladım kapıyı yavaşça açıp odama gidip üstümdekileri değiştirdim ve annemin yanına gitmek için kapı dan çıktım. anneme ne diyeceğim hakkında hiç bir fikrim yoktu.

          O gün başlamıştı her şey, bütün hayata olan korkularım. kendime olan öz güvenimi kaybetmiştim, erkeklerden korkar hale gelmiştim onlarla konuşamaz selamlaşamaz hale. bana bakan bütün erkelerden korkuyordum, öğretmenlerimden bile. bide tiksinme var tabi.