"Μερικές συμφωνίες κλείνονται σιωπηλά ..."

"Τι διάολο !!!" Λέω καθώς τον ωλεοω μπροστά μου ξανά ... Μέσα στο ίδιο μου το σπίτι ..ΞΑΝΆ!!!

Μετά από αυτό που έκανε στην μηχανή μου .... Και με τα νεύρα που έχω έχει ήδη κάνει την λάθος επιλογή αλλά δεν το ξέρει ακόμα ...

Βλέπω την κόκκινη κουκίδα ξαφνικά επάνω στην κοιλιά μου ...

"Δεν είναι ώρα για τα παιχνιδάκια σου .... τι θες ?" Του λέω θαρρείς και δεν ξέρω ότι θέλει να με σκοτώσει ...

"Θέλω να παίξω ..." λέει και βγαίνει λίγο προς τα έξω κανωντας με να αντικρύσω ξανά αυτή τη μάσκα ... Αυτή τη γαμημένη μάσκα του...

Αν και η φωνή του μοιάζει πολύ με του Ian αυτός εδώ μπροστά μου φαιρεται τελείως διαφορετικά ...

"Σου φαίνομαι να έχω όρεξη ?σκότωσε με να τελειώνουμε !" Λέω νευριασμένη και αγνοώντας την κουκίδα συνεχίζω ότι ακριβώς έκανα ... βγάζω το παντελόνι τελείως και αφήνω κάτω τα μαλλιά μου χωρίς να του δίνω σημασία ... Η κόκκινη κουκίδα με ακολουθεί συνεχώς ...

"Αυτή η δουλειά θα γίνεται τώρα ?" Του λέω αφού δεν μιλάει ..Δεν με σκοτώνει... Δεν αντιδράει ...
Εεεε τι διάολο θέλει ?

" βγάλε τα εσώρουχα γατούλα ..." λέει και μένω παγωτό ... τι είπε ??
Μπαααα στάνταρ δεν άκουσα καλά ...

Κοιτάζω το γραφείο για να δω το συρτάρι που κρατάω το όπλο να είναι ανοιχτό... πάει το πρώτο όπλο ...

"Δεν κατάλαβες καλά αγοράκι μου ... " λέω ενώ του γυρίζω πλάτη προσπαθώντας να θυμηθώ που αλλού έχω βάλει κάποιο όπλο ...

Ακούω τον χαρακτηριστικό ήχο που κάνει ο σιγαστηρας όταν κουμπωνει στο όπλο ...

"Είπα κάτι ψιψινα..." δες τον ανώμαλο που επιμένει ...

"Λοιπόν κοίτα να δεις ... Σήμερα είχα μια αρκετά δύσκολη μέρα και όλα ξεκίνησαν από σένα χθες... Ο μαλακας αδερφός του δικού μου κατάφερε και μου Σπάσε τα νεύρα ... Τώρα έχω κι εσένα εδώ να με πιέζεις... εκείνον δεν μπορώ να τον σκοτώσω ... εσένα όμως..." λέω και γυρίζω μόνο το κεφάλι μου κοιτώντας τον ...
"Εσένα αγοράκι μου μπορώ να σε λιώσω ...Και αν δεν έχεις σκοπό να με σκοτώσεις τράβα γαμησου!!"

"Τι σου έχω πει γι αυτή τη γλώσσα ??
Τς τς τς .... κακία ψιψινα ..." με πλησιάζει και τον αισθάνομαι πίσω μου ...
Δεν λέω κατι και απλά περιμένω ...

Αισθάνομαι την κρύα κάνη του όπλου στο πίσω μέρος του κεφαλιού μου και ανατριχίλα γεμίζει όλο το κορμί μου ...

"Ώστε σε συγχησαν σήμερα ε ?" Λέει ψιθυριστά πλέον στο αυτί μου ...
"Μπορώ να τον βρω ξέρεις και να τον βγάλω από τη μέση ..." λέει ξανά

Δεν ξέρω τι αρρωστημένη σχέση είναι αυτή που αρχίζει να αναπτύσσεται μεταξύ μας αλλά εξιτάρει κάθε μέρος του κορμιού μου αυτή τη στιγμή ...

"Ξέρεις ... Στην αρχή νόμιζα πως είστε το ίδιο πρόσωπο ..." του λέω καθώς σε αυτή τη κατάσταση που είμαστε δεν έχω να χάσω και τίποτα ...

Εκείνος γελάει πίσω μου ...

"Και τι σε έκανε να το πιστεύεις αυτό γατούλα ?" Λέει και το όπλο αρχίζει και κατεβαίνει ακολουθώντας σιγάνα όλη την σπονδυλική μου στήλη ...

"Τα μάτια σου ...Η φωνή σου ... Πολλά επάνω σας μοιάζουν ..." λέω σιγάνα ενώ η αίσθηση του όπλου που κατεβαίνει δημιουργεί μέσα μου την αίσθηση της καψας... Ίσως είναι περίεργο αλλά με φτιάχνει ...

"Κανονικά έπρεπε να προσβληθω που με συγκρίνεις με ένα απλό ανθρωπάκι ..." λέει και πλέον το όπλο φτάνει στην αρχή απ το εσώρουχο μου ...
"Ελπίζω να είναι όμορφος τουλάχιστον ..." λέει αλλά δεν μιλάω ..
Η αλήθεια είναι πως ο Ian έχει πάνω του κάτι τόσο γαμημένα ελκυστικό και γοητευτικό και ίσως δεν θεκω να το παραδεχτώ αλλά είναι πραγματικά πανέμορφος ... μυστηριώδης ... σε τραβαει...

"Δεν σε βλέπω να απαντάς όμως ...Μήπως η γατούλα είναι κακιά ? Μήπως κάνει πονηρές σκέψεις για τον αδερφό του γκομενου της ? Γι αυτό μωρό μου σου προκαλεί τόσα νεύρα ?" Ρωτάει και ξεροκαταπινω ...

" Δεν είμαι το μωρό κανενός ... οσο για τις σκεψεις μου δεν νομιζω πως θα ηθελες να ξερεις ..." λέω σιγάνα ενώ νιωθω το κορμί του πιο κοντά μου ...

"Άρα.... γουστάρεις έτσι ? Γιατί ?σε εξιτάρει να τον φαντάζεσαι ?" λέει και με την κάνη του όπλου κατεβάζει το εσώρουχο μου ...

"Είσαι πρόστυχος..."

"Μόλις παραδέχτηκες πως σε ανάβει ο αδερφός του δικού σου και είμαι πρόστυχος ?" Λέει και γελάει ...

"Δεν παραδέχτηκα τίποτα ..."

"Και τότε γιατί η καρδιά σου πάει σαν τρελή όταν μιλάς γι αυτόν ? Ξέρεις δεν μου αρέσει να μοιράζομαι ..."

"Δεν σου ανήκει κάτι για να το μοιραστείς ...κι εγώ ανήκω σε άλλον ..." του απαντάω καθώς αισθάνομαι το ύφασμα πλέον από το εσωρουχο στα πόδια μου ...

"Ανήκεις ακριβώς εδώ που είσαι τώρα ...ανήκεις σε αυτή τη ζωή που τόσο πολύ αρνείσαι... ανήκεις σε μένα και μόνο απλά δεν το ξέρεις ακόμα ..."

Γελάω εγώ πλέον ...

"Αγοράκι μου είσαι τόσο βαθειά νυχτωμένος .... πιστεύεις πως με πηδήξες και σου ανήκω ? "Του λέω και τον νιώθω να τσιτωνει πίσω μου ...

"Αυτό θα το δούμε ..." λέει και με γυρίζει απότομα ... Η μάσκα του είναι πάλι ανασηκωμενη και τα χείλη του είναι το μόνο που μπορώ να δω ...

Τα παρατηρώ αρκετά καλά .... τρελές σκέψεις πάλι έρχονται μέσα μου ... απλώνω τα χέρια και τα αγγίζω ...

"Τόσο γαμημένα ίδιοι ..." ψιθυρίζω και αμέσως γελάει επάνω στα δάχτυλα μου ....

Περνάει το όπλο πάνω από το στήθος μου κανωντας κυκλικές κινήσεις ... Θέλω τόσο ... τόσο γαμημένα πολύ να με πάρει εδώ και τώρα όσο άρρωστο και αν ακούγεται ...

"Να ξέρεις πως τίποτα από όλα αυτά δεν αναιρεί πόσο πολύ θέλω να τύλιξω τα χέρια μου στον λαιμό σου και να σε δω να σβήνεις ..." λέει καθώς το ένα χέρι του χαϊδεύει τον λαιμό μου ...

Κλείνει το χέρι του γύρω του χωρίς να το πιέζει και με τραβάει απότομα φιλώντας με παθιασμένα ...

Δεν ξέρω γιατί αλλά τον φίλησα αμέσως πίσω ... σε αυτη την κατάσταση δεν χωράνε πρέπει ...Δεν χωράνε μη ... Τον θελω... Και τον θέλω τώρα ...!

Ενώ με φιλάει όμως ... Για ακόμα μια φορά κάνω κίνηση προς τη μάσκα ...

"Μη ..!" Λεει και τραβάει πάλι τα χέρια μου ...

"Ποιο διάολο ειναι το πρόβλημα σου ?" Λέω καθώς τον Σπρώχνω και απομακρυνομαι...

"Δεν βλέπεις πως όλο αυτό είναι άρρωστο ?? Τι διάολο θες από μένα επιτέλους ?το καταλαβαίνεις πως πρέπει να σε σκοτώσω και να με σκοτώσεις έτσι ??" Λέω πλέον νευριασμένη και πηγαίνω προς το γραφείο αγνοώντας τον καθώς πιάνω τα τσιγάρα και βάζω ένα στα χείλη ...

"Catalina ...." λέει απαλά και κοκαλωνω ....

"Πώς με είπες ??" Τον ρωτάω ...

Εκείνος με πλησιάζει και παίρνει από τα χείλη μου το τσιγάρο ... κάνει μια τζούρα και το πετάει έξω από το παράθυρο ...

"Καλύτερα για σένα να μην μάθεις ποτέ το πρόσωπό πίσω από τη μάσκα ψιψινα ...Και ειλικρινά από δω και πέρα κοίτα να προσέχεις τα νώτα σου ..." λέει υπερβολικά σιγά που είναι σαν να βλέπω τις λέξεις να ζωντανεύουν μέσα από τα χείλη του .

"Έχεις δίκιο σε ένα πράγμα μόνο ..." του λέω καθώς εκείνος πλησιάζει προς την πόρτα και σταματάει χωρίς να γυρίσει όταν με ακούει ....

"Καλύτερα που δεν ξέρω ποιος είσαι ...Ίσως ... Ίσως έτσι σε σκοτώσω πιο εύκολα ..." αφήνω νευριασμένη τα λόγια μου κι ενώ έχει πλάτη κάνει μια κίνηση που με αφήνει στήλη άλατος ...

Βγάζει την μάσκα και την πετάει στο πάτωμα χωρίς να με κοιτάει όμως ...Θέλω να τρέξω πάνω του αλλά δεν το κάνω ....

Βλέπω τα μαύρα μαλλιά του να πέφτουν μπροστά αλλά είναι γυρισμένος και δεν βλεπω τίποτα άλλο ....

Γελάει....

" Κρυψού ψιψινα ..." λέει καθώς ανοίγει την πόρτα και χάνεται ...

Πφφφ

Μάκια μάκια