Song: Best Part- Daniel Ceasar ft. H.E.R

Crazy

Hindi ko alam na magtatagal ang halik na iyon. I was just aiming for a peck on his lips. Nothing more.

Hindi siya nagulat sa ginawa ko pero hindi rin naman agad nakabawi. He only tightened his hold on me.

I was breathing hard nang inilayo ko ang mukha ko sakanya. Hindi dahil naubusan ako ng hininga doon. Saglit lang naman ang halik na iyon. Kung hindi dahil sa sobrang kaba na nararamdaman ko habang hinahalikan ko siya.

He didn't kiss me back. That only means one thing... he doesn't feel the same way.

Kahit na ganoon, kahit papano, nakaramdam ako ng katiting na saya. Pinagbigyan ko lang ang puso ko. Because maybe, this won't happen again.

Mahirap nang mangyari ulit ito.

"I am so sorry..." I whispered.

Dalawa ang ibig sabihin ng sorry na iyon. Una, dahil sa ginawa kong hindi pagsasabi sakanya na nandito ako. Ilang beses niyang sinasabi sa akin na sa tuwing gusto kong pumunta dito, make sure I'll them him.

Pero ano ang ginawa ko? Sinuway ko siya. Because maybe with that, my heart will learn, at hahayaang lumipas nalang ang nararamdaman nito para sakanya.

Dahil kung patuloy akong lalapit sakanya, mas lalo lang lalago itong nararamdaman ko para sakanya.

Pangalawa, dahil sa ginawa kong paghalik sakanya. Pinagbigyan ko lang ang sarili ko. Pinagbigyan ko lang ang puso ko.

Nag-iwas ako ng tingin sakanya. Tiningnan ko na ata ang lahat ng nandito maliban sa mga mata niya. Ramdam kong titig na titig siya sa akin. Hindi niya parin ako binibitawan kahit na nagbibigay na ako ng rason para alisin na niya ang pagkakakapit sa akin.

"Is that your way of saying sorry huh?" nagulat ako nang magsalita siya. Akala ko mananatili nalang siyang tahimik.

Doon lang ako nagkaroon ng lakas ng loob na tingnan siya pabalik. His intense stare is making me feel so many things. It's making my heart pound faster. Hindi ako sumagot.

No, it is not my way of saying sorry... sa'yo lang ata ako magsosorry ng ganito.

Saglit na naging tahimik ang paligid hanggang sa nagsalita siyang muli.

"I'm afraid I'll let you commit mistakes all the time." he said huskily.

Nagugulohan ko siyang tiningnan. Bumuka ang bibig ko para magtanong kung anong ibig niyang sabihin doon pero naunahan niya ako.

He grabbed my jaw using only his one hand and then he pressed his lips back to mine. Nagulat ako sa ginawa niya. Ngunit ng tumagal, unti-unti akong napapangiti.

No... I was wrong. Maybe he feels the same.

I started kissing him back. Hindi ko akalain na sa pamamagitan nito, makakaramdama ako ng labis na kasiyahan. He gave me happiness even though I know this won't last.

This is the kind of happiness I will treasure forever.

Mas lumalim ang halik niya sa akin. He inserted his tongue and I gladly let him. He kisses me harder like he was waiting for this kiss to happen for such a long time.

Inagat ko ang kamay ko para mahawakan siya sa pisngi. I pressed myself to him. I felt him smirk in-between the kiss. He bit my lip at tsaka pinutol ang halik. I was breathing really hard when we parted.

I licked my lips at nahihiyang ngumiti sakanya. Hindi siya nag-salita. Nanatili lang siyang nakatingin sa akin. He looks like he's stopping himself from doing it again.

Do it, Jaxon... I don't mind. I don't really mind.

Umahon kami sa tubig pagkatapos noon. Hinayaan niya muna akong magpalit bago bumaba. Nakalimutan kong may trabaho pa nga pala kami ngayon. That kiss made us too preoccupied to think about work.

Tinulungan niya akong makababa sa mababatong daanan. Magkahawak ang kamay namin nang bumaba kami galing ng bundok. Walang tao nang tuluyan kaming makababa.

Kinuha ko naman sakanya ang aking bag. Hindi ko parin inaalis ang kamay ko sakanya. Humarap ako sakanya at nginitian siya. He did the same pero maliit na ngiti lang iyon.

Sanay na ako. Ni minsan, hindi ko pa siya nakikitang ngumiti ng malaki. Ganito na nga ata talaga ang ngiti niya.

"Where are you going after work?" He asked. Mas lalo namang lumaki ang ngiti ko ngayon.

"Maybe I'll be in the dining area... eating dinner." tiningala ko siya para matingnan siya sa mata. Marahan naman siyang tumango.

"Okay. I'll see you there." tumango rin ako. We stayed quiet for a while.

Sabi ko pipigilan ko ang sarili ko diba? Binabawi ko na iyon. I couldn't stop myself now. Especially when we're like this. Especially when I feel like he feels the same.

"No," pagbawi niya. Tinaasan ko siya ng kilay. "Have dinner with me."

Unti-unti akong napangiti sa sinabi niya.

"Okay." agad akong sumangayon sa sinabi niya.

Nakita ko namang bumaba muli ang tingin niya sa labi ko. I smirked. He looks around at pinanood ko lamang siya habang ginagawa niya iyon.

He really has the most beautiful features a man could ever have. I admire him while doing it. Ngumiti naman ako sakanya nang humarap siyang muli sa akin.

"No one's here," sabi ko. I heard him chuckled a little. Nilagay niya naman ang kanyang kamay sa aking panga para inangat ng kaunti ang aking mukha upang maabot niya ang aking labi.

"I know." He whispered then he pressed his lips against mine.

Pagkapasok ko sa loob ng medical room ay agad na lumapit sa akin si Erin at Ethan.

"Where have you been?"

"Saan ka po galing, doc?"

Sabay nilang tinanong. Napaatras naman ako. Parang kanina pa nila hinihintay ang pagdating ko.

"Dyan lang," sagot ko sabay dumiretso na sa pwesto ko.

"Dyan lang?" tanong ni Ethan. Sinusundan parin nila akong dalawa. "E, bakit ngayon ka lang?"

"I have some things to do."

"Like what?" kuryoso niyang tanong.

Like kissing Jaxon. Napangiti ako sa naisip. Of course, I won't tell him that! That's only between Jaxon and I.

"That's none of your business." sagot ko. Ngumiwi siya at umalis nalang.

Buong magdamag ay hinintay kong matapos na ang araw. Gusto ko nang mag-gabi! I couldn't wait any longer!

Kausap ko ang tatay ni Andrew ngayon. He's here for a check up. Ilang gabi na raw kasi sumasakit ang dibdib niya. It's because of the cough he has. Maayos na rin ang kanyang paa. Nakakalakad na siya ng maayos.

I gave him some medications. Inilista ko 'yon sa isang papel at sinabi kong makakakuha siya ng gamot sa kung nasaan si Erin ngayon.

"Make sure to drink the medicines twice a day. And I'd like you to come back on-" naputol ang sasabihin ko nang marinig kong bumukas ang pinto ng medical room.

Agad akong napalingon doon. Pumasok ang mga sundalo habang dala ang mga gamot na kailangan para dito. One of the soldiers who entered is Jaxon.

Agad na tumama ang tingin niya sa akin. Patago akong ngumiti. Hinarap ko muli ang tatay ni Andrew pero hindi parin naaalis ang ngiti sa aking labi.

Nakita ko ang pagdaan ni Jaxon sa aking gilid. Patago ko siyang sinundan ng tingin at pilit na itinatago ang ngiti.

Mukha na siguro akong baliw ngayon.
Inilapag niya ang kahon sa counter kung nasaan si Erin at humarap nang muli upang makalabas na. Tumingin siya sa akin and I how he pursed his lips to prevent himself from smiling.

"When should I come back, Doctor?" kung hindi pa tatanungin ng tatay ni Andrew iyon ay hindi ko maaalala na naputol nga pala ang dapat kong sabihin sakanya kanina.

"O-oh! S-Sunday. You should come back on Sunday." tumango siya. I chuckled a little dahil sa ikinilos ko.

My god, Margaux! Nandiyan lang si Jaxon nawala ka na agad sa sarili mo. Nababaliw na nga yata ako.

Ibinigay ko naman ang papel na pinagsulatan ko ng mga gamot na kailangan niyang inumin. Pinanood ko siya habang tinutupi niya iyon.

Nagsimula namang maglakad si Jaxon para makalabas na. Sinundan ko siya muli ng tingin. He turned to me and raised his brows at me as a sign of acknowledgement.

I pressed my lips into a thin line to hide my smile. Nilingon kong muli ang tatay ni Andrew na mukhang tapos na sa ginagawa.

"So... Sunday." tumango tango ako sakanya at nginitian siya.

I couldn't hide my smile anymore. This is too much! Umiling nalang ako at tumanggap muli ng isang pasyente.

Mabuti naman at mabilis na natapos ang araw. Mabilis kong inayos ang gamit ko at dali-daling lumabas na ng medical room.

I was expecting that Jaxon is already waiting outside the medical room. Pero nadisappoint lang ako nang hindi ko nakita ni anino man lang niya sa labas. Siguro doon nalang kami magkikita sa dining area.

Maglalakad na sana ako papunta doon nang biglang may humila sa akin patungo sa likod na bahagi ng medical room. Nagulat ako doon dahil hindi ko alam kung sino iyon.

Ngunit nang isandal niya ako sa pader at nang inilapat ang labi sa akin ay alam ko na agad kung sino iyon. He grabbed both of my cheeks and pressed a long kiss on my lips.

Napangiti ako. When he pulled away from the kiss ay inipit niya naman ang mga takas sa aking buhok sa likof ng aking tainga.

"Hi," I greeted him sweetly. I can't believe I'm using this tone to him.

"Hi." tipid niyang sagot pero nakita ko ang paglabas ng maliit niyang ngiti. "You couldn't stop smiling at me a while ago."

So, he noticed!

"I couldn't stop it." I admitted. Ako naman ang lumapit ngayon para bigyan siyang muli ng halik. Bumaba ang kamay niya sa aking baywang at ipinirmi iyon doon.

"I'm hungry." sabi ko when I pulled away from the kiss.

"Let's go eat then." Aya niya.

Tumango ako at tsaka kinuha na ang kamay niya. Napatigil lang ako nang hindi siya nagpadala sa hila ko. I gave him a questioning look.

"They will see us." aniya. Para akong binuhusan ng malamig na tubig doon kaya mabilis rin akong napabitaw sakanya.

"O-oh..." tumango-tango nalang ako.

I understand. Takot lang siya kagaya ko na makita kaming ganito. It's better to keep it a secret muna. Hindi ko man alam kung anong meron kami ngayon, pero sa tingin ko na mas mabuti ngang itago na muna namin ito.

If they saw us like this, mabilis na makakarating kay Daddy ang balita. Everyone here is under my Dad. Marami ang magsasabi sakanya kung sakaling malaman niya ang ginagawa namin ngayon. Maaaring magalit siya o... hindi ko alam. Isa lang ang sigurado ako, magagalit siya.

Pero para sa akin, there's no reason to get mad! It's not like we had sex or something. Hindi naman niya ako sinaktan physically.

Kissing is normal. Adults do that.

We walked together but we didn't held hands. There are people who gave us looks pero sa tingin ko ay iniisip lang nila na magkasama kami dahil sa utos ni Daddy. The dining area is surprisingly packed today.

Sabay sabay kumain ang lahat. Nakita ko rin si Kiel kasama ang mga kaibigan. Nang makita kami ay tinanguan niya lang kami at nagpatuloy sa pakikipagtawanan sa mga kasama.

My forehead creased. Pero isinantabi ko iyon nang makahanap si Jaxon ng upuan.

Mukhang may pag-uusapan lang kami sa ganitong pwesto. We always do that every time I need to tell him something about the conditions of the people here.

Siya kasi ang nagdidirekta ng reports kay Dad. Kaya siguro normal na para sa iba na makita kaming magkasama.

I get my usual food. He did the same. Nang dumating ang pagkain ay nagsimula na kaming kumain.

Under the table, I felt his feet move. Napatingin ako sakanya. His foot brushed mine. Buti nalang at di kita ang mga paa namin dahil may table cloth itong lamesa.

Naramdaman ko naman na inipit niya ang kanyang paa sa magkabilang gilid ng aking upuan. I gave him a weird look.

"What are you doing?" Tanong ko.

Sa halip na sumagot ay naramdaman ko ang paglapit ng silya ko sa lamesa. Sinadya ko kasing ilayo ang sarili ko dahil mahirap na. Pero siya, walang kahirap-hirap niyang itinulak ako palapit sa lamesa gamit ang paa niya.

When he felt satisfied with the position ay umayos na siya ng upo. Kumunot ang noo ko sakanya at nagpatuloy nalang sa pagkain.

"What was that?" I asked. He only shrugged and continued eating.

Later on, I felt his feet brushing mine. Ah! Now I know the reason why he did that. Patago akong ngumiti.

Nang matapos kami ay sumama na muna ako sakanila Ethan. They're apparently planning on something.

"Hindi. Sa last day na natin ulitin ang inuman." Tracy suggested.

"She's right. Our last day here is worth celebrating." Sabi naman ni Ethan.

Lumapit ako sakanila at sabay humalukipkip. Ethan felt my presence that's why he turned to me.

"Oh, Margaux! Just in time." Nilagay niya ang kanyang braso sa aking balikat. He leaned in to whisper something.

"Done spending time with him, lovey dovey?" Pang-aasar niya. I hit him playfully. Pinakinggan ko naman ang usapan nila.

"We only have one month here kaya sulitin na natin." Si Rico na mukhang dismayado sa sinasabi.

"A month?!" Nagulat kong tanong.

I didn't know na iisang buwan nalang ang natitira para sa amin dito. Dad didn't tell me. I wonder if Jaxon knows about this. Kasi kung oo, he should've told me. But it seems like hindi niya rin alam.

Siguro kanina lang sinabi.

"Yes, Margaux. Isang buwan nalang at uuwi na tayo!" Masayang pagkakabanggit ni Ethan. Halatang gustong gusto na niyang umuwi.

"Oh... I didn't know we only have a month before we leave this place."

"Nagulat nga rin kami kanina, doc. Akala namin aabutin tayo ng isang taon dito. Buti nalang at sampung buwan lang." Sabi ni Erin.

Ang bilis ng panahon. Hindi ko napansin na nakakasiyam na buwan na kami dito.

"That's why we have to plan now. I'm sure the soldiers will let us throw a party. Tutal last day na naman natin iyon." Sabi ni Ethan.

Basta talaga mga ganito, active na active siya.

Nang matapos ang pagpaplano ay dumiretso na ako sa kwarto ko. Hindi ko na nakita si Jaxon pagkatapos naming kumain ng hapunan.

Maybe he has some things to do.

When I opened my door, I was surprised to see another letter on the floor. Alam ko na agad kung kanino galing ito.

I suppose you got in safe because you're already reading this letter.

Good night, beautiful. I'll see you tomorrow.

-J

I bit my lip para pigilan ang sarili sa pag-ngiti. I had to cover my mouth so that I can scream.

Sobrang kinikilig ako. Gosh! Feeling ko tuloy nagbabalik teenager ako.

Tinago ko agad ang kanyang sulat sa aking drawer. I slapped myself a lot of times because I couldn't stop myself from screaming.

"Okay, Margaux. Baliw ka na talaga." I told myself.