Song: Guns N Roses- Jay Sean

Terrifying

I ignored Jaxon just like how he ignored me a few years ago. Tumagal iyon ng tatlong buwan.

And in those three months, he keeps on trying to get my attention. But I was too busy to even acknowledge him. Wala rin akong oras para sa kung ano mang gusto niya.

Sa tatlong buwan na iyon ay pabalik-balik kami sa critical area. It's true. The battle in Afghanistan has gotten worse at napatunayan ko iyon mismo sa aking sarili. Hindi na ako magugulat kung may biglaan mang pamamaril na magaganap. Us, Doctors, are quick enough to respond. Ganoon rin ang mga sundalo. Minsan naman ay may biglaang pagsabog rin, which will cause tremors around the area.

"Oh my god!" sigaw ni Erin nang makarinig kami ng napakalakas na pag-sabog.

Napaupo ako at agad na nagtago sa ilalim ng lamesa sa biglaang yanig na dulot ng pagsabog. Ang mga tao sa loob ng tent ay nagkakagulo na. Nagawi naman ang tingin ko sa isang batang lumabas ng tent.

"My god, no!" I shouted at agad na napatayo para habulin ang bata.

"Where are you going, Margaux?!" agad na tinanong ni Ethan. Napalingon naman ako sakanya nang bigla niya akong hilahin pababa. Asking me not to go anywhere, but hide.

"It's too risky to go outside! Stay here!" aniya.

"No! There's a kid who went outside! I need to bring him back here." Sabi ko at binalewala na ang pagpigil niya sa akin.

Pagkalabas ko ay nilibot ko ang paningin sa buong paligid. Dead bodies are all over the area. Ang iba ay mga sundalo pero ang karamihan ay mga sibilyan.

I suddenly got so scared about his life. Hindi ko pa siya nakikita kanina pa. Not that I care, I'm just really... concerned about his life.

Kahit ba na hindi ko siya pinapansin o kaya kahit na galit ako sakanya, ayoko namang mawala siya sa mundong ito. May pamilya pa siyang kailangan niyang uwian. May kapatid pa siyang kailangan balikan. And he also has a dream to pursue.

Binalewala ko nalang ang iniisip at hinanap ang batang tumakbo palabas kanina. I look all over the area pero wala akong makita ni anino man lang niya.

"You need to go back to the tent." Ani ng isang sundalo nang makasalubong ako.

"No. I need to find this kid."

"No, Ma'am-"

Hindi na niya natuloy pa ang sasabihin dahil nilagpasan ko na siya. Nakita ko ang bata kaya agad ko siyang pinuntahan. He's hiding under a house.

Hindi pa ako hustong nakakalapit ay nakarinig muli ako ng pag-sabog. This time, it was quite near his place. The tremor the bomb gave shook the whole house he was hiding in. I heard his cry.

Nanlaki ang mga mata ko nang makita kong unti-unti nang bumibigay ang buong bahay. I run as fast as I could para alisin ang bata sa lugar na iyon.

Just when the house is about to collapse, I quickly grabbed the kid and carried him on my arms. I heard some glasses shattering. Agad kong tinakpan ang ulo ng bata para hindi ito madamay. When we were about to leave the area, I felt some pieces of the shattered glasses pierced into my arm.

Napapikit ako sa sakit na dulot nito. Ngunit hindi ko na ininda pa iyon lalo na't kailangan ko na agad bumalik muli sa tent. A soldier went to us immediately when he saw me bleeding. Kinuha niya ang bata sa akin.

"You should head inside the tent now. I got this kid." Aniya at tumango naman agad ako. I gave him the kid at agad na tiningnan ang mga sugat ko.

Namuo agad ang dugo sa damit ko. Nang pumasok naman ako ay maayos na ang paligid. I immediately grabbed my jacket para itago ang sugat ko. Ayoko pang dumagdag sa problema nila.

Nagulat naman ako nang biglang sumulpot si Ethan sa aking tabi. Dali-dali kong isinuot ang aking jacket. Kahit na kumirot ang aking sugat ay hindi ko iyon pinahalata sa kanya.

"Thank God you're safe!"

Ethan sighed in relief. He was about to hug me pero pinigilan ko siya. Kunot noo niya akong tiningnan. Tiningnan niya ako mula ulo hanggang paa. Nang binalik ang tingin sa akin ay mas lalo lang kumunot ang kanyang noo.

"Let's get the things ready. We're heading off to the barracks now." Sabi ko sakanya. Nilagpasan ko naman siya at kinuha na ang aking mga gamit.

"You're hiding something!" aniya. Umiling nalang ako.

Buong byahe ay pinipigilan ko ang sarili na mapadaing dahil sa sobrang kirot na ng sugat ko. Kailangan nang maalis ang mga basag na salamin sa aking braso at balikat.

It hurts like hell! Damn it.

Napabuga naman ako ng malalim na hininga nang makita ko na ang pamilyar na itsura ng barracks. Naramdaman ko namang lumingon sa akin si Ethan. Dali-dali akong bumaba ng kotse. Ngunit agad ko rin namang napagtanto na hindi ko kayang gawin ito ng mag-isa. I can't stitch up myself!

Lumakad muli ako pabalik. Napatigil naman ako nang nakita kong nag-uusap si Erin at Ethan. They're both laughing.

As much as I don't want to ruin their conversation I just need to borrow Ethan for a while. I really, really need to borrow him.

"Uhmm..." I coughed. They both turn to look at me.

"May kailangan ka po, dok?" agad na tinanong ni Erin. Ngumiti ako.

"Pwede ko bang mahiram si Ethan kahit saglit?"

Nilingon niya si Ethan. Tumango naman ito sakanya.

"I'll just see you later." Ani Ethan kay Erin.

I awkwardly tore my eyes away from them lalo na nung nakita kong nagngingitian lang sila sa isa't isa. Kung hindi ko pa siguro tatanungin kung ayos na ba ay hindi sila titigil sa ginagawa nila.

Agad ko namang hinila si Ethan papasok sa medical room. Mabilis kong isinarado ang kurtina.

"'Yung damit ko naman!" reklamo niya at pilit na inaalis ang pagkakakapit ko sa kanyang damit.

Inihanda ko ang mga gagamitin. Nagugulohan niya naman akong tiningnan. Nagtataka kung anong ginagawa ko. Umupo ako sa medical bed at dahan-dahang inalis ang aking jacket.

"Whoa, Margaux! I'm not going to watch you strip-"

"I'm not! I need you to stitch me up."

"What- What the fuck, Margaux! What happened to that?!" gulat niyang tinanong nang makita niya ang namuong dugo sa aking damit. Mas kumalat na ito sa aking damit.

I started unbuttoning my shirt. He stopped me.

"I'm not going to watch you strip." Umirap naman ako at tinampal ang kanyang kamay.

"As if I'm gonna let you see my body!" reklamo ko.

I unbuttoned three buttons of my shirt. Agad ko namang inalis ang tela sa aking balikat para makita na ni Ethan ang sugat. He cursed softly at agad namang isinuot ang surgical gloves.

Without warning me, binuhusan niya ng alcohol ang buong sugat ko. I screamed in pain at himapas siya gamit ang kabila kong kamay.

"Ouch!" I shouted at him. I glared at him.

Tiningnan niya naman ng maigi ang sugat ko. He removed the big pieces of glasses on my shoulder. Meron rin sa braso ko.

"I still see small fragments of glass. I need to remove it. I'm going to squeeze it, okay?"

"No!" agap ko. "I will squeeze it myself."

He mocked at me and continued doing his work. I squeezed my arm para lumabas iyong mga natira.

"There..." I whispered and pointed at the fragment I saw in my arm.

Sa sobrang takahimikan ng paligid ay bigla nalang kaming nagulat nang may biglang may humawi ng kurtina.

"What happened?" Jaxon asked worriedly.

Umirap nalang ako at binalik ang atensyon sa sugat na ginagamot ni Ethan.

Bakit hindi man lang namin narinig na bumukas ang pinto? At sino naman ang nag-sabi sakanya? Iyong sundalo na nakakita ng sugat ko?

Ang dami na talagang sumbungero sa mundo!

I squeezed my arm again.

"Here," turo ko kay Ethan, hindi pinapansin ang prisensya ni Jaxon dito.

Ethan pointed the scissors towards the direction where the glass is stucked.

"Here?" he asked. Bago pa ako makasagot ay nag-tanong muli si Jaxon. This time, the question is directed towards me.

"What happened, Margaux?"

Hindi ko inangat ang tingin ko sakanya at sinagot na lamang si Ethan.

"Yes, there."

Marahas namang inalis ni Ethan ang bubog kaya agad akong napadaing sa sobrang sakit. I screamed so loud because this man doesn't know how to be gentle towards his patient.

"Goodness! Can't you be more careful!?" sigaw ko sakanya. Binalik ko naman muli ang tingin sa aking sugat. Dumudugo na naman ito.

Of course, this is because of what this idiot did!

"Wipe it!" tinuro ko ang dugong tumutulo sa aking braso kay Ethan. Agad niya namang sinunod ng utos ko.

Nanatili namang tahimik si Jaxon sa gilid. From my peripheral vision, I saw him crossing his arms while looking intensely at us. Ethan continued doing this work. Nang tinatahi na ni Ethan ang sugat ko ay tsaka lang siya nagsalita muli.

"You have to tell me what happened, Margaux." Aniya. I continued ignoring his presence.

"Margaux..." he called again. Hindi ko parin siya pinansin.

Bahagya naman akong itinulak ni Ethan. Inangat ko ang tingin ko sakanya. Ngumuso siya at tinuro si Jaxon. Umiling na lamang ako at umirap. Nakita ko namang umiling siya.

"I'm sorry, man..." ani Ethan kay Jaxon. Nakita ko siyang tumango.

He never left the room until Ethan finished cleaning and stitching up my wound.

"Aren't you going to tell me what happened?" tanong muli ni Jaxon sa akin. Tinalikuran ko naman siya at humarap kay Ethan.

"Ikaw na ang mag-sabi," tamad kong sinabi sakanya. His forehead creased.

"I don't know what happened, either." Aniya.

My mouth parted. May mga araw talaga na mas pinapairal natin 'yung katangahan natin noh? Kung hind sasabihin ni Ethan 'yun, hindi ko rin maaalala na hindi ko pa pala nasasabi sakanya kung ano ang nangyari. Umiling nalang ako para hindi mapahiya sa nangyari. I sighed and crossed my arms over my chest.

"Tell him that I saved this kid from a collapsing house and accidentally, the shattered glasses from that collapsing house pierced into my shoulder and arm. That's what happened and please tell him that!" sabi ko, loud enough for Jaxon to hear.

"Yeah, so..." Ethan stammered. "That's what happened."

Umirap nalang ako muli at lumakad na palayo.

Two weeks after that incident, I saw him waiting outside my cubicle.

Bumagsak naman ang balikat ko nang makita ko siya. I was just about to head outside to bring these updated charts on Rico's table pero mukhang hindi ko ata magagawa iyon lalo na't nandyan siya sa harap ng pintuan.

But that's not the issue here... I can still pretend that he doesn't exist, right? I can do that! I do that all the time to him.

Nang matanaw ako ay agad niyang iniharang ang sarili sa pintuan para pigilan akong makalabas. Tinaasan ko siya ng kilay. He leaned down a little para magpantay ang mga mata namin.

I took a step back. I don't want his face near me.

"How's your wound?" tanong niya. Tinuro niya pa ito, patuloy ko naman siyang tinitingnan ng malamig.

Sa halip na sagutin ang tanong niya ay sinubukan kong dumaan sa gilid niya. But he immediately blocked my way. Not letting me out of my cubicle.

My forehead creased at tinaasan siya ng kilay.

"Move," I said seriously. Walang akong oras para makipagbiruan sakanya.

I crossed my arms and continued to raise my brows at him when he didn't move. Seriously? What does he want?

"Move," I said calmly this time. Baka sakaling sundin niya ako pag mahinahon ang pakiramdam ko.

Hinintay ko siyang umalils para padaanin ako, pero hindi parin siya gumagalaw. Nakatayo lang siya sa harap ko habang seryosong nakatitig sa akin.

"I said move!" but he still didn't move.

"I swear if you don't move... I'll fucking push you away." I said, almost raising my voice.

If he's trying to get me lose my patience, then he's succeeding. Because it will happen. Right now. Kung hindi parin siya aalis sa harap ko.

"You already did." He said in all seriousness. There was a glint of pain in his voice.

My mouth parted. Oh! So, he realized that I've been pushing him away ever since we got here huh? Then good for him! Atleast nararamdaman niya ang sinusubukan kong gawin.

Now he knows the feeling. Pay back's a bitch!

"And I'll do it again." Sabi ko at sabay tinulak siya para makadaan na ako.

I'm surprised that he let me. Parang nawalan na siya ng gana para makipagtalo.

On our fourth month here, we met new doctors from other countries. I smirked when I saw a good-looking doctor walking towards our way. Naramdaman ko naman na parang may nanonood sa bawat galaw ko.

Wala sa sarili akong napalingon sa gilid kung nasaan ang mga sundalo. Totoo nga, someone's watching me. It's Jaxon.

Inirapan ko nalang siya at tsaka binalik ang tingin sa gwapong doctor na kakarating lang. Ngumisi ako sabay inipit ang takas ng buhok sa likod ng aking tainga.

Nang tuluyan silang makalapit sa amin ay agad akong nagpakilala sakanya. I sticked out my hand for him.

"Mari Gauxiena Donovan," tinanggap niya ang kamay ko. "I'm a surgeon if you don't ask."

Matamis akong ngumiti sakanya.

"I heard." He said in a very thick british accent. I smiled widely. "Chase Roberts. It was nice to meet you."

"Oh... Chase," I smirked. "I like Chase."

Actually, that one was meant to be a joke. But some people just take it too seriously. Gaya nalang ni Jaxon.

"Margaux," he called. He's surprisingly using his warning tone towards me.

"What?!" I asked angrily.

"Your team is already waiting for you."

Binaling ko naman ang tingin ko sa mga kasama ko na nauuna na sa akin. Bahagya akong tumawa. Atleast they know what privacy is. Hindi katulad ng isang ito.

"I'll see you around, Chase." I smiled sweetly. He did the same.

Naglakad naman na ako palayo. Sumunod sa akin si Jaxon, pero bago pa ako tuluyang makalayo ay narinig ko si Chase na nagsalita.

"I'll see you around, Mari." Aniya.

Napawi naman agad ang ngiti ko. Gosh! Why did he call me Mari?! Nakakadiri!

I disgustingly looked away from him at nagsimula nang maglakad muli palayo. I felt Jaxon chuckling behind me.

"Mari, huh?" he mocked. I rolled my eyes.

Nagulat naman ako nang maramdaman ko bibig niya sa tainga ko. I figured that he leaned down so that his lips could level my ear.

"Nice try." He whispered sexily. Which left me surprised.

How dare he!?

On our fifth month, I had a normal conversation with Chase and some from my team. We are currently laughing because of Chase's stories about his medical experience in other countries.

Then suddenly, I felt his hand stroking my waist. Gosh! This guy is already trying to flirt! Tiningnan ko ang kamay niya at nagkunwaring hindi iyon napansin.

"How about you?" bumaling siya sa akin. Hinawakan niya ang aking braso.

Nakita ko namang bumaba ang tingin ni Ethan doon. His eyes widened when he saw Chase caressing it.

This. Is. One-hundred percent. Making. Me. Uncomfortable.

"Huh?"

"Have you ever encountered interns who annoyed you to death?" I chuckled at sabay tumango.

"Almost all of my interns are annoying. But that doesn't matter. I'm annoying to them, too. The feeling is mutual."

Tumawa naman siya at inilapit ang mukha sa akin. I acted like that didn't affect me but deep inside, I want to get the hell out of here.

We continued with our conversation. Marami-rami rin kaming napagusapan hanggang sa dumating na naman ang dakilang epal kaya kami napatigil sa pag-uusap. Pero kahit na nandidito siya ay hindi ko parin pinansin ang kanyang prisensya. Nagpatuloy ako sa pakikipag-usap kay Chase at sa iba pa.

"Who will be joining us at the critical area today?" Jaxon asks.

It isn't our schedule for today!

Buti naman at sinabi rin iyon ni Erin. But this guy, has an answer for it! Amazing!

"They need more doctors around the area. It will be better if some of you will join us today." Aniya. "So, who will be joining us?"

Ang tanong ay para sa aming lahat pero sa akin lang siya nakatingin. Bumaba ang tingin niya sa kamay ni Chase na nasa aking baywang. His jaw clenched.

I smirked.

Nilingon ko naman ang nasa kaliwa't kanan ko. Wala ni-isa ang umimik. I know they are all busy with the paper works. Ang iba naman sa medical room.

Ibig sabihin lang nun, they don't want to go!

Kahit ako rin naman ako ay ayokong pumunta. Lalo na't nandoon siya tapos hindi ko pa kasama sila Ethan. No way!

"No one," I answered.

"What about you?" he asked. Plastik naman akong tumawa. I even rolled my eyes at him.

"If I said no one... then that includes me. Sana pala sinabi ko nalang na "no one, except me" diba? But I did not. So it means, hindi rin ako kasama." Pagtataray ko sakanya.

Some laughed quietly pero nanatili lang siyang nakatingin sa akin.

"Okay." He answered.

I ignored him again after that. Sana naman maramdaman niya na ayokong nandidito siya. He can go back to his troop if he wants to.

"I'm sorry, man." Narinig kong bulong ni Ethan sakanya. Hindi ko na pinagtuunan ng pansin iyon.

On our sixth month, dalawa na silang iniiwasan ko.

Chase and Jaxon.

Yes, I'm also ignoring Chase. Simply because his moves are making me so uncomfortable.

Minsan magugulat nalang ako na bigla niya akong sasabayang mag-lunch. Uupo nalang siya sa table ko na para bang nakareserve na 'yung upuan na nandoon sakanya.

So, what I did in order to get away from him... tuwing lunch ay nagpupunta ako sa lagoon. Doon ako kumakain. Mas maganda nga iyon dahil solo ko at tahimik. Hindi gaya sa baba, maiinis lang ako.

One time, Jaxon caught me going down the mountain. His forehead creased and I know he was about to say something pero agad na akong naglakad palayo para wala na siyang masabi pa.

On our seventh month, nothing's changed. I'm still ignoring the both of them. Ang pinagkaiba lang, Jaxon keeps on sending Axel over my cubicle.

"What again?" tanong ko nang makita ko na naman si Axel na nasa labas ng cubicle ko.

Did he send Axel to watch me para hindi na ako umakyat muli papunta doon sa lagoon? Gosh! Bakit ngayon ko lang narealize 'yon?

Umiling nalang ako at pinagpatuloy ko ang pag-gawa ng medical reports. Pero habang ginagawa ko iyon ay hindi ako makapagconcentrate lalo na't ramdam kong nakatingin si Axel habang binabantayan ang bawat kilos ko.

Inangat ko naman muli ang tingin ko at nang mapansin niya naman iyon ay mabilis siyang nag-iwas ng tingin at bumalik muli sa pagiging seryoso.

"If he's the one who sent you... Tell him I don't need someone who will keep an eye on me." Sabi ko.

"He won't listen, Ma'am." He answered. Umirap naman ako.

I sighed in frustration at kumuha ng isang pirasong papel.

Ganito nalang, kung hindi siya makikinig kay Axel... Ako na ang magsasabi. Pero through letter lang kasi ayoko siyang kausapin.

Stop sending Axel over. -M.

Tinawag ko naman si Axel para iabot sakanya ang sulat. Nagugulohan niyang tiningnan ito.

"Send that to your Captain at kung hindi parin siya makikinig, tell him that I will kill him my bare hands." sabi ko at tumango naman siya.

Lumabas siya ng kwarto para iabot na ang sulat kay Jaxon. Wala pang ilang minuto ay bumalik muli siya.

Tinaasan ko siya ng kilay nang pumasok siya sa cubicle ko. Nilapag niya sa lamesa ko ang parehong papel na pinaggamitan ko kanina.

"He returned it?" Tanong ko. Agad naman siyang umiling.

"No. He wrote something from it."

Agad ko namang binuksan at tiningnan kung ano ang nasa papel.

Jaxon:

You'll kill me with your bare hands huh? I'd like to see you try. -J.

Napanganga ako sa nabasa. And he got time to play games with me!?

Dali-dali naman akong nagsulat ulit para sagutin ang sinabi niya.

Me:

I got no time for your silly games. Stop sending Axel over.

"Send this," utos ko kay Axel. Tumango siya sabay sumaludo sa akin.

"Yes, Ma'am."

Habang pinagpapatuloy ko ang ginagawa ay hindi ako mapakali. Hindi ko ba alam kung bakit. Siguro ay hinihintay kong bumalik si Axel. Baka sakaling nag-reply na naman si Jaxon doon sa sulat ko.

Napaupo ako ng maayos nang makita ko si Axel na bumalik sa aking cubicle. Medyo pawisan na siya ngayon. Nginitian niya naman ako at iniabot sa akin muli ang sulat. Mabilis kong binuksan at binasa iyon.

Jaxon:

Make me.

Umirap ako at nag-sulat muli.

Me:

I HATE YOU.

Iniabot ko muli ito kay Axel at agad rin naman siyang lumabas. Wala pang ilang minuto ay bumalik siya.

Jaxon:

You LOVE me. ;)

My jaw dropped because of his reply. How dare is he to bring that topic into this!? That has nothing to do with "stop sending Axel over" thing!

I groaned in frustration and wrote my reply.

Me:

I don't. Stop daydreaming.

Ganon parin ang ginawa ko. Binigay ko kay Axel ang sulat at hinintay na naman siyang bumalik para sa sagot ng Captain na iyon.

Jaxon:

You do. Don't worry I feel the same way.

Fuck this Captain! He really knows how to make my heart beat faster! Hindi ako makapaniwala na napakalaki parin talaga ng epekto niya sa akin.

At seryoso rin ba siya sa sinasabi niya? He feels the same? So, after all these years... mahal niya parin ako?

Oh my gosh!

Me:

I don't care about your feelings. Stop sending Axel over. I'm serious.

Jaxon:

Talk to me then I'll do it.

Me:

That will never happen.

Busy ako sa pagtitipa sa aking laptop nang biglang binagsak ni Axel ang sulat sa aking lamesa. Hingal na hingal at masama niya akong tinitingnan. He tried to normalize his breathing before he spoke.

"You know what? Why don't you two just talk? Hindi 'yung ganito. Kasi, ako 'yung nahihirapan, e. Alam niyo ba kung gaano kalayo ang nilalakad ko to send this shit out to the both of you? This is frustrating the hell out me! Mas gugustohin ko pang bumalik sa PMA at pahirapan ng mga officers doon kaysa pabalik balik ako para lang ibigay sainyo itong sulat na 'to!"

I was taken aback with his rage. Hindi ko inaasahan na matitrigger siya sa amin. Magsasalita na sana ako pero nagpatuloy siya.

"Just please fucking talk to him. Kasi, pagod na pagod na po ako, Ma'am. Pagod na pagod na ako. Nakikita mo ba 'tong pawis ko ha? Daig pa niyan 'yung pawis ko tuwing training namin! This is so frustrating! I will not let you write another reply. I'm out of this! So out of this!" He shouted at sabay lumabas na ng cubicle ko.

May ibang napatingin dito. Nagtataka kung anong nangyari. Some were looking weirdly at me kaya nagkibit nalang ako ng balikat.

Binuksan ko ang sulat at binasa ito.

Jaxon:

Baby, I will make that happen. Trust me.

And what!? Baby!? Baby his face!

Umiling nalang ako at tinapon na ang papel.

And on our eighth month... something terrifying happened.