Song: 'Till My Heartaches End- KZ Tandingan

Mistake

Kahit na nakalapit na kami sa eroplano, patuloy parin akong kinakawayan ni Kiel. Ang nakatatandang kapatid niya naman ay nanatiling nakapirmi sa kanyang pwesto.

"Hi, doctora! It's been a long time." Ani Kiel sa akin.

Hindi ko magawang ngumiti sakanya o kawayan man lang siya pabalik. Tumango na lamang ako bilang sagot.

"O-Oh..." narinig kong bulong niya sabay ibinaba na ang kamay at tsaka tumigil na sa kakakaway sa akin.

I did not dare to look at any of them again. I just can't believe my Dad let this happen.

Akala ko ba nasa Syria siya? Doon talaga siya nakadestino diba? Anong ginagawa niya dito? Why is he joining us?

Bumaba naman silang dalawa upang salubungin kami. Agad na tumabi sa akin si Ethan. They both stopped in front of us. Hindi ko siya tiningnan sa mata. I looked pass him. I tried to pay attention to what he has to say. Pero kahit na hindi siya tinitingnan ay ramdam ko na titig na titig siya sa akin. Nilingon ko naman si Kiel. Agad siyang ngumiti sa akin nang mahagip niya ang tingin ko.

"Good morning, everyone. I'm Captain Jaxon Alexander Ventura. Just like before, I will be in charge of your security during your stay in Afghanistan. Are there any questions before we take off?"

Nanahimik nang sandali ang mga kasama ko but then, I heard the same nurse who asked about him during our meeting spoke and she started giggling.

"Akala ko po hindi ka namin kasama?" medyo malambing na tanong nito. Napapikit nalang ako.

Agad rin akong nakarinig ng mga bulungan.

"Ano ba naman 'yan, Viv. Bakit 'yan pa ang tinanong mo?"

"Manahimik ka nga dyan!"

"Nakakahiya ka!"

'Yan ang mga salitang narinig ko matapos na tanungin ni Vivian iyon. Nagawa pang tumawa ni... Jaxon sa tanong niya. Hindi ko parin siya nililingon.

"I had a change of heart. I had to get this mission for someone."

Doon ako napaangat ng tingin sakanya. What does he mean by that? Na hindi talaga para sakanya ang misyon na ito? Na kinuha niya ito para sa isang tao?

Para kanino?

It would be impossible kung ako iyon. He already pushed me away. Wala nang bawian ng naging desisyon.

Nang mag-angat ako ng tingin ay agad rin na tumama ang tingin ko sakanya. As if he's been looking at me for a long time now.

This is the first time I will look into his eyes again after two years. Hindi ako makapaniwala na kaya ko pa palang gawin iyon. I got drawned into his eyes before kaya medyo nahirapan akong limutin iyon.

But now, I'm sure I have forgotten it. Wag nga lang akong tititig masyado sakanya kasi baka bumalik, e.

Natahimik ang lahat, kahit si Vivian. Ang iba ay kuryosong nagbubulungan sa likod ko.

"So..." Kiel started. "I'm First Lieutenant Kiel Mikael Ventura. Shall we head off now?" he asked. Maybe he also felt the awkward air. Sumangayon ang iba.

"It was nice seeing you all again." Ani Jaxon.

Nauna na si Kiel na umakyat kaysa sa kanya. I feel like he's waiting for someone. Hindi ko na pinansin iyon. Nagpakawala ako ng malalim na hininga sabay nilingon si Ethan. Nag-aalala niya akong tiningnan.

"You okay?" he asked.

Tumango naman ako. "Of course. Don't worry about me." I tried to smile at him kahit na alam kong imposible kong gawin iyon ngayon.

But still, I tried. It's the thought that counts.

Nagsimula na kaming pumasok sa loob ng eroplano. I sat next to Ethan who's trying to figure out how to buckle up the seat belt.

Ibang eroplano kasi ang gamit ngayon at wala kaming ideya kung paano ito. Unlike the plane that they used before, the seatbelt is easy to figure out. Nakita ko namang lumapit si Kiel sakanya. He fixed his seat belt for him.

Tahimik ko naman silang pinapanood. Kada galaw ni Kiel sa seat belt ni Ethan ay sinusundan ko. Hanggang sa nagkabuhol-buhol na ang seat belt ko. I groaned and started to untangle it. Nakita ko namang matatapos na si Kiel sa ginagawa niya kaya napalingon siya sa akin at tsaka ngumisi. He chuckled when he saw me struggling. Inirapan ko siya.

"Thanks, man." Ani Ethan kay Kiel.

Sa halip na tulungan ako ay umalis lang siya at nagtungo sa iba ko pang kasama para matulungan sila.

What?! He's going to just leave me hanging here?

Umiling na lamang ako at sinubukan ulit alamin kung paano ko maaayos itong seat belt na ito. They're just too complicated! Inalala ko kung paano ginawa ni Kiel sa seat belt ni Ethan kanina. Then I felt someone's presence in front of me but I'm too busy to even acknowledge whoever it is.

Damn! This is so hard!

"Let me do it," a deep voice spoke. Napaangat naman ako ng tingin.

Jaxon is looking down on me. He leaned in a little at sinubukang ayusin ang seat belt ko pero pinigilan ko siya.

"No. I got it." I said coldly, immediately dismissing him.

I don't need his help. Kaya ko namang i-figure out 'to nang ako lang.

He stood up straight at hindi rin naman agad umalis sa harap ko. He was hesistating if he should leave me hanging here or help me.

Well, he should! I can do this! I don't need his help. I'm an independent woman if he didn't know.

"No, let me-" before he can even lay a finger on my seat belt, I cut him off.

"No! I said I got it!" I almost shouted at tiningnan siya ng masama.

Napaatras siya ng kaunti dahil sa gulat. Ang iba ay nagawi ang tingin sa amin. I saw Jaxon's mouth parted. Hindi inaasahan ang biglaan kong pag-sigaw sakanya.

"Okay..." he said and he sighed, defeated.

When he left, I tried figuring this shit out again. I heard Ethan chuckled beside me. I glared at him. At tuwang tuwa pa talaga siya na nakikita niya ang paghihirap ko!

After so many tries, I finally did it! Siniguro ko pang maayos talaga ang pagkakagawa ko. I smiled proudly to myself.

"Wow! That was amazing! You figured it out all by yourself." Ani Ethan.

Nilingon ko siya at sabay ngumisi. Mayabang akong nagkibit ng balikat sakanya.

"Well..." tumawa naman siya and I did the same.

Nahagip naman ng tingin ko ang tingin ni Jaxon. It seems like he's been staring at us for a while now. Unti-unting nawala ang ngiti ko kaya nag-iwas na lamang ako ng tingin sakanya. Why does he keep on looking? It's starting to get really annoying!

The whole flight ay nagbasa lang ako ng medical book. Ang iba ko namang kasama ay natutulog. Minsan naman ay iidlip ako pero magigising rin naman agad.

At minsan, nahuhuli ko rin si Jaxon na nakatingin sa akin. Binabalewala ko nalang iyon at pinagpatuloy ang pagbabasa sa aking libro. I got no time to even ask him why he's been staring too much at me. At isa pa, I don't want to talk to him if it's not important.

I also brought enough books para na rin hindi ako mabagot kung sakaling wala kaming gagawin. But that would be impossible, right? I heard that the battle in Afghanistan is getting worse. Kaya siguro hindi kami mawawalan ng gagawin.

We jolted up from our sleep when we heard a massive explosion. Kahit ang mga kasama ko ay nagulat rin. Agad namang tumayo ang dalawang magkapatid pati na rin ang ibang kasamang sundalo.

"What is happening?" someone from my team asks.

Inilibot ko ang tingin ko sa mga kasamahan. They're obviously scared. Siguro, sa isip nila nagsisisi na silang sumama pa sila sa akin. Takot na lumingon sa akin si Erin.

"Doc..." she mouthed. Hindi ako sumagot.

Hindi ko rin alam ang gagawin. Nilingon ko naman ang magkapatid. Kiel is fixing something habang si Jaoxn naman ay may pinakikinggan galing sa kanyang earpiece. I saw him nodded.

Humarap siya sa amin. Nag-iwas naman agad ako ng tingin.

"We just reached Afghanistan." He informed us.

Nagpakawala ng malalim na hininga ang iba.

"Ano po iyong pag-sabog?" tanong ni Erin.

"We reached the war zone. Buti na lang rin at hindi tayo nadamay sa pagsabog." Sagot ni Kiel. Tumango naman si Erin.

"We'll take off in fifteen minutes." Si Jaxon.

Everyone nodded at naging tahimik naman agad ang paligid. Nanalangin ako na sana ay maging maayos ang magiging stay namin dito sa Afghanistan.

When the plane took off, agad naman namin inalis ang aming mga seat belt. Tumayo ako at agad na kinuha ang bag na ibinigay sa amin bago kami umalis.

Hinintay ko naman si Ethan na matapos sa kanyang ginagawa. He still hasn't figured out how to remove his seat belt. Nilingon ko naman si Erin na nakatingin sa amin. Tumawa ako. I leaned in closer to Ethan para may ibulong.

"Gosh! Nakikita ni Erin 'yang katangahan mo."

Nakita ko naman na nalipat ang tingin ni Ethan sakanya. He groaned and then glared at me.

"Shut up!" He hissed.

Nakakaubos ng pasensya ang maghintay sakanya kaya ako na mismo ang nag-alis ng seat belt niya. Nakakaawa naman kasi... baka mamaya lumabas na ang lahat tapos siya nalang ang natitira kasi hindi niya alam kung paano alisin iyon.

"Thanks," he says grumpily.

Tumayo na siya at inayos ang damit. Kinuha niya ang kanyang bag at inilagay ito sa likod niya. Sayang ang porma niya kung mag-alis nalang ng seat belt ay hindi niya alam kung paano. He's wearing a white polo shirt and khaki slacks, by the way. Pormadong pormado talaga!

He's a show off! Sobrang professional niyang tingnan sa suot niya. Sayang nga lang dahil simpleng pagtanggal ng seat belt ay hindi niya magawa.

"Dumbass." I whispered and I chuckled.

Bago pa siya makaganti ay nilagpasan ko na siya. Bumaba ako ng eroplano at iniwan siya doon. Everyone is waiting for us. Nasa harap na rin ang magkapatid.

Umangat ang tingin ni Jaxon sa akin at hinintay akong makalapit. Nilingon ko naman ulit si Ethan na napakamot nalang nang mahagip ang tingin ni Erin. Naglakad ako patungo sa harap. Nakita ko naman ang ibang sundalo na nagtungo na rin papunta sa amin. I look over at Kiel who smiled at me nang mahagip ang tingin ko. Tipid akong ngumiti pabalik.

"Welcome back to Afghanistan." Panimula ni Jaxon. Bumaling ang tingin ko sakanya.

He stood there in front of us screaming a full authority. He's changed so much. I noticed that his body's got a little bulkier.

His facial features are still the same. Strong jaws, pinkish lips... and the like. 'Yun nga lang nagkaroon siya ng kaunting facial hair. It looks good on him, though.

The heck?! Why am I complimenting his features? I should be mad at him!

Marami pa siyang pinaalala sa amin. Everyone smiled at him when he finished except me. Nagsimula namang maglakad papunta sa kani-kanilang kwarto ang mga kasama ko. Susunod na sana ako ngunit pinigilan ako ni Jaxon nang magsalita siya. Pumikit muna ako bago ko siya lingunin.

"I have to talk to you about some important matters." Aniya. Tumango naman ako.

Importante daw, e. Guess I have to talk to him.

"Let's head to my office." Aya niya. Agad naman akong umiling.

Nope... Not happening.

"Oh, you can tell it to me here. There's no need to go to your office." Malamig kong sinabi. His mouth parted pero tumango rin naman agad.

"There are some changes around the area," he paused. Hindi ako sumagot kaya nagpatuloy siya. "The operating room isn't located to where it is before. We had to transfer it to a bigger place. It's on the east wing. Nagpalit sila ng pwesto ng dining area."

Tumango ako.

"The medical rooms? Are they still on the same area?" I asked.

"Yes. We also upgraded some equipments. So, I believe those will help you out a lot." I nodded again.

Hindi na siya nagsalita pagkatapos noon. Sa tingin ko, tapos na siya sa sasabihin niya. I bravely look at him at tinaasan siya ng kilay.

"Are you done?" tanong ko na ikinagulat naman niya.

I actually didn't mean to sound rude but it just came out of my mouth. Gusto ko na kasing pumasok ng kwarto ko. Aayusin ko pa ang gamit ko at tsaka bibisitahin ko pa ang bagong operating room.

Marami pa akong gagawin, for short! At kung maghihintay pa ako na mag-salita siyang muli ay mababawasan lang ang oras ko para gawin ang mga bagay na iyon.

"Yeah," mahina niyang sinabi. Tumango ako at tinalikuran na siya.

"Margaux..." he called out again bago pa ako tuluyang makalayo sakanya.

I lazily turned to him again. Tinaasan ko siya muli ng kilay. What is it again!?

"What?" I asked.

"About what happened before..." He started.

Oh! I didn't know he will brought this up! Dalawang taon na ang nakalipas tapos ngayon niya lang gustong pag-usapan?

He should be over it! Everyone should be over it, just like me!

He left me with no explanation pero hindi na 'yun alintala sa akin. Matagal ko nang tinanggap na hindi ko na makukuha pa ang sagot kung bakit niya ginawa sa akin iyon.

"I–" bago niya pa ituloy ang sasabihin niya ay pinutol ko na agad siya.

"Oh, forget it. I don't need to hear it." Kunot noo kong sinabi sakanya. His jaw dropped kaya tumalikod na ako agad sakanya at iniwan na siya doon.

It's true. I don't need to hear him explain. Matagal na niya dapat ginawa iyan. Sana noon pa. Iba na ngayon. I'm here to treat him as a Captain that is in charge of our security and nothing more. Hindi katulad noon. I treated him as a friend– more than a friend.

At sa huli, ano? Ako ang nasaktan!

Tinawag pa ako ni Kiel ngunit hindi ko siya pinansin. Dirediretso lang ako papunta sa bakanteng kwarto. I shut the door closed when I entered.

Binaba ko ang aking gamit at sumandal doon. Bakit ba sa tuwing iniisip ko ang nangyari noon... ang sakit sakit parin? Ilang beses ko nang sinabi sa sarili ko na ayos na ako. Na hindi na ako maaapektuhan pa sa nangyari noon.

But with the way I'm reacting right now— shows that I'm still not over it. I made myself believe that I'm over him, even though I'm not. And I don't think I will ever be.

I felt hot tears came out of my eyes. Nagpakawala ako ng malalim na hininga at pinalis ang mga luhang iyon.

You are not crying about it again, Margaux.

What happened before was a mistake. And that was the kind of mistake I will forever regret.