Song: Tagpuan- Moira Dela Torre

In Charge

"You... You want to go back to Afghanistan?" He asked. Halata sa mukha niya na hindi siya makapaniwala sa naririnig.

"Yes," I answered.

"Oh, Margaux. This is quite... surprising."

"Yeah, I know." Tumango tango pa ako. I waited for him so say something again.

"When will you come home? Your mom-"

"I'm here to talk about my request of going back to Afghanistan. I'm not here to talk about that." His mouth parted, hindi inaasahan ang sagot ko.

Siguro, kung dati nangyari ito... Kanina niya pa ako sinigawan. And it's also surprising to see him not shouting at me. O kahit man lang ipamukha niyang galit siya sa akin. Did he find what I did disrespectful?

Did he already change? Ganun ba ang nangyayari kapag tumatanda na?

Well, it doesn't matter. Wala naman sa edad 'yun.

"So..." I eyed him. Hinihintay ang kanyang sagot. "Pwede ba? Is there still a mission? Is there anything we can help as doctors?"

His mouth opened and he closed it again.

"You might... cross paths." Aniya.

Tumaas naman ang kilay ko. 'Yun pa talaga ang ikinababahala niya ha?

"I'm sure he's been dispatched to Syria. It's impossible to happen." I coldly stared at him. Hinihintay muli siyang mag-salita.

Is he bothered that I'm still not over it? Well, everybody thinks I'm not. But I do! Last year pa!

At isa pa, sa Syria talaga siya nakadestino. Kaya imposible nang magtagpo ang landas namin. Not unless, Dad gives him the mission.

O baka naman si Kiel ang tinutukoy ni Daddy?

Wala na talaga akong pakialam doon. Ang mahalaga ngayon ay malaman ko kung pwede kaming bumalik doon.

"So, pwede ba?" I asked.

"O-Oh... Pupwede naman. But what's with the sudden decision, Margaux?"

Nagkibit ako ng balikat. "I want to have a vacation there."

My dad's forehead immediately creased. Umismid naman ako.

"Of course, I want to help again. I'll also bring the same team. 'Yun nga lang mababawasan sila. Others don't want to come anymore. Pero si Ethan, willing naman siyang sumama." I informed him.

"Are you really sure about that, Margaux?"

"Yes. I'm hundred percent sure."

"How long do you plan to stay there?" Tinanong niya sa akin. Bigla naman akong napaisip doon.

So, it's my decision now? Hindi 'yung katulad noon na hanggang sampung buwan lang kami doon.

"Five years?" tamad kong sinabi. His eyes immediately widened.

"That's too long!" nagkibit naman ako ng balikat. I really don't know!

"You'll be thirty by then. You should be married at that age!" dagdag niya.

"Then... Three years."

Parang nakikipagbargain pa tuloy ako kung ilang taon ko gustong mag-stay doon sa Afghanistan. I enjoyed it there that's why it doesn't matter kung ilang taon pa ang aabutin ko doon.

Umiling naman si Daddy parang ayaw sa sinusuggest kong taon. Sana pala di nalang niya ako pinagdecide kung lahat pala ng taon na babanggitin ko, magdidisagree siya.

"One year, Margaux."

Okay, that will do. At isa pa, ayoko rin namang iwan 'yung trabaho ko sa ospital. I still have a lot to learn here. Tsaka next year, papasok na 'yung pinsan ko sa ospital namin. I also need to be there.

"That's fine." Sabi ko.

He nodded at that at tsaka inalis ang sarili sa pagkakasandal sa kanyang swivel chair.

"I'll immediately inform the team in Afghanistan. I'll give you a month before your departure." Ako naman ang tumango ngayon.

"Thank you," I tried to smile at him.

Aalis na sana ako pero nakikita ko sa mukha niya na parang hindi pa siya tapos at parang may gusto pa siyang sabihin. That's why I waited for him to speak again.

"Let me speak as a... father to you for a while please?" he requested. My mouth parted. Hindi inaasahan ang nangyayari ngayon.

"Go ahead." I said, granting his request.

Tumayo naman siya at iginiya ako sa mga sofa. Inilapag ko ang aking hand bag sa lamesa na nasa harap namin at tsaka umupo na sa sofa. Hinintay ko siyang umpisahan na ang usapan.

"So, about marriage..." kumunot naman ang noo ko. "Do you have plans on getting married?"

Bahagya akong natawa. I can't believe we're having this conversation. At kailan pa siya nagkaroon ng pakialam sa plano ko sa buhay? Baka naman pag sinabi kong 'Oo' hindi parin siya papayag.

Though, wala pa naman akong planong magpakasal. I'm busy with work. Hindi ko maisisingit 'yan. At isa pa, sakit pa sa ulo 'yan. Sa halip na sa trabaho lang ako nasstress, dadagdag pa ito kung sakali. That's why... No. I don't have plans on getting married at this age.

At isa pa, wala akong boyfriend! Paano ako makakahanap ng pakakasalan kung wala naman akong boyfriend?!

"No. I don't think it's about time."

"You're twenty-five. You're off age to get married. Your mother and I has been talking about this. Can't you find someone to marry?" tumaas naman ang kilay ko. Sinandal ko ang sarili ko sa sofa. Humalukipkip ako sabay tumawa.

"I don't think there's someone worth marrying for." I answered honestly.

"How about Ethan?"

"He likes someone else." Tumango naman siya doon. Parang naiintindihan ang sitwasyon.

"Lorenzo?" umirap naman ako.

"He's Ana's ex-suitor. It would be awkward if he's the one I'm going to marry. At isa pa, hindi naman kami ganoon nag-uusap. We only had one casual conversation and nothing more."

Tumango muli siya at nagpatuloy sa pagbabanggit ng mga pangalan. Hanggang sa nabanggit niya na 'yung dalawang ex ko.

"They're dead." Sabi ko. Nagulat naman si Daddy doon.

"They are?"

"Tss. Of course not! But in my mind, I already killed them a hundred times." He sighed.

To be honest, I really feel like we're on tinder. 'Yun nga lang live version at 'yung tatay mo pa ang nagrerecommend. And every time he mentions those people... I always swipe left.

Just no.

Gosh! Why did I even let myself have this conversation with him?

Nakita ko naman siyang tumango at nag-isip pa ng mga pangalan na pwede niyang banggitin. When he opened his mouth, I wasn't expecting that he's going to mention this person.

"How about Jaxon?" my mouth parted at nanatiling seryosong nakatingin sakanya.

"You don't like him for me." Simple kong sagot. Natahimik naman siya dahil doon.

"But... if things turned out differently before. Say I like Jaxon for you... Will he be the one you'll marry?" nag-iwas ako ng tingin sakanya at pinag-isipan ang sagot.

Jaxon gave me happiness even though it didn't last. And imagine... kung walang hadlang noon... kung pumayag lang si Daddy sa aming dalawa... gaano niya pa kaya ako mapapasaya noon?

Inangat ko muli ang tingin sakanya. "Yes,"

I heard him sighed heavily.

"Siguro noon. Pero ngayon... I don't think so." Bawi ko. Tumango naman siya. Sandali kami nanatiling tahimik. Neither of us speaking.

Tiningnan ko naman si Daddy na mukhang malalim na ang iniisip ngayon. I coughed to get his attention.

"Uhm... So, can I go now? I can't go on with this conversation. It's making me very uncomfortable."

Agad naman siyang tumago kaya inalis ko na ang sarili ko sa pagkakaupo sa sofa. Kinuha ko ang bag ko na nasa lamesa. Tumayo muna ako sa harap niya at tipid na ngumiti sakanya.

I took a step back handa na para lumabas na ng kanyang opisina. I was about to open up his door when he spoke.

"I'm sorry." Aniya. I stopped. Mas humigpit ang pagkakahawak ko sa handle ng pinto.

I clenched my jaw. He's sorry for what?

Nilingon ko siya. I see sincerity in his eyes. I gulped then I nodded. Bubuksan ko na sana ulit ang pinto pero nagsalita siya ulit.

"Please come home, Margaux."

Nag-isip muna ako ng sandali. Yes, it's been a while since I last came home. Bukod sa busy na rin, I just don't want to.

Nilingon ko siyang muli sabay tumango. "I will."

Napaangat siya ng tingin sa akin. A small smile formed on his lips.

"When I'm going to pack my bags, I will come home."

Bumagsak naman ang kanyang balikat pero sa huli ay tumango na lamang siya. I smiled a little at him bago ako tuluyang lumabas ng kanyang opisina.

Pagkabalik ko ng ospital ay agad kong tinipon ang mga isasama ko pabalik sa Afghanistan. Apparently, kanina pa daw nila hinihintay ang balita ko.

"My father agreed." Panimula ko.

Everyone celebrated. Tuwang-tuwa sa balitang hinatid ko. Ang iba ay nagpapalakpakan pa habang itong si Rico ay napapasayaw pa. Umiling nalang ako at bahagyang natawa.

"He gave us a month before our departure. Kaya marami pa kayong oras para makasama ang pamilya ninyo."

"Kayo?" tanong ni Tracy.

"Tayo," I corrected. Nalipat naman ang tingin ko kay Ethan na nakatitig lang sa akin. Tinanguan ko siya para iparating na ayos lang ang lahat.

"Is Captain Ventura going to be there, too?" tanong ng isang kasama namin. Tiningnan ko siya. Mukha namang wala siyang alam sa nangyari noon kaya niya naitanong ito.

Ang iba ko namang kasamahan na nakakaalam ay agad na lumingon sakanya at nilakihan siya ng mata. Nagbulungan sila at parang pinagsasabihan siya. Nanatili naman ang tingin sa akin ni Ethan.

"No," I answered. Mabilis na napalingon muli sa akin si Rico. Ang nagtanong naman ay bumagsak ang balikat.

"Anyways, I'll request to Gio to give you a one month leave para naman masulit niyo ang panahon na kasama niyo ang pamilya niyo lalo na't isang taon na tayo doon."

"Isang taon?!"

"Isang taon?!"

"Ang tagal naman!"

Umalingawngaw agad ang ingay sa buong silid nang banggitin ko iyon.

"You can still back out kung ayaw niyong matagal doon. At isa pa, hindi ko naman kayo pinipilit."

Walang sumagot nang sinabi ko iyon. Mukha namang gusto talaga nilang sumama. Kaya tumango na ako at idinismiss na sila. Inayos ko naman ang mga folders na nasa lamesa ko. I have to prepare the paper works. Sobrang dami na nila.

Naramdaman ko naman si Ethan na tumigil sa harap ng pwesto ko. Inangat ko ang tingin ko sakanya at tinanong kung ano ba ang kailangan niya.

"Are you sure he's not going to be there?" he asked.

"Yes. I'm sure he's in Syria." I answered. Tumango naman siya.

When I requested my team's leave to Gio ay agad naman siyang pumayag. I wasn't really planning on filing a leave pero siya na ang nagpumilit. He really wants me to go home that bad.

"Come on, ate. You only have a month to be with us. That's all we ask. Please." He pleaded.

Nagpakawala naman ako ng malalim na hininga sabay isinandal ang sarili sa upuan na nasa gilid ng kanyang lamesa.

"Fine. I'll go home tonight."

Lumaki naman agad ang ngiti niya sa labi nang marinig ang sinabi ko.

"That's good." Aniya. "Sabay na tayo umuwi."

Ano pa bang magagawa ko? Though, I don't want to go home... Wala na rin akong magagawa. And he's also being reasonable. Kahit papano kailangan ko nga namang umuwi.

Bumaba ako ng kotse ni Gio nang walang gana ang mukha. I still want to work. And here I am! I'm going to spend my one month leave here. Kinuha ko ang gamit ko sa compartment ng kotse niya. Narinig ko namang bumukas ang pinto.

Mamaya maya pa ay nakita ko si Mommy na tumatakbo papunta sa akin. My eyes widened at agad rin namang binaba ang gamit ko. My mom crashed me into a hug once she reached me. I felt her crying on my shoulders.

"Oh my goodness, Margaux. I miss you so much!"

I was in shock for a moment. Nakita ko naman si Gio na nakangisi habang tinitingnan kami. Habang ang dalawa ko pang kapatid ay nakasandal sa pinto habang tinatanaw kami. I awkwardly put my arms around my mother's back and started caressing it. Hindi ako nag-salita. Narinig ko naman na pinatawag ni Daddy ang mga katulong para kunin ang gamit ko.

So, he's here.

Nilingon ko ang pinto at nakitang nakatingin na rin siya sa amin. Tinanguan niya ako at tipid na ngumiti sabay umalis na sa may pinto.

"I'm sorry I had to cry on your shoulders." Pinunasan niya pa ang luha niyang nagmarka sa aking uniporme.

Umuwi ako nang suot parin ang scrubs. Plano ko pa kasi talagang magtrabaho ngayong gabi.

Pero, itong kapatid ko ay pinilit akong umuwi. Wala na rin naman akong oras para makapag-ayos dahil minadali ako ni Gio na umuwi na.

"It doesn't matter." Sabi ko sakanya.

"We prepared dinner for you. Sinabi kasi agad sa amin ni Gio na uuwi ka raw. Kaya agad akong nagpahanda ng dinner. Join us if you're hungry." Ngumiti siya sa akin. Tiningnan ko lang siya at hindi sumagot.

I don't know what's with their mood towards me. Hindi naman sila ganito sa akin noon. Lalo na si Daddy. I understand my mother because she's the most emotional person in our family. At syempre, ako ang sunod doon.

Pero dati iyon. I'm better now.

"I'm sure you're hungry." Lumawak ang ngiti niya at tsaka hinawakan ako sa kamay para igiya na papasok sa loob.

Nagpahila naman ako sakanya hanggang sa matunton na namin ang dining area. Nakangiti agad si Dominic at Felicity sa akin pagkapasok namin. Tipid ko rin naman silang nginitian.

Then I look over my father, he's staring at the both of us.

"Maupo na kayo," aniya. Tumawa naman si Mommy.

I sat on my usual place. Sa tabi ni Gio. Umupo naman sa tapat ko si Mommy. Ngiting-ngiti siya sa akin.

Pinasadahan ko naman ng tingin ang lahat ng nasa dining area. Lahat sila ay maayos ang suot maliban sa akin. Nahiya ako bigla.

"Uhh... Maybe I should change first? Kasi nakakahi–"

"No, that will do." Ani Daddy sa akin. Ngumiti naman si Mommy sa akin.

"I prepared all your favorites!" aniya sabay turo ng mga pagkaing nakahain.

Pinasadahan ko ito ng tingin. I think it's unnecessary to prepare so many foods lalo na't kami-kami lang naman ang kakain. Nanatili akong tahimik nang magsimula na kaming kumain.

"Margaux, I heard you want to go back to Afghanistan." panimula ni Mommy. Umangat naman ang tingin ko sakanya at tsaka tumango.

"That's great! Ayaw ko man sa naging desisyon mo, masaya ako na willing kang tumulong sa mga nangangailangan." Ngumiti siya sa akin.

"Syempre, si Ate pa ba? She's the bravest girl I know!" Proud na pagkakabanggit ni Dominic.

Umiling ako at tumawa. Why am I the center of attraction on this dinner?

"Ate, what are your plans during your one month leave?" tanong sa akin ni Felicity.

Nagkibit ako ng balikat. "I don't know. Actually, I'm still planning on working tonight. But, Gio forced me to come home so..."

"We can go to the beach or go out of the country!" Aya ni Felicity. Pinalakpak niya pa ang kanyang kamay nang ngumiti sakanya si Mommy.

"And... I'm turning eighteen next week. 'Yun nalang ang hiling ko. Instead of having a party, luma na 'yan."

Oh, right! Next week is her birthday! Gosh! Why did I forget that? I'm such a terrible sister.

"Bakit ayaw mong magdebut party?" Tanong ko kay Felicity.

Nahihiya siyang nag-iwas ng tingin sa akin at ibinaling nalang ang tingin sa kanyang pagkain.

"Oh, it's because she wants to plan it with you! Kaso, wala ng oras dahil minsan ka lang umuwi." My mother answered for her.

"Mom!" Suway nito.

Nagulat naman ako. I wasn't... expecting that. Out of all people, sa akin niya pa gustong magpatulong. Kahit na nandyan naman si Mommy who's really fund of parties.

"I'm sorry. I'm just... too busy. But we can still plan it, right?" Sabi ko. Baka sakaling magbago ang isip niya.

Umiling siya at ngumiti. "It's okay, ate. Tsaka, mas gusto kong makasama kayo sa birthday ko. I'd rather spend it sa beach than have a party."

Ngumiti naman ako.

"What do you say, Dad?" Ani Felicity kay Daddy.

"It's fine. I'll make sure to free my schedule for it." Nilingon ko siya. He took a sip from his wine sabay pinunasan ang kanyang bibig.

Napabaling naman ang tingin niya sa akin dahil siguro naramdaman niyang nakatitig ako sakanya. Tipid siyang ngumiti sabay bumalik ang tingin sa kapatid kong sinasabi ang kanyang plano para sa kanyang birthday.

What happened to the kind of father I've grown up to? Where is he?

Did he really change?

Bakit? What made him change?

Nagugulohan na ako. Binalik ko na lamang ang tingin kay Felicity.

"I'll make sure to free my schedule, too." ani Gio. Mas lumaki naman ang ngiti ni Felicity ngayon.

"It's settled then!" natutuwang binanggit ni Felicity. She smiled widely at us. Ganoon rin ang ginawa ni Mommy.

"I suggest we should go to Siargao! Sabi ni Kuya Aiden sobrang ganda daw doon. Let's try and go there!" Dominic suggested. Ngumiwi naman si Felicity.

"No! I saw this resort on the internet and oh my gosh! They offer a water villa on their resort! And I think it's so cool dahil instead na sa Maldives ka pumunta, there's El Nido Palawan who's going to offer you the same experience!"

Wala rin namang nagawa si Dominic kaya pumayag nalang rin.

Ganoon na nga ang ginawa namin nung susunod na linggo. We spent the rest of the week at Palawan. Kinuha rin namin ang Water Villa na nirerequest ni Felicity. Sobrang saya niya nang pumasok kami sa loob ng kwarto.

I gave her a Chanel bag as a gift. Sobrang tuwang-tuwa naman siya. While Gio gave her a Swarovski necklace. Si Dominic naman daw, pagmamahal na muna dahil hindi pa siya nagtatrabaho. My parents surprised her with a car when we came back home.

Sobrang nainggit naman si Dominic but my mother promised to give him one when he turned twenty-one.

Mabilis na lumipas ang araw hanggang sa dumating na ang araw ng pag-alis namin pabalik ng Afghanistan. My mom is crying while everyone is helping me load my bags on the car.

"Mag-iingat ka, Margaux. Don't get shot again, okay?" tipid akong ngumiti at tumango sakanya.

"I will, Mom. Take care."

I hugged my siblings. Si Daddy naman ay nandoon na sa headquarters at naghihintay na para sa amin. Sabi ni Mommy ay sasama sila sa paghatid sa akin sa headquarters kaso ang sabi ko ay wag na. Ayokong mapagod pa sila.

Isa pa, medyo malayo rin ang bahay namin sa headquarters kaya ilang oras rin ang aabutin ng byahe.

Nandidito na ang lahat nang dumating ako. Lumapit naman ako sakanila.

"Sino naghatid sainyo dito?" tanong ko.

"Si Doc Ethan, po." Erin answered. I smirked.

Hinanap ko naman si Ethan at nakita kong nakasandal siya sa pader habang nakatingin sa amin. Niliitan ko siya nang mata at lumapit sakanya. Kahit na nasa tabi na niya ako ay hindi niya parin ako nilingon.

He remained his gaze on Erin who's busy talking to Tracy.

"Pumaparaan ah?" sabi ko.

"H-Huh?"

"Hatid pa gamit coaster?" inirapan niya naman ako. I chuckled.

"Tss."

"Pakitang tao." I teased him and poked him on his side. He glared at me at inilagay niya naman ang kanyang braso sa aking balikat. Binatukbatukan niya ako ng ilang ulit.

"Anong sinasabi mo ha?"

Imbis na magalit ay tumawa lang ako. "Bakit di ba totoo? Ayaw mo papagamit coaster niyo diba?"

Mas sinamaan niya ako ng tingin ngayon. Binelatan ko siya at pinagpatuloy ang pang-aasar. Natigil lamang kami when someone coughed from behind. Agad kaming napalingon para makita kung sino iyon.

My Dad is standing there with his other soldiers.

Inalis naman ni Ethan ang kanyang braso sa aking balikat sabay inilahad ang kanyang kamay sa aking tatay.

"Good morning, General." Bati nito.

Tumango naman ito at bumati pabalik. Nalipat ang tingin niya sa akin.

"Hi, Dad."

Tumango siya sa akin at tiningnan ang mga dala kong gamit. Nilibot niya naman ang tingin sa paligid.

"Ayos na ba ang sasakyan nila?" tanong nito sa dalawang sundalong kasama niya.

"Yes, General. Hinihintay na po sila doon." Anito. Tumango si Daddy sabay balik ng tingin sa akin.

"Mag-iingat ka." Paalala nito. I nodded and smiled a little.

"Opo."

Ipinaubaya niya naman agad kami sa mga sundalo na kasama niya. Hindi na siya sumama sa amin. Hinintay niya nalang kami makalayo.

I turned to look at him. His cold stare is already usual on him. Tinitigan ko lamang siya at hindi nag-salita. Tumango naman siya para ipahiwatig na sumunod na ako sakanila.

I don't know what changed in him. Pero nararamdaman ko na ayaw na niyang gawin sa akin ang pagtrato niya sa akin noon. It only takes him a heart to heart talk huh?

Naglakad ako palapit sakanya. Nagulat naman siya sa ginawa ko kaya nanatili siya sa pwesto niya. When I got near him, agad ko siyang niyakap. Hindi ko na pinagisipan pa ang ginawa ko. I know I'm too old to do this but it's my mind who told me to. Hindi ako nakapagpaalam sakanya ng maayos.

We just nodded at each other at 'yun na 'yun. At isa pa, isang taon kaming hindi magkikita. Matagal na panahon rin 'yun kaya siguro tama lang na magpaalam ako ng maayos sakanya.

"Take care, Dad."

Naramdaman ko namang lumapat ang kanyang kamay sa aking likod. He caressed my back lightly. I felt him nodded.

"Sige na, Margaux. Baka maiwan ka pa." aniya. Tumango naman ako sabay pinalis ang luhang bumagsak sa aking mata. Nginitian ko siya at sabay naglakad na palayo sakanya.

Sinalubong ako ni Ethan. Ngumiti siya sa akin. I did the same.

Now, I'm going to leave without grudges in my heart.

Nakita ko namang pinaandar na nila ang eroplanong sasakyan namin. Agad na lumakas ang ihip ng hangin kaya ang mga buhok naming mga babae ay hindi mapirmi ang pwesto.

"Who's the doctor in charge?" medyo pasigaw na tanong ng sundalong sumama sa amin patungo sa labas.

I raised my hand at naglakad papunta sa harap. Tumango ito at tsaka tinuro sa amin ang sasakyan na eroplano papunta sa Afghanistan.

"There are soldiers already waiting for you inside. Just ask them if you need help." Anito. Tumango ako.

"For now, we cannot let you load your bags inside the plane. We have to provide you military bags." Iniabot naman sakanya ng kasama niyang sundalo ang mga military bags na ipapahiram sa amin.

"We're going to unpack our things here?" tanong ko. Tango lang ang ibinigay niya bilang sagot. Nakita ko namang dismayado ang mga mukha ng kasama ko.

"Ang mga importanteng gamit na muna ang ilagay niyo dyan. They're using a different plane kaya hindi katulad noon na hinayaan lang nila tayo dalhin ang maleta natin." Sabi ko sakanya.

"And I heard the battle in Afghanistan is getting worse. I'm sure they're going to bring our bags back by tomorrow." Dagdag naman ni Ethan. Sumangayon naman ang lahat at nagsimula nang ayusin ang mga gamit.

When I finished, agad ko itong inilagay sa aking likod. Nilingon ko ang aking mga kasama.

"Ayos na ba ang lahat?"

"Yes, doctora." Sagot nila.

Hinarap ko muli ang sundalong kasama namin. Tipid silang ngumiti sabay itinuro na ang eroplanong sasakyan namin.

"Well then, the soldiers are already waiting for you."

Sabay ng paglingon ko sa eroplano ay ang paglabas ng dalawang pigura na hindi ko pa maaninag noong una. Tumigil sila sa may bukana ng eroplano.

"Oh. My. God." Narinig kong sinabi ni Tracy.

"Is that..." hindi natapos na salita ni Erin.

My mouth kept open. Hindi makapaniwala na magtatagpo muli ang landas namin. Nanatili akong nakatingin sakanila. Gulat na gulat sa nangyayari.

How can Dad let this happen?

Nang matanaw ako ay agad na kumaway sa akin si Kiel. Hindi ako makakaway pabalik. I'm too shocked to even greet him back!

Kiel's older brother coldly stares at me habang ang siya naman ay panay ang kaway sa akin. I tore my eyes away when I realized that I've been staring too long. I felt a stinging pain in my heart.

I thought I'm over it?

Bakit ang sakit na makita ko siya ngayon?

"Captain Jaxon Alexander Ventura will be the one in charge of your security in Afghanistan. Have a safe flight, folks." The soldier saluted at sabay lumakad na palayo.