Nakangiti kong pinagmasdan ang pasibol ng araw. It might be one of the happiest moments of my life. Nalipat ang tingin ko sa mga magulang ko na nasa magkabilang gilid ko, nagsimula na kaming maglakad sa buhangin papunta sa lalaking nais kong makasama habang buhay.

It's my dream wedding. A beach wedding

Just like my fantasy since childhood. I'll walk down the aisle in my simple white dress with my parents beside me. Habang sumisikat ang araw, sasalubungin ko ang umaga kasama ang lalaking mahal ko at bago matapos ang araw na ito ay magiging asawa ko.

Nginitian ako ni zander ng huminto kami sa harap niya. Nilingon ko ang mga magulang niya na parehong may ngiti sa labi, si ate zam , si zerina, ang mga kaibigan ko at ang lahat ng taong kasama naming ngayon ay alam kong masaya para sa amin.

Pinunasan ko ang luha sa mga mata ni tatay. Pati tuloy ako hindi mapigilang umiyak dahil sa pagiging emosyonal niya.

"alagaan mo ang anak ko ha" bilin nito kay zander.

This is the ending that I wanted, and finally I have it. Ang tagal ko itong hinintay at sa wakas magkakaroon na kami ng basbas sa langit.

Tumuloy ang seremonya. Kinakabahan ako na baka mautal ako.

"Do you take this man to be your husband to live together in matrimony..."

Humugot ako ng malalim na hininga habang nakikiniga kay father. Nire-ready ko ang sarili ko mag I do.

"Do you take this man to be your wife to live together in matrimony..."

Nilingon ko si zander at malawak na ngumiti. Ito na ang hinihintay kong I do niya. Simula ata sa pagbuka ng bibig niya ay naka- abang ako.

"Had to have high, high hopes for a living. Shooting for the starts when I couldn't make a killing..."

Napakunot nuo ako na imbis na 'I do' ay lyrics ng high hopes by panic at the disco ang naririnig ko.

Napabalikwas ako ng bangon! Hinanap ko agad ang phone ko dahil ringtone ko iyon!

Dinampot ko sa sahig ang shoulder bag at kinapa ang telepono. Singkit mata kong tinignan ang screen kung sino ang natawag.

"kezia" bati ko.

[kagigising mo lang?]

Bumalik ako sa pagkakahiga at pumikit.

"bakit?"

Ang sakit ng ulo ko.

[wala naman chini-check ko lang kung buhay ka pa. bye]

Siniksik ko sa ilalim ng unan ang phone dahil iyon ang Gawain ko pag matutulog, ewan ko bakit nasa bag pa iyon.

Komportable na akong nakahiga ng may yumakap sa akin mula sa likod. Istorbo na nga si kezia sa panaginip ko tapos may isa pang istorb—kalian pa ako nagkaroon ng katabi sa pagtulog?

Nilingon ko kung sino ang may ari ng braso na iyon at halos hindi ako nakahinga sa lapit ng mukha niya sa akin.

Maingat akong umangat para hindi siya magising pero hinila niya ang katawan ko palapit. Napatulala ako sa mapula niyang labi, kahit palagi siyang nagppuyat ay maganda parin ang labi niya, makinis talaga ang kutis, hindi rin kita ang lalim sa mata.

Anu kayang ginagamit niyang product?

Hinalikan ko ang tungko ng ilong niya

"paanong nasa harapan kita ngayon?" bulong.

Ngayon ko lang ulit siya natitigan ng malapitan. Maybe this is just another dream, maybe continuation ng kanina.

"nakatulog na ba ako ulit? ibang panaginip na ba ito?"

Hindi ako nakagalaw ng magmulat siya. I think I swallod. Hard. Not knowing what to do, I just looked into his eyes. I saw sadness in them.

"panaginip ka ba?"

"yes"

Mapait akong napangiti "sabi ko na, hindi naman tayo magkakalapit ng ganito kung hind sa panaginip lang"

"Since this is just a dream, can I kiss you"

Lumapit ako at pinagdampi ang labi naming bilang sagot, I don't care kung kakagising ko lang. Kissing him now is like breathing again. It feels like I've been suffocating all this time and now I have a breath of fresh air.

Sa gigil niya ay kinagat niya ang labi ko. I was shocked that it hurts, iyon ang nagpawala ng antok ko. Malakas ko siyang itinulak at sinampal ng dalawang beses ang sarili ko.

Shit it hurts!

I placed my palm into my mouth. Pasimple akong bumuga ng hininga para amuyin ito.

Bale wala itong tumayo at uminom ng tubig. Now that he's standing, I can clearly see his half naked body na natatakpan ng kumot kanina, He's only wearing a boxer. I looked at my side when I saw na may iba pang nakatayo sa kanya.

" you were drunk"

Naglapag ito ng isang basong tubig at isang tablet sa bed side table

"hangover?"

umiling ako. "uuwi na ako" i looked down.

I stood up, but I couldn't move. He's towering over me. 

"Let's have breakfast first, and then let's talk. Please?"

I tried to look it up, but I'm too nervous to do so. "Was that your plan? kaya dinala mo ako dito sa condo mo?" I'm mad, but he still has the same effect on me. 

I know na kapag tinitigan ko siya ng matagal ay bibigay ng pader ko. I can admit that now.

"hindi kita kinaladkad papunta dito"

"I was drunk!"

"But still, you are capable. kung sinabi mong ayaw mo hindi kita pipilitin but you said, you missed me. and I know you're telling the truth."

Napailing nalang ako. Sinubukan kong itulak siya at lampasan pero matigas ang katawan nito. I resist but each time humihigpit ang hawak niya sa braso ko.

"isusuko mo ba talaga... Lahat ng pinaghirapan natin?" 

Tumigil ako sa pagpalag. He's voice... it gives me chill. 

 "Hindi ba pwedeng sabayan mo naman ako lumaban para sa atin"

I disregarded him pero niyakap niya ako. He would not let me go anywhere far.

"Anu bang dapat natin gawin? Maghihintay ba tayo ulit ng ilang taon? Hanggang humapa ang galit ng pamilya mo? Sabihin mo sa akin susundin ko basta wag mo lang akong bitawin dahil mas kaya ko mabuhay sa paghihirap kesa sa buhay na wala ka. "

In his embrace, it felt familiar, like home. His smell makes me want to cry, pinaparating lang nito sa akin gaano ako kahina sa kanya.

"Tell me carmela what should we do."

His voice broke down. hirap na hirap sa bawat salita binitawan. He's not crying pero rinig ko sa boses niya ang bawat pangungulila. Rinig ko sa sailita niya ang pagiging seryoso nito.

"Tell me that we will fix this. We will fix us."

Hindi ako makapagsalita, lito sa dapat sabihin. He's tapping my back lightly. He's doing it to help me calm down.

"When I was in Chicago, there was a time that I was willing to move on, but I realized I couldn't. dahil kahit ilang babae ang tignan ko ikaw parin ang pinaka maganda para sa akin, ang pinaka kaakit akit, ang pinaka mamahal ko."

Nabablangko ang isip ko sa pighati sa boses niya. Nanghihina ang katawang lupa ko, Kung hindi siya siguro ako yakap ngayon ay nagpapanic ako 

"Paano ako magmamahal ng iba kung sa bawat gusto kong gawin na-iimagine ko na kasama kita."

Pinigilan ko umungol when he placed his face in my neck. His heavy breathing against my skin makes me sad, but what's pushed me over the edge ay ang pagluha niya.

"I always compare you to other girls, but you know what always happens?"

Sinabayan ko ang pagbasa ng balikat ko dahil sa pag-iyak niya. I quietly cry.

"Maybe it'd be fun if I was with Carmela. Maybe this would be more memorable if I was with Carmela. Will she like this? Will she be willing to try this stuff?"

His voice became shaky hindi ko na pinigilan ang sarili kong haplusin ang buhok niya, pinapatahan siya ng parang bata.

"So binibini, tell me how I'm going to fucking move on! if every move I make I want to take with you."

Nag-angat ito ng ulo at pinagdikit ang noo namin.

"I want every day to be with you."

Pinunasan niya ang luhang dumadaloy sa pisngi ko gamit ang hinlalaki. I let him kissed me, agad niya rin binitiwan ang labi ko para halikan naman ang magkabila kong pisngi.

Tinitigan niya ako sa mata. "I... I love you ano bang mahirap intindihin doon? Bugtong ba, iyon tula?"

"ang hirap-hirap kasi zander... Ang bigat sa pakiramdam"

Panic is evident in his eyes the moment I speak... siguro dahil lagi ko siyang tinataboy nitong mga nakaraan. 

"Then share that burden with me... Kakayanin natin .. ng mag kasama iyon lang sapat na. sabihin mo lang sa akin na kaya natin 'to.  Mabubuhay na ako. "

Umiling ako. Not because i don't agree with him but because alam kong kahit anong isipin ko o idahilan sa sarili ko na wag siyang balikan na mali ang desisyon na iyon na may kinuha sa akin ang mommy niya. 

Alam ko  sa sarili ko na hindi rin ako mabubuhay ng masaya katulad ng nandjan siya.

"they will not understand"

"We haven't tried it yet."

Ang huling pundasyon ng aking pader ay tuluyan ng gumuho. Lahat ng nilaban ko sa sarili ko ay unti-unti ng naglalaho. 

"Is your family going to file a case?"

"I haven't discussed it with them. Pipigilan mo ba ako?"

"No."

"it's your mom"

"My dad is in the Philippines. I told him what happened. Medyo magulo din ngayon sa bahay"

"at kung makulong nga ang mommy mo dahil sa akin?"

"I'll let the law decide"

Hindi ko manlang na isip ang side niya, na nahihirapan din siya. I felt stupid.

"Let's try"

"you asked for my parents forgiveness inamin mo sa kanila?"

"I did. I didn't want to keep anything from them, and I wanted their forgiveness., para sa ating dalawa. kailangan malaman nila na malinis ang intensyon ko sa iyo, ayukong... ayukong mawala ka sa akin."

"Hindi ako sigurado kay nanay pero galit sa iyo ang kapatid ko"

"gagawin ko lahat para maging maayos tayo"

I can forgive him, but I don't know about his mother. He's begging and it made me realize that I already lost my father. I can't lose another love of my life. It's not his fault.

"okay! Let's do this."

He kissed me. long enough para maramdaman ko ulit ang saya. I have the same feeling when taking exams. You'll do everything; memorize everything; prepare everything. Try and try until you finally succeed. This situation is the same. I will try because he's worth a try.