𝘈𝘮 𝘐 𝘫𝘶𝘴𝘵 𝘢 𝘧𝘰𝘰𝘭?
𝘉𝘭𝘪𝘯𝘥 𝘢𝘯𝘥 𝘴𝘵𝘶𝘱𝘪𝘥 𝘧𝘰𝘳 𝘭𝘰𝘷𝘪𝘯𝘨 𝘺𝘰𝘶

I'm Nikita, a girl with a natural red hair. Has big glasses that covers my green eyes. May harang sa ngipin. I'm a girl with so much flaws. My face is a rocky road, puno ng pimples at black heads. My get-up includes lousy shirts at walwal na jeans. Maliit ako, hindi kagaya ng mga kapatid ko. In my family, I am the black sheep. Kinakahiya kung baga.

Society judges your appearance. They don't care of who you are. Kahit siguro nangangailangan ka ng tulong, they will just ignore you because of the way you dress and how ugly your appearance is. People are quick to judge without knowing the content.

But if you're born with perfect faces and body, the spotlight will always be on you. The world is full of pretty girls, too bad I'm not like them.

In school, I'm a loner. A nobody to be exact. I have a friend but I know she just uses me for my intellect. Lalapit lang kung kailangan niya ako. And it's okay for me tho, at least may naka-appreciate ng existence ko kahit man lang ginagamit ako.

Everything seems normal to me until I met a guy. He's a transferee. Malayo ako sa populasyon ng kaklase ko kaya hindi ko alam kung ba't sa dinami-dami ng bakanteng upuan, sa akin pa siya tumabi.

He's bubbly unlike me. He talks to me like I'm his friend but all I gave him is my cold response. Why? Because of the murderous eyes my classmates gave me.

To tell you honestly, he's pretty handsome. Red lips, long eyelashes that matches his blue eyes. Beautiful nose, a cleft jaw that makes him more gorgeous. Nung nagbigay siguro ng biyaya ang Diyos, nasa unang linya siguro siya o di kaya'y sinalo niya ang lahat.

"Don't talk to me" I said in a low and cold voice. Even if I want his companion dahil tanging siya lang ang nagparamdam sa akin na I exist but I don't want to be the center of attention. Or worst, ang mabully.

"Nikita, you're beautiful. I hope nakita mo iyan sa sarili mo." he said and then smiled at me.

For the first time, my heart leaped. It was an unknown emotion. Siya ata ang unang tao na nagsabing maganda ako. Ano bang nakita niya sa'kin? I'm a girl with lots of flaws, buhok ko pa lang pinandirian na dahil naiiba ang kulay nito. I don't have a pretty face.

I'm far from being perfect.

Nang umuwi ako, I looked myself in the mirror. There, I saw a reflection of a lost girl wanted attention and love. Her eyes are caged in sadness. Her facade is slowly breaking as she stumble to the floor and cry to her knees.

For the first time, her very existence was acknowledged. She was happy. Call her mababa ang ligaya but it was the first time someone acknowledge her. It was a great privilege for her. And for that simple words of Renan Montenegro, she was falling to her own downfall ng hindi niya alam.

Months passed and the friendship Renan and I shared grows stronger. And also, my feelings for him. Sa lahat ng tao, siya lang ang nagpapaligaya sa akin. He made me happy, he made me exist. He made me beautiful. He made me who am I.

"Is that Nikita?"

"Wow girl, hindi ko ata alam na may tinatagong ganda siya sa kanyang katawan"

"You call that pretty, gosh. Attention seeker yan bes"

"Nagpaganda siguro dahil kay Renan. Hahaha"

"Naku, wala siyang pag-asa. Akala niya naman kung sino siya."

This is why I hate people. They are monsters. Hindi nila alam na ang lumalabas na pala sa bibig nila ay nakakasakit na ng ibang tao.

Kung may filter sa mukha, sana din sa salita.

I decided to change for the better. Renan made me realize to be free from my prison cell. He made me realize na ang totoong maganda hindi yan sa mukha kundi sa ugali. Hindi sa damit na kanyang suot, hindi sa malaperpektong katawan kundi sa kagandahan ng isang puso.

Hindi naman ako nagbago talaga, kinuha ko lang ang eyeglasses ko at pinalitan ng contact lenses. My braces are removed and I decided to consult a dermatologist to help me with my pimples. Hindi naman ako nagmake-up hindi katulad ng mga babaeng umaaligid kay Renan. And I still wear t-shirts and jeans but hindi na siya gaanong kawalwal. What's with people and their nonsense opinion?

Asan ba ang ganda sa katawan ko? So far, ang alam ko pangit ako. Pangit na pangit.

Sabi ni Renan, mag-ayos ako. Hindi para sa ibang tao kundi para sa aking sarili. I should love myself in the process of changing myself. I should love myself before loving someone else.

Pero aaminin ko, I also decided to change for Renan. Loving myself is difficult. My self-esteem is difficult to handle. Madali lang akong maapektuhan sa sinasabi ng ibang tao but loving Renan is different. It feels like I'm entering in a paradise which gives me a feeling of euphoria. A beautiful paradise. I can see colors now than the shades of black and grey before.

I was falling hard, pati yata pagmahahal sa sarili ko binigay ko na sa kanya kung meron man. Walang natira sa akin. Pwede naman siguro akong mag-assume na may feelings rin sa akin si Renan. His gestures show it all, walang salita, only his actions. I am still afraid tho, but being with Renan makes me feel like I'm safe.

"Assumera talaga si Nikita, akala niya siya ang mahal ni Renan. Wahahaha"

"If I know, ginamit lang siya ni Renan para mapalapit kay Grace"

I heard rumors without bases. Lately, ako na ata ang naging center of rumors nila. Wala naman akong ginawa but to take care of Renan. Like pinupunasan siya tuwing pinagpawisan, like ako ang nag-oorder ng food sa cafeteria. Like ako rin ang gumagawa ng projects and assignments niya. Call me anything but I love to take care of Renan para naman makabayad ako sa kanya kahit sa ganitong paraan lang.

Papunta na ako sa locker ko upang kunin ang libro ko sa Physics when I heard Grace's voice. Siya ang kaibigan ko na alam ko lang na ginamit niya ako but to tell you honestly, nagpapasalamat pa rin ako sa kanya kasi isa siya sa kumikilala sa akin. Acknowledging my presence makes me really happy.

"Nikita's a basura. Yuck. Hindi niya alam na pinaglalaruan lang siya ni Renan. It was just a bet from the very start. Poor her"

Huminto ako sa paglalakad, nanginginig ang katawan ko. Bakit nila ginagawan ng masamang balita si Renan. Mabait si Renan. He cannot do that to me. Hindi ako maniniwala sa kanila hangga't walang ebidensiya.

Hindi. I know Renan. He wouldn't hurt me.

Malapit ng lumubog ang araw ngunit hindi pa rin ako umuuwi. I'm still not welcome at home. Pumunta ako sa rooftop upang magpahangin. Hindi ko na ata kaya ang mga naririnig ko. Sometimes I wanted to believe them pero binaliwala ko kasi kilala ko si Renan.

Kilala ko nga ba o dahil nabulag na ako sa pagmamahal ko sa kanya? Anyways, I will always believe in Renan.

"Grace, ikaw ang mahal ko and not Nikita"

May narinig akong boses, it's so familiar that I cannot just ignore it.

"Mahal kita Grace, maniwala ka. Ikaw lang ang babaeng minahal ko ng ganito. I was just using Nikita from the start para mapalapit sa'yo"

My world broke down into pieces. My heart breaks. Nanginginig ako, gusto ko silang sigawan pero sino nga ba ako para kay Renan? Sino nga ba ako para sa mga taong nakapaligid sa akin.

Ang sakit palang makita na may ibang mahal na pala ang mahal mo ngunit mas masakit ang narinig ko na ginamit niya lang ako mula sa simula. Tanga ba ako? Nagmahal lang naman ako? Bakit ko ba naranasan ang ganito? Ano ang ginawa ko sa lahat?

"Kung totoo yang sinasabi mo, may isa ka pang mission upang sagutin kita" narinig kung may sinabi pa si Grace ngunit hindi ko na pinakinggan dahil masakit ang puso ko. Sobrang sakit na parang hindi na ako makahinga. The pain is penetrating through my very own heart, parang sinaksak ng kutsilyo dahil sa sobrang sakit.

Sinabi ko sa sarili ko na hindi na ako magpapauto, ngunit natagpuan ko pa rin ang sarili kung patuloy na nagmamahal kay Renan. Nandito pa rin ang sakit ngunit mas nangingibabaw ang pagmamahal ko sa kanya.

Kung ginamit niya lang ako, sige magpapagamit ako sa kanya dahil mahal ko siya. Kung pinaglalaruan niya ako, sige go lang kaysa naman bumalik ako sa dati na kahit isa walang kumikilala sa presensiya ko. Walang tunay na kaibigan kundi puro paggamit lang.

Ako na ata ang pinakatanga sa buong mundo. I tried once again to be strong. I really love Renan so much.

I wanted him to play on like he's enjoying of using me.

Choice ko rin naman ito eh, kahit parang pinunit na ang puso, heto pa rin ako sa harap niya, ngumingiti kahit bukam-bibig niya si Grace.

Ano ang nakita ko sa'yo Renan? Bakit kita minahal? Naaadik na ata ang puso ko sa'yo. Ang dami kong tanong ngunit kahit isa, walang sagot.

Ngumingiti ako ngunit lumuluha na ang puso ko.

"Renan, mahal kita" bulong ko sa hangin. Ito nalang ata ang tanging paraan upang maipaabot ko ang dadamin ko sa kanya.

Ngunit sa kasamaang-palad, may nakarinig at ang malas ko dahil si Grace pa.

Everything happens so fast, the next thing I know, binubully na ako ng lahat. Every time I walk through the corridors of the Engineering Building, may bumabato sa akin ng itlog and call me nasty names.

Okay lang sa akin, sanay naman ako. Sanay na akong masaktan ngunit ang mas masakit, andon si Renan, tumatawa, nakikisama.

Ang saya niya, atleast napasaya ko na siya. Ito ba ang paraan para lang sumaya siya sa piling ko? Dahil kung oo, handa akong masaktan para sa kanya.

Umuulan ng malakas. Wala akong dalang payong. Walang nakikisabay sa'kin. Sino ba naman ako sa paningin nila? Sabi ko naman people judges your appearance. And here I am, still hoping for one person to come and save me.

Ngunit ilang oras na ata akong nakatayo, wala pa ring dumadating. Masakit din pala mag-assume. Akala ko totoo ang pinapakita niya sa akin. It turns out, it's just a bet para mapasagot niya ni Grace. Ganda ng pangalan, bawi naman sa ugali. Napatawa ako sa aking iniisip.

Akala ko may kapalit ang pagmamahal ko sa kanya, akala ko lang pala. Ikaw na sana ang nagmamay-ari ng puso ko, kaso binasag mo Renan.

Totoo pala ang sinabi nila na 'wag ka mag-assume kasi sa huli, masasaktan ka lang.

Napag-desisyunan ko nalang na maglakad sa ilalim ng ulan. Bumabalik sa ala-ala ko ang lahat ng sakit, buti pa ang langit, nakikiramay sa aking damdamin. Ang mga luha ng hinagpis ang bumabaha sa'king paligid. Mataas at saktong hindi ako marunong lumangoy, handa na akong magpakalunod. Magpakalunod sa sakit.

"MISS! NAHIHIBANG KA NA BA?" may narinig akong sigaw, ang lakas.

"Kung gusto mong magpakamatay, wag ka mandamay ng ibang tao" dugtong ng lalaki. Lumingon ako sa kanya, nanginginig, hindi dahil sa ginaw kundi dahil sa sakit. He stared at my eyes for seconds, kahit malabo ang mata ko, alam kung tumitig siya sa akin.

Pagkaraan ng ilang segundo, lumabas siya sa kotse niya, he dragged me with him inside the car. Walang sabi-sabi, binigyan niya ako ng tuwalya. Hindi ko ito tinanggap, nakatulala lang ako sa kawalan at dahil doon, he wrapped the towel around me, gently.

"Kung gusto mong umiyak, umiyak ka. There's no wrong in crying. Mas masakit kung hindi mo mailabas 'yan"

At dahil sa sinabi niya, ang pagtitimpi ko' y naging hikbi hangga't sa lumakas ang iyak ko. He maneuver his car at andun lang ako, umiiyak ng malakas. Walang ni isang salita ang lumabas sa kanyang bibig, nakikinig siya sa iyak ko.

Hindi ko alam kung ilang oras akong umiyak, basta ang alam ko lang nagpatugtog siya ng musika na para sa akin. The stereo is on and the song hits me, really hard.

𝘈𝘮 𝘐 𝘣𝘦𝘪𝘯𝘨 𝘢 𝘧𝘰𝘰𝘭?
𝘞𝘳𝘢𝘱𝘱𝘦𝘥 𝘶𝘱 𝘪𝘯 𝘭𝘪𝘦𝘴 𝘢𝘯𝘥 𝘧𝘰𝘰𝘭𝘪𝘴𝘩 𝘵𝘳𝘶𝘵𝘩𝘴

𝘞𝘩𝘢𝘵 𝘥𝘰 𝘐 𝘴𝘦𝘦 𝘪𝘯 𝘺𝘰𝘶?
𝘔𝘢𝘺𝘣𝘦 𝘐'𝘮 𝘢𝘥𝘥𝘪𝘤𝘵𝘦𝘥 𝘵𝘰 𝘢𝘭𝘭 𝘵𝘩𝘦 𝘵𝘩𝘪𝘯𝘨𝘴 𝘺𝘰𝘶 𝘥𝘰

'𝘊𝘢𝘶𝘴𝘦 𝘐 𝘬𝘦𝘦𝘱 𝘵𝘩𝘪𝘯𝘬𝘪𝘯𝘨 𝘺𝘰𝘶 𝘸𝘦𝘳𝘦
𝘛𝘩𝘦 𝘰𝘯𝘦 𝘸𝘩𝘰 𝘤𝘢𝘮𝘦 𝘵𝘰 𝘵𝘢𝘬𝘦 𝘤𝘭𝘢𝘪𝘮 𝘰𝘧 𝘵𝘩𝘪𝘴 𝘩𝘦𝘢𝘳𝘵
𝘊𝘰𝘭𝘥 𝘩𝘦𝘢𝘳𝘵𝘦𝘥 𝘴𝘩𝘢𝘮𝘦 𝘺𝘰𝘶'𝘭𝘭 𝘳𝘦𝘮𝘢𝘪𝘯 𝘫𝘶𝘴𝘵 𝘢𝘧𝘳𝘢𝘪𝘥 𝘪𝘯 𝘵𝘩𝘦 𝘥𝘢𝘳𝘬

𝘛𝘩𝘦 𝘱𝘦𝘰𝘱𝘭𝘦 𝘢𝘳𝘦 𝘵𝘢𝘭𝘬𝘪𝘯𝘨
𝘛𝘩𝘦 𝘱𝘦𝘰𝘱𝘭𝘦 𝘢𝘳𝘦 𝘴𝘢𝘺𝘪𝘯𝘨 𝘵𝘩𝘢𝘵 𝘺𝘰𝘶 𝘩𝘢𝘷𝘦 𝘣𝘦𝘦𝘯 𝘱𝘭𝘢𝘺𝘪𝘯𝘨 𝘮𝘺 𝘩𝘦𝘢𝘳𝘵
𝘓𝘪𝘬𝘦 𝘢 𝘨𝘳𝘢𝘯𝘥 𝘱𝘪𝘢𝘯𝘰

𝘚𝘰 𝘱𝘭𝘢𝘺 𝘰𝘯, 𝘱𝘭𝘢𝘺 𝘰𝘯, 𝘱𝘭𝘢𝘺 𝘰𝘯
𝘗𝘭𝘢𝘺 𝘰𝘯, 𝘱𝘭𝘢𝘺 𝘰𝘯

I am the song. I am the grand piano. I wanted Renan to play with me on and on even if it hurts so much that it penetrates through my very own heart and soul. I hope the excruciating pain will overpower me but my love for him is so strong to break.

"Hey Miss, whatever your problems are, I don't fudging care but please love yourself. You look like a mess."

Kung madali lang sana, ngunit naibigay ko na ata lahat ng pagmamahal kay Renan, wala na atang natira para sa akin. So I let him play me like I'm his grand piano.

"And looks like the song reflects you too base from your emotion. Pero again, I don't fudging care about you pero sana tigil-tigilan mo rin maging tanga minsan. Oo, mahirap sa simula. I know it takes time, a very long time to heal pero sana bigyan mo rin ng dangal ang sarili mo. Kung alam mong ginamit ka, 'wag ka namang magpapagamit. Maawa ka naman sa sarili mo. God gave us the gift of life. It is up to us to give ourselves the gift of living well. You should start to change yourself for yourself no other people involve. If you have the ability to love, love yourself first. ꜱᴇʟꜰ-ʟᴏᴠᴇ ɪꜱ ᴛʜᴇ ɢʀᴇᴀᴛᴇꜱᴛ ᴍɪᴅᴅʟᴇ ꜰɪɴɢᴇʀ ᴏꜰ ᴀʟʟ ᴛɪᴍᴇ, ᴋɴᴏᴡ ᴛʜᴀᴛ ʟᴀᴅʏ"

I'm all ears to him but his last statement made me laugh. So hard. Natawa talaga ako, feeling ko ito ata ang pinakamalakas na tawa ko sa lahat. I feel light. Parang gumaan ang pakiramdam ko.

"What the fudge, why are you laughing?" he asked me with his brow raised.

Pero imbes na sumagot mas lalo ata akong natawa. I don't know why pero gumaan talaga ang pakiramdam ko. I hear him scoff at bumaling sa ibang direction ang paningin.

"What's your name?" after laughing so hard, I manage to ask him a question.

"I'm sorry Miss but my name is not worthy of your pronunciation" he sarcastically and smirked. This time natawa na naman ako.

"Why the fudge are you laughing? [he asked disbelievingly but still manage to continue what he needs to say] Okay this may be my last I don't fudging care advice to you, but please don't be like the grand piano. And for your information, you look like a crazy old hag when crying" he said smirking but again I just laugh with my hearts content.

-THE END

This story was inspired by Nicki Minaj's Grand Piano. Sana nagustuhan niyo guys ❤️