Page 33

————-««✼»»————

Memories

————-««✼»»————-

I WAS paying for my train ticket when my mom called me. I answered the call immediately. 

"Hello, Dawn, nasa'n ka?" Her voice was so jolly, and I can't even hide my happiness. 

"Pauwi na, mom. I'm on the train now," sabi ko. I heard her sigh on the other side. 

"Ah, kasama mo ba si AJ?" 

Nanlamig ako sa kanyang tanong. Hindi ko alam kung magiging honest ba ako this time... O magsisinungaling ako? 

She's looking for AJ. 

The boy that she wants for me. The boy that she's been dreaming of is to be my husband. 

"Uhm, mom, he's busy. He can't visit you." I lied. 

Natapos ang pag-uusap namin na puro kasinungalingan lang ang sinagot ko patungkol kay AJ. 

Umupo ako sa isang sulok sabay salampak ng ear pods sa aking tenga. I raised the volume, listened to the acoustic music, and closed my eyes. 

Memories flashed in my mind as I remembered him. 

"Hey, Dawn, smile!" The boy flashed a wide smile before clicking the camera. Huli na para ako'y makangiti.

"Tsk, AJ naman, eh! Hindi pa nga tayo naka-pose. Klinick mo na!" Tila parang batang maktol ko habang nakanguso sa kanya. Nakakainis!

When I was about to turn my back on him, a peck on my lips he gave me froze me.

Nang makabawi ako ay agad ako siyang hinabol. When I got him, I hugged him tightly, like I wasn't afraid to lose him. 

AJ is my world. The person that I want to spend my life with. Siya lang ang taong iibigin ko habangbuhay. 

"Let go of me, Dawn! Nakakakiliti!" He shouted, while a little laughter could be heard from him. 

"No, I won't. I won't ever let you go," I whispered through his ears.

"Promise?" he asked.

"I promise!"

Napamulat ako nang maramdamang may umupo sa tabi ko. Nang lingonin ko ito ay isang matandang babae na may dalang sungkod at basket. Gaya ng iba na halos lahat ng buhok nito ay kulay puti na, kulubot ang balat at nakasuot ng salamin.

Nang mapagawi ang tingin niya sa akin ay ginawaran niya lamang ako ng ngiting sobrang lungkot. Waring sinasabing masaya siya sa panlabas ngunit kabaliktaran nito ang totoo niyang nararamdaman. 

Agad akong nagmano rito at ginawaran din siya ng ngiti. 

"Bless you, apo..." namamaos na ang boses nito, kaya medyo hindi na klaro itong magsalita. 

"Sa'n po kayo pupunta, Lola?" I asked. 

"Tutungo lang akong kabilang bayan," sagot neto. Ningitian ko na lamang ito at isasalampak na sana ang ear pods nang bigla itong magsalita. "Siguro nga hindi kami para sa isa't-isa." 

"Ho?" 

"Sa tagal ng pagsasama namin... wala namang nagtangkang umagaw sa akin sa kanya. 'Yon pala... nagbago na siya... kahit gaano pa katagal kayong nagsama, 'pag hindi na ikaw ang mahal niya. Maghahanap talaga siya ng iba." Hindi ko alam kung sinong tinutukoy ni lola, pero ramdam ko ang sakit sa kanyang mga salita. 

Siguro sa sinabi niya ay tinutukoy niya ang lalakeng naging karelasyon niya noon. 

"Lola."

Nausal ko na lamang habang nakatingin sa kanya. Nakatulala ito sa kabilang parte ng train, kaya napatingin na rin ako rito. 

And there I saw an old man leaning on the glass while listening to the music on his iPod. Pero ang ikalaking gulat ko ay ang taong katabi nito. 

Isang lalaking nakasandal sa kanyang balikat. Smiling while also listening to music. 

AJ? 

I was confused to see him with an old man. Damn! 

Tumigil ang tren kasunod nito ang anunsyo kung saan na ang istasyon namin. Napamulat ang matanda nang ginising ito ni AJ. 

"Lolo, let's go." 

Damn it! 

I really miss his angelic voice. 

Tumayo na sila at lumabas ng tren. Wala sana akong plano na sundan sila at dahil sa kuryosidad ko, tumayo na ako kahit hindi pa ito ang istasyong hihintuan ko. 

Dali-dali akong tumakbo para lamang sundan sila. Nang sandaling tumigil sila sa paglalakad, nakita ko na lang na nakaupo sila sa isang bench sa may plaza. 

Hindi ko alam pero parang may inaantay sila. 

Everything felt so nostalgic. 

'Cause this was the place where he finally asked for my three words. 

May dumating na babae na sobrang pamilyar sa akin.

"AJ, bakit mo pala gusto makipagkita rito?" She innocently asked. Agad nitong ibinigay sa kanya ang tatlong long stem red roses na agad naman niyang ikinatuwa. 

"Hmm... ang bango talaga ng red roses!" She exclaimed. Para talaga siyang bata kapag nakakakita ng pulang rosas. 

"Uhm, AJ, may sasabihin ako... k-kaso... a-ano, eh?" 

"I love you, too." 

Nanlaki ang mga mata ko sa kanyang sinabi. W-Wait? Totoo ba 'yong narinig ko? Nagsabi siya ng---

"P'wedeng pakiulit? Nabingi kasi ako, eh?" 

"Ang sabi ko, mahal din kita!" 

Sobrang saya nila nang marinig ang mga salitang 'yon. Parang iyon na ata ang pinakamagandang regalo'ng natanggap nila sa isa't-isa. 

Ayoko nang saktan ang sarili ko. Ayoko ko nang durugin ang puso ko. 

I turned my back on them and immediately left. 

Sana pala hindi ko na lang sila sinundan.

————-««✼»»————-

T

he next day, ay sobrang bagsak ng balikat ko na parang kahit simpleng pagbangon ay hindi ko pa kayang gawin. 

Kung wala lang akong trabaho, baka nasa kama pa rin ako't nakahilata lang. Matapos kong maghanda para sa trabaho, umalis ako ng bahay na walang agahan. 

Habang naglalakad, pansin ko ang pamilyar na pigura sa kabilang pedestrian. 

He's standing there wearing a black coat and thick glasses. His lips is red as roses and rosy cheeks. 

My gaze was fixed on him. 

When the traffic light turned green, parang bumagal lahat ng bagay sa mundo at tanging siya lang ang nakikita ko. 

I'm still in love with this boy, no matter what. 

And he's also the reason why my heart shattered to pieces. 

Nang nilampasan niya lang ako, doon ko lang naalala na sa buwan ng Pebrero, araw ng mga puso. 

When I was ready to settle with him, fate played us. 

His car crashed when he was on the way to meet me. And now, after the accident, all he remembered was his ex-girlfriend, who happened to be my best buddy, Maddie. 

And I'm happy for them because Maddie and AJ are both now the parents of five children. 

And that's when I realised that he couldn't remember me anymore because of his amnesia. 

————-««✼»»————-