Als ik een luide klank van een toeter hoor open ik mijn ogen. Het is 1 uur 's nachts, het gevecht is begonnen denk ik. Ik loop naar de deur en doe hem open. Onee denk ik John staat tegen mijn hut aan en kijkt me aan, ik wil de deur weer dicht doen maar hij is sneller en komt naar binnen. "Het was niet mijn schuld, zij begon" zegt hij "jij kuste terug" zeg ik "we hebben niet eens een relatie ik ken je pas net.." zegt hij boos. Er komt een lange ongemakkelijke stilte. "Je hebt gelijk" zeg ik "als jij met stace.." "nee." Zegt hij een beetje geïrriteerd "ik hoef geen weerwolven die alleen maar met hun uiterlijk bezig zijn" zegt hij fel "en jij zit bij mij in het ras, dat is veel beter!" Er schiet een brok in mijn keel, er zijn veel dingen die ik kan, maar liegen tegen iemand waarvan ik hou...is een van de dingen die ik niet kan. "Het spijt me" zeg ik zacht "wat is er?" Vraagt John bezorgt. Hij tilt met twee vingers mijn kin omhoog, zodat ik nu recht in zijn mooie blauwe ogen kijk. "Ik..ik ben geen snugn" zeg ik zo zacht dat ik hoop dat hij me niet hoort. Hij wilt zijn hand wegtrekken maar ik pak hem vast "je kan het echt aan niemand vertellen" zeg ik met z'n bange stem dat hij bezorgt begint te worden "asjeblieft zeg wat" zeg ik bijna huilend. Ik voel twee handen om mijn middel gleiden en ik rust mijn hoofd op zijn schouder. "Dat weet ik" fluisterd hij in mijn oor "je bent een Hunter, net als ik." Hij grijpt me nog steviger vast en het voelt fijn. "Blijf je vanavond bij.."zeg ik "ja" onderbreekt hij me "ik blijf bij je." Hij ontspant weer een beetje en ik leg mijn voorhoofd tegen de zijne. Het zien van zijn ogen geeft me een soort boost....ik weet niet waarom. Hij laat zijn hoofd langzaam naar de mijne zakken, dat gevoel in mijn buik dat intieme gevoel van liefde...hij kust me, er rolt een traan over mijn wang, uit geluk...iemand die van me houd denk ik, zou hij de eerste zijn die voor me gaat vechten denk ik. We gaan op mijn bed liggen, hij legt een arm om mij heen, en ik val in slaap.
-
-
-
"Wakker worden slaapkopje" hoor ik zijn bekende stem zeggen "dacht je dat we in dit kamp de hele dag vrij hadden, mooi niet ochtend prinses." Er veschijnt een glimlach op mijn mond en ik kan het niet onderdrukken. "Wat moet ik doen dan" zeg ik terwijl ik recht op ga zitten. "Nou ik heb geen verstand van meisjes maar misschien eerst je haar borstelen?" Zegt hij lachend. Ik kijk in de spiegel en zie een reflex van een ontploft kapsel. "Eh dat is misschien wel een goed idee ja" zeg ik rood aanlopend "maar dat mag jij ook wel doen hoor." Eigenlijk niet want dat door de war gehaalde haar staat schattig, maar je moet een weerwoord hebben als vechter.