"Sofia, 14 jaar is nieuw in ons kamp ze is een snugn" zegt de hoogste meester. Makkelijk denk ik, zo onopgelet of ik geen ander ras ben. Ik zit aan een tafel met de andere weerwolven. Ze kijken me niet eens raar aan. Verder zie ik de fowns de bondgenoten van de snugs alleen mijn vijanden. Dit gaat niet goed komen als mijn alva instinct gaat overheersen gaat dit kamp eraan net als het vorige kamp. "Vanavond houden we een gevecht" zegt de leider "laat het beste ras winnen" Ik steek mijn hand omhoog "wat is er Sofia?" Vraagt hij grinnekend "ben je ba.." "nee" kap ik hem af "wat zijn de regels?" Iedereen kijkt naar de leider "regels?" Vraagt hij "welke regels?" Schatert hij uit. "Is doden toegestaan" vraag ik bloedsirieus, hij kijkt verschrikt en zegt "nee waaro.." "dan doe ik niet mee" Iedereen kijkt me raar aan als ik opsta en naar mijn hut loop, ik ga op mijn bed zitten en begin te huilen 'I wish I could be a normal wolf'. Als ik onderbroken word door het geklop op mijn deur reageer ik geërgerd, maar als ik op kijk zie ik het mooist mooie gezicht dat ik ooit gezien heb. "Ehh, stoor ik" vraagt hij verlegen, "nou eigenlijk wel maar nu mag je wel blijven" zeg ik een beetje hard to get..."oke" zegt hij met rollende ogen. "Wat kom je hier doen?" Vraag ik nieuwschierig "ik vroeg me af waarom je niet mee wou doen als je niet mag moorden..." zegt hij zacht "waarom wil je dat zo graag" Dat raakte me. "IK WIL HET NIET GRAAG HET IS.." ik stop de zin, ik kan het niet vertellen als hij het weet dan...dan ga ik eraan.."wat is het" zegt hij nog zachter dan eerst "niks" de tranen springen in mijn ogen "echt..het is niks" Hij knikt en wil weg lopen "hoe heet je?" vraag ik snel "John" zegt hij verlegen en dan loopt hij weg. Ik loop stiekem achter hem aan, ik wil weten waar zijn hut is. Oh hij kijkt om ik verstop me snel achter een boom. Twee seconden wachten denk ik, nu kan ik weer kijken, ik draai me om en..en..en de tranen springen in mijn ogen is dat..is dat John? Ja dat is John met Stacey (een fown) aan het zoenen...en ineens snap ik waarom de fowns mijn vijanden zijn...bij hun draait alles om uiterlijk en charme...bij ons ras om lijderschap en vertrouwen, iets waar de meeste jongens niet van houden. Ik strompel achteruit met mijn hand voor mijn mond en tranen in mijn ogen, maar mijn ogen houden zich niet van hun af. Dan zie ik dat John me recht in mijn ogen aankijkt en schrikt hij wil Stacey wagduwen maar ze trekt hem steviger naar hem toe, ik begin te rennen naar mijn hut en de tranen rollen over mijn wangen "Soof" ik ren door "SOFIA" roept hij. Mijn tempo verhoogt en ik voel mezelf veranderen niet nu denk ik niet nu asjeblieft niet nu. Net optijd kom ik aan in mijn hut doe de deur opslot en ga in bed liggen. Er word op de deur gebonkt ik weer dat John het is, ik mag niet open doen. Als hij gestopt is val ik in slaap.