Αλεξ pov....
(Υπόσχομαι τελευταιο)

-πρωι-
"Οχι"κουνιεμαι απο εδω και απο εκει.
"Οχι"ξανακουνιεμαι
"ΟΧΙΙ"ουρλιαζω και σηκωνομαι απο το κρεβάτι με κλειστα ματια.
Γαμωτο αλλος ενας εφιαλτης
Πέφτω πισω με δύναμη και προσπαθω να ξανακοιμηθώ.
Θυμαμαι την χθεσινη νυχτα καλα κια παραξενευομαι που δεν την ξύπνησα.
Προσπαθω να την εντοπίσω με το χερι μου πανω στο παπλωμα και οταν δεν την βρίσκω ανοιγω το ενα μου ματι αγκυροβολημένος.
Δεν ειναι εδω.
ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΕΔΩ.
Σγκωνομαι σαν σιφουνας πανω απο το στρωμα και τα ματια μου περιπλανευουνται στον ευρύχωρο δωμάτιο.
Ο καθρευτης,το σκαμπο,η ντουλαπα,το παραθυρο.
Ολα ειναι στην εντελεια.
Σχεδον τιποτα δεν λειπει.
Σχεδον...
Απο το νου μου περναει φευγαλαια η σκεψη οτι μπορει να ειναι κάτω και να μου ετοιμαζει φαγητο.
Φορωντας απλα ενα ασπρο πουκάμισο μου και τα μαυρα δαντελενια εσωρουχα της.
Στην σκεψη αυτη ενα ριγος διαπερνάει το κορμι και οι πατούσες μου σε κλασματα δευτερολεπτου ακουμπουν το κρυο ξυλινο πατωμα.
Φοραω ενα απλο μαυρο μποξερακι και κατευθυνομαι χοροπηδωντας πανω κατω προς την κουζίνα.
Η απογοήτευση μου ειναι εμφανης οταν δεν την εντοπιζω σε αυτο το σημειο.
Δεν μπορει να με αφησε.
Γεγονότα απο χθες μου ηρθαν στο μυαλό

Flashback.
Ειναι απο κατω μου και εγω δεν μπορω ουτε να ανασανω απο το παθιασμενο φιλι που δινουμε.
Η γλωσσα μου με βια ακουμπαει την δικια της σαν να προσπαθει να αντλησει απο μεσα της ολο το οξυγονο.
Καθως κακα τα ψέμματα το οξυγόνο μου ειναι εκεινη.
Οσα σκέφτομαι τα λογια της τοσο πιο πολυ τρελενομαι.
Θελει να της κανω ερωτα.
Τοσο καιρο σκεφτόμουν αυτην την μοναδικη στιγμη και επιτελους γίνεται πραγματικοτητα.
Καθυστερημένα αλλα δεν πειράζει.
Το καλο πραγμα αργει να γινει.
Τοποθετω το χερι μου μεσα απο την μπλουζα της και αρχίζω κυκλικα με το ακροδαχτυλο μου να να ακουμπαω το καυτο της δερμα.
Αυτο την εξιταρει καθως πιο πολυ  ανεστεναγμοι ακούγονται στο χώρο.
Τραβαω την μπλουζα της προς τα κατω απο την μεγαλη θηλια της μπλουζα και παθαίνω συγκοπη.
Σουτιεν?
Οχι σουτιεν...
Ο απο κατω παραπονιεται αρκετά με αυτο το θεαμα.
Ποσο θελω να την νιωσω μεσα μου.
Πως συγκρατουμαι ενας θεος ξερει.
Πιανω το ενα στηθος της και το μαλασσω σαν να ειναι μπιμπερο.
Βογγητα ακουγονται απο το μερος τηε οταν αρχιζω κυκλικα να γλιφω την ρογα.
Την ιδια διαδικασια επαναλαμβανω και στο αλλο μερος.
Βγαζω γρήγορα την μπλουζα της και με λαγνω βλεμμα παιρνω μια καλύτερη ματια στο στηθος της.
Χωραει τελεια στην παλαμη μου.
Ειναι σαν να εχουν φτιαχτει ακριβως για αυτον τον λογο.
Σηκώνει την μεση μου και μου  την βγάζει ετσι ωστε και οι δυο να εχουμε γυμνα κορμια.
Ακουμπαει το στερνο μου και διαγραφει γραμμες.
Βγαζω το παντελονι της με ενα τραβηγμα και αναρωτιεμαι πως δεν σκιστηκε.
Μοναδικο το θεαμα.
Την εχω στο κρεβατι μου με μονο το απο κατω εσώρουχο.
Κατι το οποιο ονειρευομουν εδω και 2 χρονια.
Γλιφω τα χειλι μου και δαγκωνω το εσωτερικό του της γλωσσας μου για να συγκρατησω τον ευατο μου.
Σηκωνεται απο πάνω και βγαζει το παντελόνι μου με ενα βλεμμα ολο λαγνεια.
Αν συνεχισει ετσι βλεπω να τελιωνω στο σωβρακο μου
Θεε μου.ποσο αλλο θα αντεξω?
End of flashback.

Απο τις σκεψεις μου με διακοπτει το τηλεφωνο μου.
Ενα μηνυμα μου έρχεται.
"Άγνωστος"επικεφαλιδα.
"Ακομα και σε αυτο άχρηστος είσαι.Ουτε μια γυναίκα δεν μπορείς να κρατησεις
Υπογραφη
-Αφρο-"
Οριστε?
Απο ποτε εγω δεν εχω το τηλεφωνο της Αφρο καταχωρημένο στον κινητό μου.
Καλα αυτη η γυναίκα ειναι μυστηριο τρένο.
Προχωραω προς τα μπανιο για να κάνω τα απαραιτητα οταν αρχιζω να ξαναεπεξεργαζομαι τα λογια της.
Ποιος αφησε ποια να φυγει?
Ενα λεπτο.
Μηπως εννοει εμενα και την Χριστινα?
Σταματαω οποια πραξη έκανα .
Της εδωσα εγω ποτε αυτο το δικαωμα?
Γιατί παντα αμφιβαλλει.
Ανατρεχω στην στιγμη μας για αλλη μια φορα..

Flashback.
Ειμαστε και οι δυο με τα εσώρουχα.
Βρισκεται απο πανω μου ενω εγω πεθαινω να μπω μεσα της.
Απο την ανυπομονησία μου της σκιζω το εσώρουχο ενω εκεινη βγαζει μια κραυγη ηδονης.
Με τα μικρά της χεράκια κατεβαζει αισθησιακά το εσωρουχο μου προστατεύοντας με το χερι της ολα τα αποκρυφα μερη.
Σειρα μου τώρα.
Πολυ εγινες κυριαρχος μωρο μου.
Με το δεξι μου χερι παραμεριζω τα μαλλια της ενω παιρνω θεση.
Θελω να της δειξω πως αξιζει σε μια γυναίκα η πρωτη της φορά.
Πρεπει να ειναι μαγική,ιδιαίτερη και τωρα ειναι καταλληλη στιγμη να της το δειξω.
Μπαινω μεσα της αργα,σαν να ειναι ενα ευθραυστο μπουμπουκακι ενω εκεινο σιγοψιθυριζει
"Αυτο ειναι"
End of flashback.

Για να μου στελνει κατι τετοιο η Αφρο σημανει οτι η Χριστίνα ειναι στο σπιτι της.
Μαλιστα.
Για να παμε να δουμε τι στο καλο εκανα λάθος παλι.
Καθώς ως γνωστων ποτε μια γυναίκα δεν παραδεχεται τα λαθη της.
Μεγας κανονας που εχω μαθει απο ολες.
Παιρνω τα κλειδιά του αυτοκινητου και κατευθυνομαι στο parking.
Μπαίνω μεσα στην αγαπη(το 🚗μου) και βαζω μπροστά την μηχανή.
Εικόνες μου ερχονται ξανα στο μυαλό και σφιγγω πιο πολυ το τιμονι

Flashback.
Η πρωτη διείσδυση εχει γίνει και νιωθω κιολας οτι θα τελειώσω.
Συγκροτούμε ομως.
Ξαναμπαινω μεσα της για αλλη μια φορα και αυτος ο ρυθμος παραμενει.
Προσπαθώ να της δειξω οτι ετσι θα γινοταν η πρωτη της φορα.
Τοσο μαγικα ενω απο την αλλη προσπαθώ να ελεγχω τον ευατο μου απο το να πάει στο γρήγορο ρυθμο.
Σηκωνει την μεση της πανω και μου σιγοψιθυριζει.
"Αφεσου.Εσυ εισαι η πρωτη μου φορα.Αυτη που θέλω.Αφεσου"
Και τοτε ειναι που το παθος μας κατρακλιζει και ο ρυθμος αυξανεται.
Τα κορμια μας εχουν γίνει ενα και τρανταζονται σε ενα απεριγραπτο ρυθμο.
Ο ηχος που ακογεται ειναι μοναδικος.
Την κραταω κοντα στην αγκαλια μου καθως την νιωθω να τελιωνει.
Μαζι και εγω μετα απο μερικα δευτερολεπτα.
Ξαπλώνω πανω της καθως ακομα δεν εχω βγει απο μεσα της και προσπαθώ να αναπνευσω και παλι κανονικα.
"Μην φύγεις"την παρακαλάω.
"Ποτε ξανα"και την αγκαλιάζω αφου τα κορμια μας εχουν γινει σαν μπαλα.
End of flashback.

Της ειπα να μην φυγει και εκεινη τι εκανε?
Έφυγε.
Και μετα κατηγορούμε κιολας οτι εγω φταίω.
Παταω το γκαζι παραπανω και με την ιλιγγιώδη ταχύτητα που εχω πάρει φτανω σε μερικα λεπτα στο σπίτι.
Ανοίγω την πορτα και την κοπάναω με δυναμη.
Σορρυ αγάπη εχω νευρα.
Χτυπάω το κουδούνι και μου ανοίγει η ίδια αυτοπροσώπως.
Μπαινω αγρια μεσα
"Οταν σου λεω να μείνεις εσυ καταλαβαινεις φυγε?"την ρωτάω.
Με κοιταζει με γουρλωμένα ματια.
Μιλια ομως μηδενική.
"Σε ρώτησα κατι.Θελω απάντηση"απαιτω.
Κοιταζει κάτω.
"Νομιζα οτι το ειπες πανω στο πάθος.Νομιζα οτι αφου θα με εβλεπες διπλα σου ,θα με εδιωχνες.Αλλωστε μια φορά ειχα υποσχεθεί.Δεν ηθελα να με διωξεις.Δεν-Δεν θα το άντεχα"εκμυστηρευεται.
"Και να μην σε βλέπω διπλα μου οταν ξυπνάω το πρωί ενω το βραδυ σου ειχα πει να μεινεις ειναι πιο ωραιο?την ειρωνευομαι.
Δεν μιλάει.
Μονο οι ανασες μας ακούγονται και τίποτα αλλο.
Κουραστικα πια.
Ειμαι ετοιμος να φυγω.
Οταν εκεινη πιανει το χερι μου
"Λάθος μου ενταξει.Λαθος μου.Λαθος μου ολα.Που σε αφησα και τωρα και τοτε."δεν με κοιτουσε.
Σηκωνω το κεφαλι της και τη κανω νοημα να συνεχίσει.
"Σε αγαπαω" μου λεει
Και η καρδιά μου χτυπάει πιο γρήγορα με αυτην της την φραση.
Γίνεται μια καρδιά που εχει Χρόνια να αισθανθει κατι να φτιαχτεί?
Μονο το ιδιο άτομο που την εχει καταστρέψει μπορει να την φτιαξει.
Οποτε η απάντηση ειναι ναι.
Την αγκαλιάζω οσο πιο σφιχτα μπορώ ενω της ψιθυρίζω "και εγω σε αγαπάω".
Ανταποκρινεται και εκεινη στην αγκαλια μου ενω σιγοκλαιει.
"Αντε αμην.Γέννησαμε"ειρωνεύεται μια γυναικεια φωνή.
Η ηχο ηρθε απο την σκαλα και αμέσως κοιταξαμε και οι δυο προς αυτην την μερια.
Ποια αλλη θα μπορούσε να ειμαι εκτος από την Αφρο.??
"Τωρα τιποτα δεν μπορει να παει στραβα."
Ειναι σίγουρη,αισιόδοξη.
Ομως εγω νιωθω οτι κατι εχω ξεχασει.
Το κουδούνι χτυπαει και ενας Αχιλλεας εμφανιζεται απο το γραφειο του κουρελι.
Κοιταζει την Αφρο για μερικα δευτερολεπτα λες και ειναι η τελευταια φορα που την βλεπει και κατευθύνεται προς την πορτα.
Πως μπόρεσα και ξέχασα τον Αχιλλεα?
Ημουν τόσο απορροφημένος με τα δικα μου δράματα που τον ειχα ξεχάσει τελείως.
Τι φιλος ειμαι εγω.
Νιωθω απαισια.
Η Αφρο τον κοιτάει ακόμα ενω δεν μπορεί να ξεκολησει τα ματια της απο πανω του.
Τι εχει γινει μεταξυ τους.?αναρωτιέμαι
Η πορτα ανοίγει και ενας κυριος μπαινει μεσα με στολη.
Ολοι φαινεται να εντυπωσιαζονται με την παρουσία του αστυνομικού εδω εκτος απο τον Αχιλλεα.
"Ο κυριος Αχιλλεας Μανροι??"ρωταει δηθεν ευγενικά.
"Εγω"αδυναμα προφερει την λεξη ο ενδιαφερόμενος
"Συλλαμβάνεστε για την δολοφονια του Μιλτου Παπαπέτρου.Οτι πειτε θα ειναι εναντίον σας στο δικαστηριο για αυτο το λογο καλυτερα να σωπασετε."
Ολοι εχουμε μεινει αδρανεις στα γεγονοτζ που διαδραματίζονται.
Κανεις δεν μιλαει,δεν κανει κινηση να ρωτήσει
Οταν η πορτα κλείνει,η Αφρο πεφτει κατω φωνάζοντας
"Αχιλλεααααααα"

Χευυυ
Μην με σκοτώσετε πολυ.
Ο αδελφός μου τελικα ηταν αρρωστος και πηγε στο νοσοκομειο.
Σκουλικοειδιτιδα
Αν γράφεται έτσι😂
Ναι ο Αλεξ και η Χριστίνα μαζι.
Τελευταιο παρτ για αυτους.Τωρα ξαναπαμε στην ιστορία.
Θα μαθουμε τι γινοταν στο σπιτι την ημέρα που ο Αχιλλεας ειπε στον Αλεξ να προσεχει την Αφρο κ.α μεταξυ του ζεύγους.
Οποιος δεν θυμαται ο Μιλτος ειναι ο σωματοφύλακας.
Επισης αν θυμαστε σε προηγουμενα κεφαλαια ο Αχιλλεας ειχε βαλει καποιον να απαγαγει τον Μιλτο.
Τιποτα αλλο δεν ξέρουμε.
Αν έγινε.
Τι εγινε.
Ποιος ήταν.
Πως εγινε.
Κ.α
Και θα μεινετε με την απορία για λιγο καιρο.
Δεν λεω τίποτα.
Σεξ επισης είχε αυτο το κεφάλαιο.
Τα σχολια του προηγούμενου κεφαλαιου θα τα διαβασω μολις συναντηθω με την φιλη μου για να παρουμε μια αποφαση.
Ευχαριστω πολυ ολες που απάντησαν.
I love you all.
Byeee.
Xoxo Angelina💋