AFRO POV

Και εαν σε εχω?
Ειναι σαν να μην σε εχω.
Και εαν εισαι καπου εδω?
Εγω πως θα σε βρω?
Με την καρδιά θα απανταγαν μερικοι αθεράπευτα ρομαντικοι.
Η καρδιά παντα σε οδηγεί στο σωστο δρομο.
Η καρδιά...
Και εαν δεν έχεις?
Και εαν δεν έχεις καρδια.
Γνωριζω ότι ολοι οι άνθρωποι εχουν καρδια αλλα μιλάω για αυτους που δεν νιώθουν.
Αυτους τους ονομαζω κλινικα νεκρους.
Είναι ενας ορισμος που εχω δώσει σε ορισμενους ανθρώπους που δεν εχουν την δυνατότητα να νιωσουν αυτα τα γλυκα συναισθήματα.
Ο δικος μου λογος.
Είναι οι αντίξοες συνθηκες.
Είμαι φυλακισμένη σε αυτο το μπουντρούμι τουλαχιστον 1 μηνα
Το φαγητο ειναι ελαχιστο
Το νερο είναι ελαχιστο.
Το φως ειναι ελαχιστο.
Και οι ελπιδες μου να βρεθω έχουν καταλήξει στο ελαχιστο.
Ποναω..
ΜΕ ΑΚΟΥΕΙ ΚΆΝΕΙΣ?
Ποναω.
Που είσαι?
Είχες πει οτι παντα θα εισαι εδώ.
Με ψάχνεις?ή νομίζεις οτι σε εγκαταλείψα?
Το παιδί σου δεν το σκεφτεσαι?
Ψαξε με.
Ψάξε με.
Ελα μια φορα και φυγε.
Να δω μονο οτι εισαι καλα.
Ελα μια φορα και αγκαλιασε με.
Να νιωσω αυτον τον ζωλογικο κηπο στην κοιλια μου.
Και μετα φυγε ρε άνθρωπε.
Ελα μια φορα και φιλα με.
Να μην μπορέσω να αναπνεύσω φυσιολογικα.
Να νιώθω ζαλισμενη.
Και φύγε
ΦΥΓΕ ΜΕΤΑ.
Ελα μια φορα και κοιτα με.
ψιθυρισε μου σε αγαπαω.Ψιθυρισε μου οτι ολα θα πάνε καλα και φυγε.
ΕΛΑ ΜΙΑ ΦΟΡΑ
Ελα...
Μου λειπεις.
Βηματα ακούγονται και εγω κουρνιαζομαι στην κουβέρτα μου.
Σαν φυλαχτό την εχω την κουβερτα.
Λες και με προστατευει απο τον εχθρο.
Ειρωνεια?
Η ξυλινη μεγαλη πόρτα ανοιγει και μεσα μπαίνει εκεινος.
Ο αντρας που με κρατάει αιχμαλωτη τον τελευταιο μηνα.
"Σου έλειψα?"ρωταει σχιζοφρενικα.
Αυτο έχει γινει ρουτινα.
Καθε μερα αυτες τις 2 λεξεις λεει
"Οχι"του απανταω χαμηλα.
Αφηνει το φαγητο πανω στο τραπεζι ησυχα.
"Ψευτρα."κουνάει το χερι του σαν ντιβα και εξαφανιζεται απο το οπτικο μου πεδιο.Κλειδώνει την πορτα και καπουτ.
Καπνος.
Τόσο γρηγορα εφυγα και εγω απο την ζωη του Αχιλλεα.
Μεσα σε δευτερόλεπτα ολα αλλαξαν.
Με αγαπάει ακομα?
Με σκέφτεται?
Η κοιλιά μου τελευταια κανει περιεργους ηχους.
Φοβάμαι..
Μήπως το μωρο μου δεν ειναι καλα?
Μηπως...?
Το φαγητο μυρίζει χάλια.
Αλλα πεινάω.
Πρεπει κατι να φαω.
Οχι για εμενα αλλα για το παιδι μου.
Γιατι πια μανα δεν αγαπαει το παιδι της?
Ολες αγαπανε απλα δεν ξερουν να το δειχνουν μερικες.
Σηκωνομαι αηχα απο το πατωμα και σιγα σιγά με τις ενοχλήσεις ακομα στο στομαχι κατευθυνομαι στο μικρο τραπεζάκι.
Καθομαι στο μικρο σκαμπο και λαιμαργα τρωω το απασιο φαγητο εκεινου του αντρα.
Πως μπορει να μου βαζει τοσο λίγο?
Εχω 2 ζωες να θρεψω...
Γιατι υπάρχουν τετοιοι άνθρωποι?
Γιατι?
Κανείς δεν γεννήθηκε ετσι.
Γιατι εγιναν ετσι?
Κανεις δεν του αναγκασε να κανουν αυτήν την δουλειά.
Το χρημα φταίει?
Σίγουρα θα ζητησει χρηματικο ποσο απο τον Αχιλλεα για να με φερει πίσω ζωντανη.
Ισως βεβεια ειναι η απληστία λογικα των ανθρωπων να θελουν παντα περισσότερα απο οτι εχουν.
Για ποιο λογο?
Για να  αναδείχθουν σε ατομα που δεν δίνουν μια για την παρτη τους?
Για να εχουν μια ευχάριστη ζωη μεσα στα πλούτη?
Χωρίς ομως την αγάπη.
Συνηθως τους απληστους ανθρώπους τους προσεγγίζουν άπληστοι.
Ειναι κυκλος και γυρίζει.
Βηματα ξανακουγονται.
Και τα ματια μου γουρλωνουν.
Η πόρτα ανοιγει και μεσα μπαινει εκεινος
"Χααα"αναφωνει.
Λογικα για να με τρομάξει.
Μπασ στο καλο σου καλε.
Τρομαξα.
Δεν βλέπεις.
Κρεμαστηκα στο φωτιστικό.
"Σημερα θα δεις το μπαμπακα σου,τον αντρουλη σου για τελευταια φορα.Φροντισε να εισαι υπερλαμπρη.Πως θα πας στον παράδεισο με τα χαλιά που έχεις.Θα νομιζουν οτι εισαι ζωο"χλευάζει
"Ο-ο Αχι-ι.."
Πριν προλαβω να ολοκληρωσω με διακοπτει.
"Καλα μεχρι να το πεις νυχτωσαμε.Ναι έκεινος"
Βαζει τα πόδια του το ενα πανω στο αλλο.
"Λοιπον.
ντυσου δεν ξερω τι θες να κάνεις έχεις 10 ωρες στην διαθεση σου.
Νομίζω φτανουν και περισσευουν.Αντιος"
Και η πορτα κλείνει.
10 ωρες.
10 ωρες και νεκρη.
Μπαμ και κατω.
Τι ειρωνεία.
Τοσο καιρο ηθελα να ζησω.
Ελευθερη.
Ξεγνοιαστη.
Να κάνω οικογένεια,παιδια με τον αντρα που αγαπω.
Και τωρα που τα ειχα ολα αυτα.
Τα εχασα.
Το μονο που ηθελα ηταν να ζησω.
Τοσο κακο ειναι να θες να ζήσεις?
Διεπραξα καποιο αδικημα και πρέπει να κατηγορηθω?
Κατι μεσα μου φωναζει οτι ετσι ειναι η ζωη.
Αδικη.
Αλλα οχι
ΟΧΙ.
θελω να εχω happy end.
Θελω να ζησω το παραμυθι μου και ας ειναι και ψεύτικο,ουτοπικο.
Θελω να ζησω!
Κατευθυνομαι στο κρεβατι.
Θα κοιμηθώ.
Ισως δω καποιο ονειρο και ετσι μπορέσω να ονειρευτω τον κοσμο που θα ηθελα.
Τα μάτια μου κλεινουν και το ταξίδι συνεχίζεται εκει.
==============================
9 ωρες μετα
Εχω σηκωθεί.
Εχω κανει μπανιο.
Τα μαλλια μου μυρίζουν μεντα.
Δεν χορταίνω να μυρίζω αυτο το αρωμα.
Μου θυμίζει εκεινον τον αντρα.
Τον Αχιλλεα.
Ακομα θυμάμαι πως με αγκάλιαζε.
Πως με φιλαγε.
Πως μου ελεγε Σαγαπαω.
Η πορτα χτυπάει και οι σκεψεις μου διακόπτονται
"Σε 15 λεπτα εξω"
Ανοιγω την ντουλάπα και βγαζω το μοναδικο ρούχο που υπαρχει.
Ενα ροζ φορεμα με δαντελες που μπορω να πω κολακευει την μεγαλη κοιλια μου.
Βαζω τα μονα παπούτσια που εχω και βγαίνω εξω
Με πιανει απο το μπρατσο και με σπρωχνει προς την εξώπορτα σαν σακι.
"Σου ειπα σε 15 λεπτα να εισαι ετοιμη.εξαιτίας σου ισως αργησουμε.Προχωρα"
Με τοποθετεί στο αμαξι και μου βάζει τις αβολες για εμένα χειροπαιδες.
Αναστενάζω αηχα.
Σε λιγότερο απο 1 ωρα θα ειμαι νεκρη.
Θελω τοσο πολύ να γελασω αλλα ταυτόχρονα να κλάψω.
Πια θα ειμαι ελευθερη.
Νεκρη ελευθερη.
Ειρωνεια έτσι?
Σημειο αδυνατου θεωρειται όπως και οι ελεύθεροι πολιορκημένοι.
Ενας τιτλος.
Με ενα πολυ ωραιο κρυμμένο νοημα.
Κατα τη διάρκεια του ταξιδιού μου,σκεφτομουν το ονειρο που είχα δει..πως μπορει να ερμηνευτεί αραγε?
Αν και το ενστικτο μου μου λεει οτι δεν θα εχει καλη καταληξει η ολη ιστορια.
Ήμουν στον ωκεανό πανω σε μια βαρκα.
Τα ρουχα μου φαινοντουσαν πολυφορεμενα και μεσα στους λεκεδες.
Ορισμενα κοσμήματα μεγαλης χρηματικης αξιας προσδιδαν οτι καταγομουν απο πλουσια οικογενεια.
Βρισκομουν ξαπλωμενη στην βαρκα κοιτάζοντας τον ουρανο και περιμένοντας ποτε θα πεθανω απο την παντελούς έλλειψη τροφιμων και νερού.
Ο ήλιος με εκαιγε και ενιωθα τα μαγουλα μου να κοκκινιζουν(οι κοπέλες που ειναι σαν φαντασματα σαν και εμενα δλδ εχουν ασπρο δερμα θα καταλαβουν αυτην την στιγμή😭)
Δεν εκανα τιποτα.
Ουτε να ψάξω για βοηθεια.
Απλα καθόμουν και περιμενα τον χάρο να με πάρει.
Οταν επιτέλους μετα απο μέρες ξεψύχησα.
Είδα τον Αχιλλεα μου να με ψάχνει σαν μανιακος και να βρισκεται διπλα μου ακριβώς.
Εαν ειχα προσπαθησει τουλαχιστον να σηκωθώ θα ειχα σωθεί.
Θα με είχε δει.
Αλλα εγω τα παρατησα.
Αφεθηκα.
Ισως επειδή ειχα κουραστεί.
Ισως επειδή ημουν απαισιοδοξη.
Ισως επειδή ειχα περάσει πολλά.
Δεν γνωρίζω.
Σκεφτομαι οτι το ονειρο αυτο προμηνευει πολλα.
Ισως πρεπει να...
Οι σκέψεις μου διακοπτονται απο εκεινον
"τι περιμένεις?να σου ανοιξω την πορτα?"
Αμεσα βγαινω απο το αυτοκινητο.
Βρισκόμαστε σε ενα εγκατελειμενο πάρκινγκ.
Εδω θα γινει η ανταλλαγη.
Ειναι χαζος ο Αχιλλεας?
Μας σκοτώνει και φεύγει με το χρήμα.
Ο απαγωγεασ κάθεται πανω στο ακριβο αυτοκινητο και περιμένει.
Έχει περασει καμποση ωρα και ακομα δεν εχει ερθει.
Που ειναι?γιατι αργει?
Ολες αυτες οι σκέψεις με βασανιζουν.
Έχει περασει ηδη μια ωρα και ο απαγωγεας εχει ηδη καπνισει 5 τσιγάρα.
Σβήνει και το τελευταιο του και φωνάζει
"Σηκω μπες μεσα"
Τι?
"Οχι.Ας περιμενουμε λιγο.Θα έρθει"
Θα ερθει .
Δεν μπορεί.
Με αγαπάει.
Ξέρει οτι αν δεν ερθει εγω θα βρεθω νεκρή σε κανενα χαντάκι.
Και οχι μονο εγω αλλα και το παιδι του.
Λες να βρήκε καμια Ρωσίδα και εμενα να με παρατησε.
Εμεινε εκεινος ομως 1 μηνα χωρίς σεξ?
Αυτος που κανει καθε μια ωρα?
Τέλεια.
Οι πιθανότητες συνεχως αυξανονται.
Εκεινος βγάζει το οπλο και Όλα σταματάνε.
Οπλο??????
"Μπες μεσα ειπα"ψιθυριζει αγρια
Χωρίς να παρακουσω τις εντολες του, μπαινω μεσα στο αμαξι.
Και τωρα τι?
Που θα με πάει?
Θα με σκοτωσει?
ο Αχιλλεας γαμωτο γιατι δεν ηρθε?
Με ξέχασε?
Δεν με αγαπαει κατεληξα.
Τρόμος αρχίζει να με κυριεύει και κραταω σφυχτα την κοιλιά μου.
Προσπαθώ να καθησύχασω το μωρό μου.
Ολα καλα σκεφτομαι
Ολα καλα θα πανε.
Βαζει μπρος το αμαξι και με μεγαλη ταχυτητα φευγει απο το αυτο το μερος.
Παιρνει το τηλ του και πληκτρολογεί εναν αριθμο.
Απο οτι καταλαβαινω το αλλο ατομο δεν το απανταει και πετάει το κινητο προς τα πισω καθίσματα.
"Γαμωτο γαμωτο γαμωτο"χτυπαει ατσαλα το τιμόνι και με τα χερια του και με το κεφαλι του.
Στο τρελοκομειο χρειάζεται να παει.
Σταματάει να κοπανιεται και με κοιτάει αγρια.
Χαμογελαει σατανικα.
Ωχχχ
Ωχ ωχ ωχ ωχ ωχ
"Τωρα θα του δείξω τι θα πει να τα βαζει με τον Άγγελο Στεργιου"
Πειραζει λιγο τα μαλλια μου και στραβοκαταπινω.
Γκαζωνει και μετα απο λιγα λεπτα βρισκομαστε εξω απο το σπιτι-φυλακη μου.
Με τραβάει απο το χερι τοσο δυνατα που φανταζομαι θα μου αφησει σημάδι.
Με πεταει μεσα στο σπιτι και ξεντυνεται.
ΞΕΝΤΥΝΕΤΑΙ?
ΓΙΑΤΙ ΞΕΝΤΥΝΕΤΑΙ ΜΠΡΟΣΤΆ ΜΟΥ?
" ο αντρουλης ειναι ενα παρα πολυ κακο παιδι και πρέπει να τιμωρηθει.Και αφου δεν μπορω να τιμωρησω εκεινον.Θα τον τιμωρήσω μεσω εσενα"
Μαζευω και σερνομαι προς τα πισω.
Καταλαβαινω τι παει να κανει.
"Οχι.Φυγε.Μην.Σε παρακαλώ"
Αρχιζω να κλαιω χωρις σταματημο
"Οοο μην ανησυχεις θα σου αρεσει πολύ"
Αρχιζει και αγκιζει τα μαλλια μου απαλα ενω εκεινος εχει βγαλει το πουκαμισο του.
Εχει τοποθετησει το οπλο του διπλα στο κομοδινο.
Εγω ουρλιαζω να μην κάνει αλλο ενα βημα πιο κοντά αλλα εκεινος ανεγγιχτοσ αρχίζει να μου βγαζει τα ρουχα.
Τον σπρώχνω.
Τον χρυπαω.
Του φωναζω.
Τον βρίζω.
Ειμαστε στο πατωμα γυμνοί και ειναι ετοιμος για την εισχωρηση.
Ο θάνατος μου θα γινει αργος.
Πολύ αργος.
Τοτε σκεφτομαι το όνειρο.
Το ονειρο που μου ελεγε να μην τα παρατήσω.
Πρεπει να μην τα παρατησω.
Και ας τι να με εγκαταλείψε εκεινος?
Θα συνεχίσω μονη μου.
Μπορώ.
Πρωτα πρέπει να πάρω το οπλο.
Κουνιεμαι σαν χταπόδι για να μην πάρει αυτο που θελει ενω ταυτοχρονα ερχομαι πιο κοντά με το οπλο.
"Κατσε ησυχα"φωναζει και ακινητοποιει τα χερια.
Του δαγωνω το χερι και εκείνος βγαζει ενα αναφιλητο και με αφήνει.
Αρπαζω το οπλο και τον στόχευω.
Ομως δεν ριχνω.
Δεν του ριχνω.
Δεν μπορω.
Ειναι άνθρωπος.
Εχει ζωη.
Και εκεινος θελει να ζησει.
Εκεινος με κοιταει τρομαγμενος και μου λεει να αφησω το οπλο κατω ηρεμα.
Πριτσ.
Σιγά μην το κανω ηλίθια είμαι.
Δεν θα πυροβόλησω καρδιά.
Δεν μπορω να το κάνω
Έτσι πυροβολώ το ποδι του και αρχιζω να ντυνομαι γρηγορα.
Η πορτα σπαει και μεσα μπαινει...
Τ-τι-ι??
Δεν μπορει να ειναι αυτος.
Αδυνατον.
Τι κανει εδω?
"Αχ-χιλλ-λεα-α"τραυλιζω.
Εκεινος μόλις με βλέπει με αγκαλιαζει τοσοσφικτα.
"Μωρο μου ,μωρο μου ,μωρο μου"ολη την ώρα λεει αναμεσα στα αναφιλητά μας.
"Μου ελειψες"συνεχίζει και με παιρνει σαν νυφη απο αυτο το μερος.
Δεν το πίστευω οτι τελειωσε.
Δεν το πιστεύω.
Νιωθω ενα πονο.
Λογικα θα ειναι απο την αμετρητη χαρα.
Μου φαινεται σαν ονειρο οτι ζω και βρίσκομαι στην αγκαλια του Αχιλλεα μο.
Εξω απο το κτηριο βρισκεται η αστυνομια δλδ το περιπολικο και ενα ασθενοφόρο.
Με τοποθετει μεσα.
"Γρηγορα ξεκινατε"και το ασθενοφορο φεύγει.
Βλεπω τον Αχιλλεα μου να με φιλάει,να με αγκαλιαζει ,να με αγκιζει και να κλαει
"Γιατι κλαις?"ψιθυρίζω αργα και νιωθω την δυναμη μου να με εγκαταλείπει.
"Δεν επρεπε να ακουσω τους μπάτσους.δεν έπρεπε.Και καλα μεγαλύτερες πιθανότητες επιβίωσης.Σκατα με μαρμελαδα"
Χτυπάει το ποδια του.
Με βλέπει τρομαγμενη.
"Ολα θα πανε καλα"μου ψιθυριζει και όπως σκουπιζει τα ματια του αντικριζω το αιμα.
Αυτο ειναι που νιωθω τοση ωρα.
Με χτύπησε και εκεινος με το οπλο.
"Μονο μην κλεισεις τα ματια σου μωρο μου.Σε παρακαλω"εκλιπαρεί με δακρυα στα ματια.
Μου χαϊδεύει τα μαλλια.
Και αυτο ειναι οιυ καλυτερο.
Βρίσκομαι περα απο καθε φαντασία.
Ο Αχιλλεας Μονροι με αγαπαει.
Ειμαι δικη του για παντα.
Τον κοιταζω ποσο αγχωμενος ειναι αλλα ταυτοχρονα ποσο τελειος.
"Με αγαπας?"ψιθυριζω
"Αφρο μου φυσικα σε αγαπαω"
Μετα απο μερικα δευτερολεπτα καταλαβαίνει γιατι το λεω.
"Οχι"σηκώνεται πανω
"Αφρό.Μην τολμισεις να κλεισεις τα ματια σου.ΔΕΝ ΞΕΡΩ ΚΑΙ ΕΓΏ ΤΙ ΘΑ ΓΙΝΕΙ.μην κλείνεις τα ματια σου μωρό μου.Υπόσχεσου του"
Ομως εγω δεν μπορω να το υποσχεθώ.
"Συγγνωμη"ψιθυρίζω και τα ματια μου κλείνουν για εναν αλλο κοσμο όπου εγω και εσυ θα ειμαστε μαζι.
Θα ξαναγεννηθουμε μεσα απο τις στάχτες του ερωτα μας και θα είμαστε μαζι.
Αυτα ελεγα στον ευατο μου έτσι ωστε να με καθησύχασω.
Και ειχα δικιο.
Σε 100 χρονια απο τωρα ο Αχιλλεας και η Αφροδιτη θα ξαναγεννηθουν.
Με διαφορετικα ονοματα αλλα με τον ιδιο εκκεντρικο χαρακτηρα τους και θα ζησουν σε εκεινην την εποχη για πολλα Χρόνια ευτυχισμένη.
Αυτο ειναι ενα happy end.
Αλλα για να καταφέρεις το happy end θα πρέπει να περάσεις αρκετές φουρτινες.
Παλεψε και δεν θα απογοητευεις.

Τέλος🌹

Χευυ.
Ξερω εχει πέρασει καιρός
Αλλα δεν ηθελα να τελειωσω την ιστορία.
Ηθελα να την συνεχίσω.
Ενιωθα οτι εχανα ενα κομματι του ευατο μου.
Τωρα αυτη η ιστορία θα μου λείψει αρκετα.
Και εσεις θα μου λειψετε.
Ελπιζω να τα πουμε στην αλλη ιστορία μου.
2000 λεξεις παρακαλώ😭
Εχω να πω μερικα πράγματα.
Bts
Exo
Blankpink
Ποιοι τους/τις ξέρουν?
Και επειδή με αγαπατε❤
Σε 27 μερες αρχιζουν τα σχολεια.😈
Τα λεμε γλυκές.
Xoxo Angelina😎