"Αφρο;;"ρωταει από θαυμασμο;;Περιεργεια;;Αγχος;
Ξεροκαταπινω.
Τι πρεπει να κανω τωρα?
Το μονο που ξερω ειναι οτι  θελω  να τον αγκαλιασω.
Να τον φιλησω.
Να του εξηγησω.
Ομως μιλια δεν βγαινει απο το στομα μου.
Ειναι σαν να προσπαθώ να μιλήσω αλλα ο εγκεφαλος μου δεν δινει το καταλληλο σημα για καμια εντολή.
"που ήσουν;;"απορεί απεγνωσμενα και λυπημένα.
"Μου...."σταματαει την πρόταση του και κοιταζει το πατωμα
"Μου ελειψες"παραδεχεται λες και εκανε κάποιο έγκλημα.
Ντρεπεται.
"Ξερω οτι δεν εισαι υποχρεωμένη να ερχεσαι.Απλα ανησύχησα"Ξανα μιλάει.
Σηκωνει το κεφαλι του πανω απορημένος.
Λογικα αναρωτηθηκε αν ακομα βρίσκομαι στην θεση μου γιατι απάντηση δεν επαιρνε μονο σιωπή.
"Τι εγινε?"ρωταει αγχωμενα.
"Εισαι καλα?"συνεχιζει
Το βλεπω στα ματια του ,θελει να μιλησω.
Πρεπει να μιλήσω και αυτο κανω.
"Οχι"απανταω μετα απο το μακρυ διαλογο που ειχε μονος του και τα δευτερόλεπτα που κυλουσαν.
Τα ματια του γουρλωνουν.
"Τι έχεις?"ρωτάει τσιριχτα λες και ηρθε η συντέλεια του κοσμου
"Μουν λείπεις"και τα κλάματα με πιανουν
"Μου λειπει το αρωμα σου,το προσωπο σου,τα χειλι σου,τα πειραγματα σου.Ολα.ΟΛΑ ΜΟΥ ΛΕΙΠΟΥΝ.Μου λειπει ο τρόπος που με έκανες να γελω ,ο τροπος που γελας.Ο τροπος που νιωθω μαζι σου.Μου λειπει.Μου λείπω.Τίποτα δεν φαίνεται ιδιο.Ολα αυτα που καναμε μαζι,τα εκανα και εγω.Για να αναπληρωσω το κενο.Αλλα τιποτα.Παρεμενε.Με τις αναμνήσεις.Δεν το μπορω αλλο.Εμεινα σπίτι.Εμεινα σπιτι για 1.μηνα και δεν το ηξερα καν.Γιατι δεν με ενοιαζε.Νομιζα οτι ειχε περασει μονο μια μερα.Μακρια σου νιωθω κληνικα νεκρη.Γιατι?Γιατι?"
Ο Μακρύς μονόλογος μου σταμάτησε.Τα χερια μου βρισκονταν στο πρόσωπο μου ,σκουπίζοντας τα δάκρυα.Ομως καθε φορα που το έκανα,έβγαιναν αλλα.
Δεν κοιτοζομασταν.
Ή μαλλον εγω δεν το κοιταζα.
Ακουσα την καρεκλα να τρίζει δείγμα οτι σηκωθηκε πανω.
Σηκωσα απροθυμα το κεφαλι μου για να δω που κατευθυνεται.
Αλλα εκεινος για αλλη μια φορα με εξεπληξε.
Αρχίζε να κανει γυρους χωρις να μιλάει σκεπτικός, αμίλητος.
Τα ματια εκλεισαν και στο προσωπο του εμφανιστηκε ο πονος
"Δεν θελω να ξαναέρθεις"
Και τα ματια μου γουρλωσαν.
"Τιι-ιι?"τσιριξα και ανασηκωθηκα γρήγορα απο την καρεκλα.
"Τι λες?ακουγες τι ελεγα τοση ωρα?"τον ρωτάω
Βρισκομαστς λιγα μέτρα μακριά
"Ακουσα"και ενα πικρο γελιο εμφανιστηκε στο πρόσωπο του.
"Δεν φαίνεται"φωναξα ειρωνικα
"Και εσυ καταλαβες οτι εγω πρεπει να ζησω μακριά σου?"του αντιγυριζω
Γυριζει και με κοιταζει.
Τα ματια του με καινε.
"Ναι"απανταει μονολεκτικα
"Οτι και εαν κάνουμε παντα καποιος ή κάτι θα μπαινει εμποδιο.Δεν μπορω να σε βλεπω δυστηχισμενη εξαιτιας εμενα.Δεν το αντεχω να σκέφτομαι ότι εισαι στεναχωρημένη.Ποναει πιο πολυ απο οσα φανταζεσαι"
"Και νομίζεις οτι αν μεινω μακρια σου ,δεν θα ειμαι"τσιριζω
Δεν μπορει να μου το κανει αυτο.
"Θα εισαι.Αλλα για ένα μικρό χρονικο διάστημα.Θα προχωρησεις θα κάνεις μια νεα αρχη.Με..."ξεροκαταπινει.
"Με κάποιον καλυτερο"
"Δεν το εννοείς"μιλαω αποφασιστηκα
"Δεν μπορείς να με χωριζεις.Απλα δεν μπορείς να το κανεις."συμπληρώνω
Τα μαγουλα μου ειναι υγρα.
Εκεινος μιλαει αλλα εγω επικεντρώνονται σε κατι αλλο.
Μια αναμνηση που καποτε μου ειπε καποιος.
------
"Αρα ξερετε καλα τον αντρα σας?"ρωτάει ο αστυνομικος
"Φυσικαα"απαντάω.
"Επομένως,ξέρετε και για τον παρανομο δεσμο του"χασκογελαει και η πόρτα κλείνει.
---------
"Σε αγαπαω"ακουω μολις τελειώνει το μονολογο του "αλλα ειναι για το καλο σου"
Ενα τρανταχτό γελιο με καταβαλει.
Δεν το πιστευω..
Ημουν τοσο τυφλή.
Καλα λενε οτι ο ερωτας σε τυφλώνει.
Παλι πας να με κοροϊδέψεις Αχχιλεα.....
ΠΩΣ ΜΠΟΡΕΣΕΣ.????
Τερμα πια.
Δεν θα ξαναλυγισω ετσι.
Εκεινος με κοιταει προσηλωμένος και απορημένος
"Ωω μωρο μου.Βραβειο οσκαρ αξίζεις για την καλυτερη ηθοποιία.Πως μπόρεσα να μην το καταλαβω νωριτερα?πως?Τι ηλίθια που ειμαι.?"
Πως?
Πως?
Πως?
"Για ποιο πραγμα μιλας?"αναρωτιεται και καλα εκεινος
"Ξέρεις για ποιο πράγμα μιλαω"φτανω απεναντι του και τον κοιταζω
"Οχι δεν ξέρω"απανταει αυστηρα
"Που ειναι ο παρανομος  δεσμος σου?που την κρύβεις?"κανω μια στροφή γυρω του.
Λες να υπαρχουν και καμερες?
Η φαντασια μου οργιαζει και οχι με πονηρό τροπο
"Τι λες?"ρωταει
"Οοο ελα τωρα.Δεν με παιρνας για τοσο ηλιθια.Τα εμαθα τα νεα σου.Ποσο ειναι?Ποια ειναι?ειναι ομορφη?"
Δεν απαντάει με κοιταει
"Μαλλον ξέρεις κατι.Δεν θέλω να μου πεις ,ουτε να ακουσω το οτιδηποτε.φεύγω"
Κανω ανάστροφή αλλα με ποιανει και με γυρνάει.
"Οχι σωματικη επαφη"φωνάζει δυνατά ο αστυνομος και ο Αχχιλεας με αφηνει
"Ποιος στο είπε αυτο?"
Τι?
Αυτο αναρωτιέται?
Απο ποιον το εμαθα?δεν θα προσπαθήσει να δικαιολογηθει τουλαχιστον.
"Δεν σε πιστευω"ξεφουρνιζω
Και φευγω τρέχοντας
"Αφρο"ακουω να φωναζει
"Αφρο"
Δεν μενω αλλο.
Φευγω.
Μια για πάντα...
...................
Αφηγητής
Ο ενας και ο αλλος.
Εκείνος και εκεινη.
Μαζι και χωρια.
Ενας εφαβλιος κυκλος.
Μονο που τωρα βρισκομαστε στο χωρισμό.
Και οι δυο φυλακοι.
Ο ενας κυριολεκτικά και η αλλη μεταφορικα.
Ο καθένας ζει στο δικο του κοσμου λογω εξωγενων παραγόντων.
"Εκανα αυτο που ήθελες"λεει ο Αχχιλεας δακρυσμένος σε μια γωνια με λίγο φως να πεφτει πανω του.
"Ασε με τωρα μονο μου"και το δακρυ ετρεχε σαν ποτάμι απο τα μαγουλα του.
Xeyy my friends
Ειπα οτι θα βαλω χθες αλλα δεν μπορούσα😭
Δεν το ειχα ολοκληρωσει👎
Τι λετε να γινει?
Οποίος το βρει ή φτασει κοντα σε αυτο που εχω σκεφτει το επόμενο κεφάλαιο ειναι αφιερωμενο σε αυτην/αυτον💋
Δημιουργηστε παιδια💩
Xoxo Angelina💗