Δευτερόλεπτα,λεπτα,ωρες,μερες,εβδομαδες,μηνες,χρονια,αιωνες.
Ουτε και εγω δεν ξερω ποσος πολυς καιρος έχει περασει.
Και ουτε με πολύ ενδιαφέρει.
Τι ειναι χρονος?
Μπροστα στην αιωνιότητα... Τιποτα.
Ενα μηδενικό.
Και ομως για τους ανθρώπους ειναι πολυτιμος εκτος απο τους πληγωμενους,τους τσακισμένους,τους απογοητευμένους σαν εμενα.
Ο χρονος δεν μετραει πια.
Δεν κινειται.
Κυριολεκτικά και μεταφορικα.
Νιώθω καθε μερα να χανω την ενέργεια μου , την δυναμη μου και να πέφτω στην άβυσσο που με οδηγησε η αγάπη.
Το ρολοι έχει κυριολεκτικα σταματησει.
Οσο και αν προσπαθησα,δεν κατάφερα τίποτα.
Τι μπαταρίες του αλλαξα.
Τι αλλαζα τους δείκτες.
Αυτος εμενα στάσιμος.
Στο ιδιο σημειο.
Ο μεγαλος δεικτης έδειχνε το 6 και ο μικρος το 30
6:30 ήταν η ωρα που συνέλαβαν εκεινον
6:30 ηταν η ωρα που αρχιζα να πεθαίνω εσωτερικά και εγω.
Κλαιω?
Δεν κλαίω.
Μοναχα πεθαίνω.
Ποναω?
Δεν ποναω.
Μοναχα πεθαίνω.
"Τακ,τακ"
Θορυβος ακουγεται απο την πορτα.
Δεν απαντω.
Αραγε γιατι να απαντησω?
"Τακ,τακ"
Το ιδιο πραγμα ξανα.
Αφηστε με ησυχη.
Θελω να ειμαι μονη μου.
ΜΟΝΗ ΜΟΥ...
"Σε παρακαλω Αφρο μου.Φαε κατι.Δεν μπορω αλλο να σε βλεπω ετσι."
Πως ετσι?Μαραμένη?
Η γνωστη φωνη ξαναμιλα.
"Ανοιξε την πορτα καρδια μου.Ξερεις ποσο καιρο εχεις να φας?Αρχιζω και φοβαμαι"παραδέχεται.
Το ενδιαφερον αυτης της γυναίκας ξεπερνάει τα ορια.
Μου θυμιζει την μαμα μου.
"ΑΦΡΟ ΕΑΝ ΔΕΝ ΑΝΟΊΞΕΙΣ ΘΑ ΛΑΒΩ ΔΡΑΣΤΙΚΑ ΜΈΤΡΑ.ΕΧΩ ΥΠΟΣΧΕΘΕΙ ΣΤΟ ΑΧΧΙΛΕΑ ΝΑ ΣΕ ΠΡΟΣΕΧΩ"
Μονο στην ακουη του ονοματος του.
Αναταραχή με επιασε.
Κρυος ιδρωτας αρχιζε να με λουζει
Αχ-χιλεας?ηθελα να ξεστομισω αλλα δεν μπορουσα.
Το στομαχι σφιχτηκε.
Η πορτα ανοιξε και εγω ετρεξα χανωντας την ισορροπία μου πολλές φορες προς την τουαλετα.
Τα εβγαλα ολα.
Κυριολεκτικά.
Διχως να ειχα φαι τιποτα.
Η Μαρια μου έπιασε απαλα τα μαλλια και μου τα τραβηξε ελαχιστα πισω.
Αγκαλιασα την τουαλετα σφικτα λες και θα μου εδινε ελπίδα.
Καθομουν καπως ξαπλωμένη πανω στο ακριβο χαλι που τωρα εχει γεμισει πρασινους λεκεδες.
Τα κοιτάζω επιμονα.
Παλι υπεροχα διακοσμω τον χωρο
"Μην ανησυχεις για αυτο" με καθησυχάζει.
"Θα τα καθαρισω εγω"
Την κοιταω.
Τα μακρια της μαλλια έχουν κοντυνει αρκετα δείγμα οτι κουρευτηκε.
Προσπαθει να με σηκωσει αλλα εγω δεν είμαι ετοιμη ακομα.
"Θα σηκωθω μονη μου"κλεινω τα ματια μου και λαμβάνω οξυγονο.
Χρειαστηκα ολη την δύναμη που εχω για να σηκωθω και να ισορροπήσω.
Και στο τελος τα κατάφερα
Κρατιόμουν πανω στην Μαρια μεχρι να με αφησει στο κραβατι μου.
Ή μάλλον λαθος.
Στο κρεβατι του.
Στο κρεβατι του ποθου και του έρωτα.
Σε αυτο το κρεβάτι εχουμε περασει τα πάντα.
Προσπαθω να μην τα σκέφτομαι για να μην πονο αλλα..
"Εισαι καλυτερα"ρωτάει μετά απο αρκετα λεπτα σιωπης και με διακόπτει απο την ροή των σκεψεων μου
Νευω.
Δεν μπορω να μιλήσω.
Δεν θελω να μιλήσω.
Πιανω το κουταλι με την σούπα και το βαζω στο στομα μου.
Μεχρι το υγρο να κυλισει στο στομαχι νιωθω να ανατριχιαζω.
Η Μαρια καθεται διπλα μου και με προσέχει.
Με.κοιτάει καθως βαζω την κουταλια.
Μετα τις 5 κουταλιες της δινω το πιατο.
Στενευει τα ματια της.
Φαινεται αρκετα θυμωμένη και ποιος δεν θα ηταν?
Εαν έβλεπες τον άνθρωπο που νοιάζεσαι να χορταινει με 5 κουταλιες σούπας.
"Σε 2 ωρες θα ξανάρθω.Και θα ξαναφας 5 κουταλιες"αντιγυριζει και φεύγει από το δωματιο.
Δεν εδωσα σημασια.
Φαινεται τοσο ασημαντο ολο αυτο.
Τα σημαντικα πράγματα βρισκονται εξω.
Και τοτε ηξερα.
Δεν επρεπε να μεινω αλλο εδω.
Σηκωνομαι αργα απο το κρεβατι και κατευθυνομαι στην ντουλαπα μου.
Μμ τι να φορεσω?
Τοσο συνηθισμένη ερώτηση .
Παλιοτερα καθημερινημ
Ειχα ξεχασει να την λεω.
Μαυρα πεταγεται μαι φωνη στο μυαλο μου
Οχι Καθριν.Οχι αυτην την φορα.
Βγαζω ευλαβικα τα ρούχα του Αχχιλεα και τα τοποθετώ πανω στο κρεβατι.
Παιρνω ενα τζιν και μια μπλουζα.Μπουφαν,γυαλια ηλιου και φευγω.
Σταματω στην πόρτα του δωματιου.
Δεν προκειται να με αφησει να φυγω.
Το ξερω αυτο.
Αναστεναζω και ακουμπάω το κεφαλι μου στην πόρτα.
Θελω τοσο να το κοπανησω αλλα ιδέα μου ερχεται σε κλασματα δευτερολέπτου.
Ανοίγω το παραθυρο.
Το κεφαλι μου κουδουνιζει και αρχίζω να ζαλιζομαι.
Οχι όχι θα συγκρατηθω.
Χρειάζεται πρώτα να το κατορθώσω αυτο και μετα ολα θα ειναι τελεια
Παίρνω την σκάλα που βρισκεται διπλα στο παράθυρο και αρχίζω και κατεβαίνω προσεκτικά.
Επιασα πολλες φορες τον ευατο μου να ζαλιζεται και να προσπαθεί να ισορροπήσει.
Το έδαφος ειναι η ελευθερία.Περπατω προς την εξοδο κοιταζωντας δεξιά και αριστερά για κάποιο σημαδι της Μαριας.
Σοφερ ή μονη μου?
Και εαν τον εχει βαλει η Μαρια για να με γυρναει σπιτι καθε φορα που θελω να φυγω?αναρωτιέμαι.
Καλυτερα μονη μου.
Λιγότερες ερωτήσεις.
Παιρνω τα κλειδια που βρισκόνται στο μπουφάν και ανοιγω το αστραφτερο αμαξι.
Μπαινω μεσα και οι πυλες ανοιγουν για να βγω εξω.
Βλέπω την Μαρια να βγαίνει απο την θυρα του σπιτιού.
Τα ματια της γουρλωνουν και αρχιζει να φωνάζει.
Η φωνη της δεν ακουγόταν καθως εγω γκαζωσα.
"Πρεπει να παω κάπου"ψιθύρισα λες και θα με άκουγε "συγγνώμη"
Περνούσα την πολη λες και δεν την ειχα ξαναδει ποτέ.
Το μερος δεν ηταν μάκρια.
Αλλα τα λεπτα μου φαινόντουσαν ώρες.
Τοσα παρκιγκ περνούσα αλλα δεν τοποθετουσα το αμαξι.
Επρεπε να βρω την δυναμη.
Ηρθες για ενα σκοπο και το επιτύχεις συνέχεια ελεγα.
Με αυτο το σκοπο πάρκαρα κακ εβγαλα το κλειδί απο την μηχανή.
Πηρα μια βαθια ανασα και διαβεβαίωσα τον ευατο μου οτι ολα θα πανε καλα.
Με τα ματια κλειστα ανοιξα την πορτα και οταν τα ανοιξα βρισκόμουν εκει.
Περασα αρκετα μαγαζια ομως ενα με προσεγγισε.
Μαλλον κατι.
Μια εφημερίδα.
2/3/17
Επιασα την εφημερίδα στα χέρια μου.
Εχει περασει ενας μηνας?
Μα πως???
Ποτε?
"Θα την αγορασεις?"λεει ο καταστηματαρχης αλλα εγω ημουν τοσο προσηλωμένη στην εφημερίδα που δεν τον ακουσα καν.
Με σκουνταει εκνευρισμενα.
"Ο-ριστε?"τραυλιζω
"Θα την παρεις την εφημερίδα?"φωνάζει αγριεμενος.
"Οχι"απαντάω
"Τότε μην αγγίζεις"και μου κατεβάζει απο τα χέρια την εφημερίδα.
Φευγω τρεχοντας ξερωντας οτι εχω καθυστερησει αρκετα.
Φτανω στον προορισμο μου.
Βρίσκομαι απο έξω.
Με το δεξι μπαινω μέσα με αυτοπεποίθηση χωρις πολυ σκεψη.
Δεν κοιταω τιποτα και κανέναν.
Άλλωστε γιατι να το κάνω?
Για να δω την λυπηση στα ματια τους?
Δεν θα παρω, ευχαριστω.
Τα γυαλια ηλιου με πρόστατευουν απο τα βλεμματα που μου ριχνουν και απο τα βλέμματα που τους ριχνω εγω.
Στην υποδοχή λεω το ονομα και με κατευθύνουν.
"Καθιστε"λέει μαι κοπελα μικρόσωμη ευγενικά.
Νευω.
Και περιμένω.
2 άντρες βρίσκοντια απο πισω και αναμονη με σκοτωνει.
Βγαζω τα γυαλια μου και προσπαθω να ηρεμήσω τον ευατο μου απο την ταχυπαλμια.
Ή πορτα άνοιγει και εμφανίζεται εκεινος.
Νευρικός,ανήσυχος,ετοιμος για τσακωμο και φασαρια με τον αστυφύλακα.
Οταν με αντικρίζει σταματάει να κινειται.
Τα βλεμματα μας ανταμωνουν.
Η πυρκαγιά που υπηρχε μεσα μου για εκεινον αρχίζει να με καιει εσωτερικά.
Νιωθω να λιωνω σαν κερι με ταχύτητα φωτος και μετα να το ξαναζω..
ΞΑΝΆ ΚΑΙ ΞΑΝΑ ΚΑΙ ΞΑΝΑ ΚΑΙ ΞΑΝΑ.
Ο αστυφύλακας τον αφηνει αλλα εκεινος δεν κουνιέται.
Ακομα κοιταζόμαστε.
Βρίσκεται σε χειροτερη κατάσταση απο εμενα.
Τα μαλλια του εχουν μαρκυνει αρκετα.
Τα γενια του ειναι εμφανη και φοραει αυτα τα απαίσια ρουχα που δεν τον αναδεικνύουν καθόλου.
Παρόλα αυτα τον βρισκω υπεροχο και μοναδικο.
"Αφροδ-διτη?"ψιθυριζει και κλεινω τα ματια μου.
Η φωνη του μελοδικη και υπεροχη.
Πεθαίνω για να την ακουω συνεχεια.
Οταν τα ξανανοιγω.
Δακρυα κυλανε απο τα ματια μου.
Με κοιταζει σαν να εχει δει φαντασμα ενω εγω κλαιω σπαρακτικα.
Οταν καταλαβαίνει τι συμβαινει τρεχει να με πλησιαζει ,να με αγκαλιάσει,να με αγγίξει.
Οι 2 αστυνομικοι απο πισω τον τραβάνε πισω ενω εκεινος αντιστεκεται.
Τον τοποθετούν στην καρέκλα.
"Οχι σωματικη επαφη Αχιλλέα"λεει ο ενας απο αυτόυς και ξαναπαει στο ποστο του.
Τα ματια μας ξανασυναντιουνται και νιωθω να ζωντανευω και παλι.
Χευυ
Ξέρω.
Αργησα πολυυυυ.
Αλλα νομιζω οτι δεν θα ξαναγινει.
Τουλάχιστον θα προσπαθώ.
Ελπιζω να μην ξεχασατε πολυ την πλοκη.
Το ζευγαρι μας ανταμωθηκε δυναμικα.💛
Παμε και για καλυτερα💫🌟
Ισως ομως και οχι😉💩💗
Xoxo Angelina
Audios