Pov Ina:

30 mei, donderdag, 1u45

Ik ga hier dood. Ik haat ze. Ik haat ze met heel mijn hart. Nu lig ik hier in dat stomme gemolde bed. We zullen even terug gaan naar wanneer Caleb zei dat hij mijn ouders heeft vermoord.

Het klonk als: 'Ooit ben jij aan de beurt, liefje.'' Dat was zijn laatste zin voordat ik helemaal los ging. Ik sloeg hem, vechte met hem. Maar natuurlijk was zijn bodyguard er. Blake heeft me van hem afgehaald en me terug neer gezet.

'Okay, dat gaan we dus niet meer. En trouwens ik ben nog niet klaar met mijn verhaal. Zoals ik dus bezig was zei mijn vader dat tegen het 8 jarig kind dat was getraumatiseerd. Hij kwam terug thuis met een grote glimlach op zijn gezicht. Hij zei tegen me: 'Zoon, ik had zojuist de fantastischste dag van mijn leven.'

Na twee jaar ging hij dood omdat hij te veel gedronken had. Het was blijkbaar toch niet de fantastischste dag van zijn leven. Hij bleef maar jammeren over de liefde van zijn leven die hij verloren is.

Wanneer ik ongeveer 15 was ontmoette ik Blake. Hij was even oud als ik. Hij transporteerde van Canada. Hij kwam bij me in de klas en we werden beste vrienden. Na een jaar over al mijn problemen die ik aan hem heb uitgelegd is hij vertrokken naar Londen naar de academie.

Rinkelt er al een belletje? Hij moest van mij 'verliefd op je worden' en je dan verkrachten. Hij had er geen problemen mee. Nu ja dat is niet belangrijk. We kwamen elkaar terug tegen in Australië en toen bedachten we een soort plan zodat ik de droom van mijn vader kon waarmaken.

Dus ik zorgde er voor dat je mij moest vermoorden zodat je nooit kon raden dat jou gingen ontvoeren. En nu na 2 weken komt de grote dag. De grote finale waar ik, Blake en mijn vade naar toe hebben gewerkt.

Jij wordt vermoord.' Mijn lippen beginnen te trillen en mijn tranen komen er weer aan. Ik ga niet nog eens huilen voor deze assholes. 'Ik haat jullie.' Fluisterde ik nog eens. Ze konden het wel horen en begonnen me uit te lachen.

'Beleefd blijven.' Zei Blake alleen. Dan voelde ik een grote vuist tegen mijn wangen. Het verbaasd me eigenlijk totaal niet dat hij me weer heeft geslagen. Toen gingen ze weg en lieten me weer rotten zonder eten.

Oh wacht, ik ben iets vergeten. Ze brachten een leuk schaaltje met water. Alsof ik daar van moest overleven. Technisch gezien kun je daar van overleven maar ik nu zo'n honger.

Dus nu lig ik hier te bedenken hoe ik ga ontsnappen. Het raampje is veel te klein dus daar kan ik zeker niet door.

Pfff, ik mis Jax. En Serena en Aiden en Tyler. Ik mis mijn appartement en mijn foto's. Ik mis Lily en de andere huurmoordenaars. Ik mis Freya en Zoey. God, waarom moet dit mij weer overkomen?

-

De volgende ochtend ben ik alweer vroeg wakker. Ik weet niet eens of ik geslapen heb. Heb je dat soms ook? Dan denk je dat je niet geslapen hebt maar eigenlijk weet je het niet. (A/N ik heb dat zo vaak. Laat in de reacties weten wat je daar van vindt en of je het ook hebt. Anders ben ik gewoon raar)

Ik kijk volgens mij al een halfuur door dat kleine raampje. Kijken hoe het stilletjes licht wordt. Ik hoop dat ze vandaag me met rust laten. Eigenlijk kan ik nog steeds niet geloven hoe Caleb nog leeft. Ik bedoel, toen we daar waren ontdekten mijn vrienden het.

Niemand van ons heeft hem zien weglopen of zien ademen. Dat kan toch niet. Zo lang kan je je adem niet inhouden, toch? Misschien was dat wel deel van het plan. Ik kan het nog steeds niet geloven.

Calebs vader heeft mijn ouders vermoord. Gelukkig weet ik nu wel wie het heeft gedaan. Spijtig dat hij al dood is anders had ik hem met mijn blote handen gewurmd tot hij geen adem meer had. Even serieus, hij heeft me alles afgepakt toen hij mijn ouders vermoorde.

Ik weet niet hoe lang ik al op dat bed lig. Ik ben blij dat ze niet komen. Maar ik wil hier gewoon weg. En misschien zijn ze zo dom dat ze deur openlaten zodat ik kan ontsnappen. Voor ik mijn gebeden kon uitspreken komt Blake binnen.

Hij heeft een zeer enge grijns op zijn gezicht. 'Nou, nou. Amuseren we hier ons.' Zegt hij. Hij komt dichter en dichter. Hij zet langzame stappen om me niet bang te maken. 'Shut the fuck up.' Ik ben zo kwaad nu.

Hoe durft hij dat nog te zeggen. Hij heeft me hier opgesloten. Zonder ruimte, zonder licht. Alleen één klein raampje. Geen eten, geen communicatie, alleen twee heel domme idioten die volgens mij niks weten van kidnappen.

'Niet zo kattig. Laat me de pijn van je weg nemen.' Waar gaat dit over? 'Niet bang zijn. Ik ga je alleen goede dingen laten voelen.' Gaat hij doen wat ik denk dat hij gaat doen? Gaat hij me gewoon weer verkrachten?

Hij blijft langzaam naar me stappen. Tot ik de muur met mijn rug ontmoet. Hij begint zeer kwaadaardig en eng te lachen. 'Nu is het jij en ik, sweetie.' Hij begint mijn nek te kissen. Gaat dit nu gewoon nog een keer gebeuren?

Ik duw hem weg en scheld hem uit. Als Jax hier zou zijn zou hij hem tegen de muur hebben gegooid. Maar ik laat dit niet gebeuren. Ik ben geen veertien meer. Ik weet best hoe ik me nu kan verdedigen. Hij kan me slaan. Hij kan me neerslaan. Ik geef niet op.

Dus dat is wat ik begin te doen. Hij vindt het niet zo gezellig volgens mij. Hij wordt heel kwaad maar ik blijf door zetten. Ik loop zelfs rondjes rond de tafel om hem te vermijden en te negeren. Wel wat moeilijk als je een psycho achter je hebt.

'Ik ben zo moe van jou. Ik kom vanavond terug. Dan gaat het gebeuren. Je kan me niet eeuwig vermijden. Er zijn hier genoeg hoeken in de kamer. Let maar op.' Hij sluit de deur wanneer hij vertrekt.

Het gaat niet gebeuren, dumbass. Ik ga zo hard vechten tot ik niet meer kan. Ik ben geen naief meisje zoals vijf jaar geleden. Ik kan mijn mond nu open doen, you know. En ik ga hier niet staan wachten tot hij zijn lul in mijn vagina stopt. What an asshole!

Dus hier ben ik. Vechtend tegen verkracht worden. Ik doe alles om te vermijden dat die verschrikkelijke vingers mijn lichaam raken. 'Stop! Ik ga je moeten pijn doen als je zo voort doet.' Hij wordt heel kwaad.

'Doe me maar pijn.' Ik krijg een harde klap in mijn gezicht. Hij begint me te slagen met zijn vuist. Is hij zo lomp dat hij meisjes slaat? Hij stopt. Waarom stopt hij? 'Je bent niets waard.' Hij gaat naar de deur en slaat hem dicht met een harde klap.

Nu lig ik hier met alle wondes en alle blauwe plekken door hem. De jongen die me toen ik veertien was heeft verkracht. Maar hij heeft gelijk. Ik ben niets waard. Een paar tranen verlaten mijn ogen. Oké, veel tranen.

_______________________________________

Respect aan meisjes die dit hebben meegemaakt. Ik kan me niet voorstellen wat het is om zoiets mee te maken.

Yeessss, het is vakantie. Eindelijk verlost van die stomme school. Wel maar voor 1 week maar boeiiee. En dit verhaal is bijna gedaan. Nog tien delen en dat is het over :((

Ik wil zeggen dat jullie allemaal geweldig zijn. En dat jullie dit verhaal willen lezen. Toen ik dit begon dacht ik dat niemand het ging lezen maar blijkbaar vinden jullie het een beetje goed. Ik ben jullie daar zo dankbaar voor. Love you guys.

Volgende deel: 1 november 2018

Byee, babeesss